Tayo Ba Ito?

Ni Apolinario Villalobos

Lahat tayo ay may kakulangan at hindi magandang katangian. Ang mga kakulangan ay hindi dapat ikahiya pero dapat ay bukas ang ating isip upang matanggap natin kung ano man ang dapat na pampuno. Ang hindi magandang katangian natin ay hindi natin nakikita kung minsan, kaya kailangan natin ng ibang tao upang magsilbing salamin na siyang magpapamukha sa atin kung ano ang mga ito, at kung mangyari man, dapat ay handa rin nating tanggapin ang katotohanan.

May ibang nagpipilit na sila ay tama kahit na saan mang anggulo tingnan ang kanilang ginawa, ay talagang mali. Kadalasan ay epekto ito ng hangin ng kayabangang nagpapalobo sa kanilang ulo dahil umasenso halimbawa, sa trabaho kaya nadagdagan ang kita. Tingin nila sa sarili nila, sila ay nasa pedestal na, nakatingin sa ibang tao sa ibaba. Dahil sa kanilang mataas na puwesto, umiral ang tinatawag na superiority complex. Sila ang mga taong ayaw magpatalo.

Hindi masama ang maging maingat sa pamimili sa palengke upang makapag-uwi ng talagang sariwang pagkain, at kung susuwertihin naman, ay mura pa. Subali’t ang iba ay walang pakundangan o konsiderasyon dahil kahit maseselang prutas o gulay ay hindi pinapatawad sa kanilang pagpisil na nagpapalamog sa mga ito, kaya kawawa ang tindera. Meron namang iba na hindi nagkasya sa pagpisil lang, dahil dinadagdagan pa ng pamimintas sa mga kalakal, ganoong wala naman palang intensiyong bumili. Tulad ng isang babae na nakarma dahil sa ugali niyang nabanggit ko. Ang dalawang abokadong hinog na kanyang pinisil ay hindi niya binili at lumipat siya sa bunton ng mga lansones at doon ay pumisil uli, at hindi pa nagkasya, sininghot ang isang bungkos…na hindi niya alam ay may mga langgam kaya shoot na shoot ang ilan sa kanyang ilong! Umalis na lang ako sa tabi niya dahil halos pumutok ang dibdib ko sa pagpigil ng halakhak!

Kung kumain ang iba sa restaurant ay nagtitira ng iisang kutsarang kanin at ganoon din sa ulam na kung minsan ay inaayos pa ng maige sa isang tabi ng pinggan, sabay tingin sa paligid kung may nakakita. Para bang ipinagmamalaki pa na mayaman sila kaya ugali na nilang magtira ng pagkain sa pinggan, dahil kaya naman nila. May iba naman, oorder ng pagkain at pagkatapos tikman ay hindi na gagalawin – ugaling mayaman pa rin. Bakit kaya may mga taong ganito kayabang? May kasama ako noon sa opisina na ganito ang ugali. Nang minsang isinama niya ako sa kanila, nalaman kong sa isang kwartong maliit lang pala nakatira ang kanyang pamilya, sa lugar ng mga iskwater. Dahil kaibigan ko naman, pinayuhan ko siya na magbago ng ugali, na ibig sabihin ay huwag magyabang sa pag-aksaya ng pagkain dahil kinakapos din pala sila…..nagpasalamat ako dahil nakinig naman.

Kasama sa ating kultura ay ang tinatawag na “Filipino time” na hindi maganda ang epekto sa ating imahe dahil tungkol ito sa kawalan ng respeto sa oras. Ang isang halimbawa ay hindi pagtupad sa itinakdang usapan dahil dumating nang sobrang late. Ang lumipas na oras ay hindi na naibabalik, dahil ang pag-usad ng panahon na kinapapalooban nito ay diretso, walang balikan. Kahit anong talino ng tao, kung hindi naman siya maagap dahil makupad sa pagkilos, ay matatalo ng taong palaging nauuna sa oras. Ilang beses na itong napatunayan lalo na sa paghanap ng trabaho. Ang isa pang sitwasyon ay ang pagpunta sa airport, na dahil sa tiwala ng ibang walang sagabal sa pagpunta sa airport ay nakalimutan ang mga hindi inaasahang trapik o disgrasya sa lansangan na maaaring magresulta sa pagka-miss nila ng flight….kaya habang nakanganga sa harap ng saradong check-in counter ay abut-abot ang pagsisisi.

Ito naman ang madalas mapuna sa mga taong religious daw. Kapag nagkikita sa lugar ng sambahan kung Linggo, nagpapa-istaran sila sa ganda ng damit na suot at burluloy sa mga braso, leeg at tenga, kulay ng kuko, pati sapin sa mga paa. Ibig sabihin, una sa kanilang intensiyon sa pagpunta sa sambahan ay upang mapuna ang ayos nila, at ang pagsamba sa Diyos na nagiging pangalawa na lamang.

Ang isa sa mga ugali na hindi nakakapagdulot ng maganda sa pamilya ay ang ugali mismo ng ibang mga magulang na ayaw “mamaluktot kahit maiksi ang kumot”. Sila ang mga taong, kahit naghihikahos na ay mas gusto pa rin ang mga mamahaling bagay kaysa mga mura na kaya nila. Ang ganitong ugali ay nakikita at nagagaya ng mga anak. Para sa kanila ay hindi na baleng malubog sila sa utang, huwag lang makita ng kapitbahay na naghihirap sila. Ang hindi nila naiisip ay dinadamay nila sa kanilang problema ang mga taong nagpapautang sa kanila, dahil wala silang pakialam kung sa itinakdang panahon ay wala silang pambayad, kaya ang kawawang nagpautang ay naiwang naghihinagpis dahil walang masingil!

Sa panahon ngayon hindi na talaga maiwasang may makahalubilo tayong mga taong taliwas sa inaasahang kabutihan ang mga asal. Guilty rin ako, pero, kung may natumbok din akong iba, please lang, huwag nang magmaang-mangan…magbago na tayo!