Showing posts with label Ferdinand Marcos. Show all posts

September 21

…the day democracy died in the Philippines

By Apolinario Villalobos

Indeed, September 21 gained prominence in the history of the Philippines as the day democracy died because of the Martial Law declared by the late Ferdinand Marcos. Among the reasons cited for signing the declaration were insurgency, Communism, corruption in the government…all of which were deterrent to the advancement of the country’s economy. After the declaration, the Marcos government became a beehive of activities founded on “Bagong Lipunan” or New Society.

Slogans and songs were composed, projects were implemented, infrastructures to support various industries, particularly tourism, mushroomed. In addition to those, permits for logging and mining were issued to hasten the exploit of the natural resources, purportedly to give additional support to the quest of the dictator to put the country ahead of the rest of the Southeast Asian nations. Marcos succeeded as he gained prominence and looked up to with awe and admiration by the rest of ASEAN nations. He inspired Lee Kwan Yew to transform Singapore into what it is today.

Along with the so-called progress, military and police abuse also gained prominence resulting to the incessant rallies. The notoriety of “METROCOM” was the talk of the town, as well as, the disappearance of prominent student leaders. Political personages who belonged to the opposition were dragged out of session halls and their homes to be locked up, including Benigno S. Aquino.

What has the country gained? Obviously, Manila became the cultural center of Asia, what with the springing up of the Cultural Center Complex along Roxas Boulevard that included, The Cultural Center of the Philippines, Folk Arts Theater, Philippine International Convention Center, the former Philippine Plaza Hotel (today, Sofitel), the cluster of squat buildings for agro-industrial exhibit and shows. Marcos became the new “tiger of Asia”. The Philippines soared as the new leader of Southeast Asian nations. Thankfully, there was no suppression of religion. The illegal drug “industry” was somewhat controlled with the execution of a Chinese drug lord in Rizal Park.

On the other hand, the Marcos take-over and control of various corporations was overwhelming. The act was decently dubbed “sequestration” to give it a legal impression….nothing personal. But the book written by Jovito R. Salonga, “Presidential Plunder…The Quest for the Marcos Ill-Gotten Wealth”, tells all about the staggering number of sequestered corporations controlled by the family and their allies. The book also tells how money is transferred from Manila to the banks in America for spending during their trips, as well as, the acquired properties in the land of Uncle Sam. The author was the first Commissioner of the Philippine Commission on Good Government, a misnomer, as the agency was supposed to concentrate on the ill-gotten wealth and not the issues on good governance.

During the time of their prominence, Imelda was quoted, “WE PRACTICALLY OWN EVERYTHING IN THE PHILIPPINES, FROM ELECTRICITY, TELECOMMUNICATIONS, AIRLINE, BANKING, BEER AND TOBACCO, NEWSPAPER PUBLISHING, TELEVISION STATIONS, SHIPPING, OIL AND MINING, HOTELS AND BEACH RESORTS, DOWN TO COCONUT MILLING, SMALL FARMS, REAL ESTATE AND INSURANCE”. This is the caption in the photo showing Imelda and Ferdinand Marcos in the same aforementioned book written by Salonga.

But the big question now is…HAD IT NOT BEEN FOR THE MARCOSES, WOULD THERE BE CULTURAL CENTER COMPLEX, PHILIPPINE HEART CENTER, PHILIPPINE KIDNEY CENTER, THE BETTER LRT (COMPARED TO THE NEW ONE), EXPANSION OF THE PHILIPPINE GENERAL HOSPITAL, ETC, AT THE RATE PLUNDERING IN THE GOVERNMENT IS GOING?

