Mga Panahon ng Buhay
Posted on Thursday, 2 March 2017
Mga
Panahon ng Buhay
Ni Apolinario Villalobos
Hindi lamang kalikasan ang may mga panahon
na tulad ng panahon ng tagtuyot o tag-init at panahon ng tag-ulan o tag-baha.
Ang buhay man ay may mga panahon na dumadating sa iba’t ibang yugto nito.
Ang mga yugto ng iba’t ibang panahon sa
buhay ng tao ay nagbibigay ng kulay o nagsisilbing pagsubok sa kanya habang
pinipilit niyang maabot ang kanyang layunin o mapaglabanan ang sakit na dulot
ng kabiguan o kawalan ng minamahal sa buhay. Dahil dito, hindi lahat ng panahon
ay masaya…. mayroon ding makabagbag-damdamin o nakakapanlumo.
Ang panahon ng kabataan ang pinakamaselang
yugto ng buhay ng tao dahil sa panahong ito hinuhubog ang kanyang pagkatao.
Malaki ang papel na ginagampanan ng magulang at kapaligiran sa paghubog ng
kanya. Kasama na rin dito ang mga guro at paaralan. Dito dapat natututuhan ng
kabataan ang mga magagandang kaugalian lalo na ang paggalang sa matatanda. Para
sa kanyang ispiritwal na aspeto, malaking bagay ang nagagawa ng pagiging
maka-Diyos ng magulang o paaralan.
Mula sa pagiging bata, ang tao ay tutuntong
sa yugto ng adolensiya o pagiging tin-edyer kung saan ay may mga pagkakataon na
siya ay malilito kung kanino papanig – sa barkada ba na palagi niyang
natatakbuhan at nakakaugnayan o magulang na maski nagbigay ng buhay sa kanya ay
sa wari niya, hindi niya “mapagkatiwalaan” tungkol sa ilang bagay. Kung matibay
ang pundasyon niya bilang bata, hindi siya basta na lang matitinag mula sa mga
nakalakhan nang gawi na naaayon sa kabutihan. Subali’t kung naging pabaya ang
magulang at mga guro o paaralan na nakalimot nang magturo ng mga magagandang
asal, hindi malayong siya ay mahila ng kanyang mga barkada tungo sa daang
baluktot.
Ang panahon ng pagiging nasa tamang gulang
ay yugto kung saan ay gagawa ng maselang desisyon ang tao kung siya ba ay
papasan na ng responsibilidad na maghahanda sa kanya bilang magulang na may
sariling tahanan para sa darating na mga supling. Mabigat sa kalooban para sa
iba ang basta na lang iwanan ang tahanan kung saan siya ay iniluwal at lumaki
sa kalinga ng mga magulang at mga nakakatandang kapatid. Subali’t dahil sa
sinusundang pag-inog ng buhay, hindi maaaring siya ay mag-atubili kung siya ay
handa na rin lang. Sa panahong ito
maaalala ng isang tao ang hirap na dinanas ng kanyang mga magulang upang siya
ay mapalaki ng maayos at hindi salat sa mga pangangailangan.
Ang panahon ng katandaan ay siyang
naghahanda sa tao upang magpaalam sa mundo. Ang mga naniniwala sa Diyos na
nagpapaalalang hindi madadala sa kabilang buhay ang yaman, pinamimigay nila
ito. Ang iba namang hindi maatim na iwanan ang kanilang yaman ay nahihirapang
magpaalam sa mundo dahil nadadaig sila ng panghihinayang sa kanilang
pinaghirapan.
Ang mga panahong nabanggit ay nakukulayan
ng saya o lungkot, depende sa pananaw ng tao. Kung ang tao ay hindi naghahangad
ng luho, o masaya na sa kaunting kaginhawahan, lahat ng yugto sa buhay niya ay
nakukulayan ng kasiyahan. Subali’t kung kabaligtaran naman ng nabanggit ang
kanyang pananaw dahil gusto niyang mas nakakaangat sa iba, ano mang dami ng
yaman niya ay hindi makakapagbigay sa kanya ng kasiyahan hanggang sa kanyang
kamatayan.
Discussion