Allan: Taho Vendor na Nag-aruga at Nagmahal ng Batang Anak sa Pagkakasala ng Misis
Posted on Monday 28 March 2016
Allan:
Taho Vendor na Nag-aruga at Nagmahal
Ng
Batang Anak sa Pagkakasala ng Misis
Ni Apolinario Villalobos
Madaling araw nang makasakay ko si Allan
Recato sa jeep papuntang Baclaran.
Masuwerte siya at pinasakay siya ng drayber ng jeep dahil ang iba ay ayaw
sa mga magtataho na ang dalawang timbẳ ay kumakain ng malaking espasyo na ayaw ng
ibang pasahero. Galing Cavite ang jeep na iilan lang ang sakay. Dahil
magkaharap kami, naramdaman ko ang ang mainit na singaw ng taho mula sa timbẳ
nitong stainless na ang bigat ay mahigit 30 kilo.
Payat si Allan kaya hindi ko napigilan ang
sarili kong magtanong kung okey lang siya. Nakangiti siyang sumagot na okey
lang naman dahil mahigit 18 taon na niyang pinagtitiyagaan ang pinagkikitaan
niyang ito. Sa kabubusisi ko ay nalaman kong apat ang anak niya pero nang
tanungin ko kung ano ang trabaho ng misis niya, hindi agad siya sumagot.
Bandang huli ay sinabi niyang “inabandona” sila ng misis niya dahil nakakita na
ng bagong asawa sa abroad…sa Gitnang Silangan. Wala na silang kontak sa isa’t
isa.
Naging palagay yata ang loob niya sa akin
kaya tuluy-tuloy lang ang pagbigay niya ng impormasyon tungkol sa pamilya niya
kaya nalaman ko rin na ang panganay niya ay 17 taong gulang na at ang gusto ay
maging nurse. Ang sumunod na dalawa, 13 at 12 taong gulang ay inabot ng K-12
program kaya pinag-iipunan naman niya ang pang-matrikula. At, ang bunsong 6 na
taong gulang ay nasa elementarya pa. Habang nagsasalita siya ay kinunan ko siya
ng litrato dahil pumayag naman, pero bago yon ay talagang inamin kong balak
kong isulat ang makulay niyang buhay. Naputol ang usapan namin nang bumaba ako
sa kanto ng MIA Road.
Habang naglalakad ako papunta sa bahay ng
kaibigan kong nakaratay upag hatiran ng mga pagkain at diaper, ay naalala kong
hindi pala kami nagpalitan ng celfon number, lalo pa at naramdaman kong parang
may gusto pa akong dapat malaman.
Kagustuhan yata ng Diyos na maisulat ko
talaga ng maayos ang buhay ni Allan dahil pagkagaling ko sa kaibigan ko at
sumakay ng jeep papuntang Baclaran, nadatnan ko siyang nakatayo malapit sa LRT
station. Upang hindi na magkalimutan, nagpalitan agad kami ng numero, at noon
ko nalaman na hindi pala talaga siya taga-Las Piἧas, kundi
taga-Pasay. Pumupunta lang pala siya sa Las Piἧas tuwing
madaling araw upang humango ng taho upang ibenta, at ginagawa niya ito dalawang
beses sa maghapon. Pagbaba niya ng Baclaran ay naglalakad na siya papuntang
Taft Avenue sa Pasay hanggang makarating sa Vito Cruz, sa Malate na bahagi na
ng Maynila.
Sa pag-uusap namin uli, humingi siya ng
tulong kung paanong matunton ang misis niya na ang pagkaalam niya ay kung ilang
beses na nagpalit ng pangalan. Ipinakita niya sa akin ang larawan ng misis niya
at lalaking kinakasama nito. Walang kagatul-gatol ding inamin niyang ang bunso
niyang anak ay hindi niya talagang tunay na anak kundi anak ng misis niya sa
bagong lalaking kinakasama. Umuwi lang pala ito noon nang mabuntis at upang sa
Pilipinas isilang ang anak niya sa pagkakasala. Akala ni Allan ay magbabago ang
misis niya pagkatapos maisilang ang bata, subalit, nang mailuwal ay iniwan na
silang tuluyan. Masakit man, ay tinanggap na lang niya ang kanyang kapalaran.
Pinipilit na lamang niyang igapang ang pangangailangan nilang mag-aama, pero
para sa kursong nursing ng kanyang panganay, hihingi daw siya ng tulong sa
kanyang dalawang kapatid.
Kaya pala noong sa jeep pa lang kami
nag-uusap, parang may gusto pang sasabihin si Allan sa akin subalit bigla akong
bumaba. Mabuti na lang din at parang may lakas na tumugaygay sa akin patungo sa
LRT kung saan siya nakapuwesto na parang hinintay lang ako, dahil pagkatapos
naming mag-usap ay umalis na rin siya upang ituloy ang paglako ng taho. Sa
Ingles, ang tawag yata sa ganoong uri ng lakas
ay “Divine Providence”.
Sa gulang na 41 taon, bakas sa mukha ni
Allan ang mga hagupit ng kapalaran kaya sa biglang tingin ay mukha siyang
mahigit nang 60 taong gulang, lalo pa’t halos puti na rin ang kanyang buhok.
Nang maghiwalay kami uli ay pinalakas ko ang kanyang loob at nangakong
magkikita uli kami upang makilala rin ang kanyang mga anak. Habang naglalakad
akong palayo ay pinagdasal ko na lang na sana ay huwag siyang magkasakit dahil
ang tingin ko ay parang bumabagsak na ang kanyang katawan na nakikita sa sobra
niyang kapayatan.
Discussion