Ang Tao     

Ni Apolinario    Villalobos

Sa dami ng pagsubok na sa buhay nati’y dumaan

Halos naging bantad na tayo sa anumang kapalaran

Ang pagkatao natin, para na ring goma sa kalambutan

Tila ba ‘di na iniinda ang mga dilubyong nagdadatingan.

Sabi ng matatanda, dapat tayo’y may mahabang pisi –

Pisi ng buhay na siyang batayan ng masidhing pagtimpi

Subali’t hanggang saan ito aabot na may kabuluhan at silbi?

Kung kaguluha’y matindi na?...marami nang  gutom at nasawi?

Ang kapaligiran ay umaapaw na ng mga kasalaluan natin

Basurang itinatapon sa kung saan-saan, sa ati’y bumabalik din

Sayang ang talinong sa atin ay ibinigay ng Diyos, hindi pinapansin

Dahil ang nais nating pairalin ay ang  makasarili nating damdamin!!

Pagkagahaman sa salapi ay hindi na nawala sa puso ng tao

Sa mga babalang maka-Diyos, ang kasakiman niya’y ‘di pagupo

Sukdulan mang makatapak ng kapwa, kumita lamang ng todo-todo

Ano pa nga ba’t ga-bundok man ang salaping ninakaw, ‘di pa kuntento!

Anong landas ang dapat tahakin nang walang duda’t pasubali?

Upang maski papaano, maski kapiraso, sa katiwaliang nagawa ay makabawi?

Ang landas bang baku-bako, puno ng  pagsubok na sa kasalana’y makapawi?

O, landas na walang hadlang, malinis, subali’t sa mga kasalana’y magpapasidhi!

Notes:

masidhi – too much

kasalaluan - misdoing

pasubali - alibi