TODAY, EVEN A FEW KILOMETERS OF HIGHWAYS ARE SHODDILY CONSTRUCTED, BRIDGES ARE BUILT OF INFERIOR MATERIALS, PROJECTS ARE LEFT UNFINISHED, EVEN THE SHELTERS FOR THE DISASTER VICTIMS ARE BUILT OF INFERIOR MATERIALS. AFTER MARCOS, ILLEGAL DRUGS HAD AND ARE STILL HAVING A HEYDAY…ALTHOUGH, DUTERTE IS DOING HIS BEST TO CONTROL IT.

Finally, my advice as a mere “chirp in the wilderness” to President Duterte, is to tone down his praises to the Marcoses as the more praises he utter, the more supporters he losses. It is enough that he has let the whole world know that his family owes a lot to the Marcoses…with such pronouncement, he has already shown his gratitude more than enough.

Ang Martial Law

Ni Apolinario Villalobos

NOONG GINAWA ANG PINAKAHULING SALIGANG BATAS SA PANAHON NI CORY AQUINO AY HINDI PINANSIN ANG LUMALALANG PROBLEMA SA DROGA KAHIT PA MALAKING PAHIWATIG NA ANG PAGBARIL SA ISANG CHINESE DRUG LORD SA LUNETA. BINARIL ANG CHINESE DRUG LORD NOONG PANAHON NI MARCOS NA PINALITAN NI CORY AQUINO, AT DAHIL SA TAKOT AY NAG-ALISAN ANG IBA PANG DRUG LORD MULA SA PILIPINAS. SA KABILA NIYAN, HINDI MAN LANG BINANGGIT ANG DROGA BILANG ISA SA MGA DAHILAN BILANG BATAYAN SA PAGDEKLARA NG  MARTIAL LAW, DAHIL ANG TINUTUKAN NG MGA KAALYADO NI CORY AQUINO AY KUNG PAANONG MAHARANGAN ANG PAG-UPO NG MGA CRONY NI MARCOS NA DI-KALAUNAN AY NAGTAGUMPAY PA RIN SA PAGBALIK SA MGA PUWESTO.

ANG MGA HUNYANGONG CRONIES AY LUMIPAT PA AT SUMIPSIP SA MGA BAGONG ADMINISTRASYON NA PUMALIT HANGGANG SA PANAHON NG ANAK NI CORY NA SI PNOY AQUINO. AT, SA KANILANG EXCITEMENT, HINDI RIN NILA NAISIP KUNG PAANONG HARANGAN ANG PAGPAPALIBING KAY MARCOS SA LIBINGAN NG MGA BAYANI AT NANG MANGYARI AY ISINISI NILA KAY DUTERTE….KUNG HINDI BA NAMAN MGA BOBONG HANGAL! ANG INISIP LANG KASI NILA AY KUNG PAANO PANG MANGURAKOT SA HALIP NA PAGTUUNAN NG PANSIN ANG NAPAKARAMING PROBLEMA SA BANSA NA LALO PANG LUMALA AT NAIPAMANA NG MGA HANGAL KAY DUTERTE!

MAS MATINDI ANG EPEKTO NG DROGA DAHIL ITO AY UNTI-UNTING SUMISIRA SA LIPUNAN AT MGA MAMAMAYAN, LALO NA MGA KABATAAN NA ILANG TAON MULA NGAYON AY MATITIRA SA PILIPINAS BILANG BAGONG MAMAMAYAN. KUNG “SECURITY” NG BANSA ANG PAG-UUSAPAN, NANGANGAHULUGANG KAILANGAN ANG MARTIAL LAW DAHIL SA DULOT NG BANTA NG DROGA SA “KABUUHANG SEGURIDAD” NG PILIPINAS PARA SA KINABUKASAN NITO!

SA PANAHONG ITO, ANG GIYERA AY HIGH-TECH NA….ILANG GUIDED MISSILE LANG ANG PALIPARIN TUNGO SA KALABANG BANSA, SA ISANG IGLAP, TAPOS NA ANG LABAN. KAYA BAGO PA LANG SIGURO MAPIRMAHAN ANG EXECUTIVE ORDER PARA SA MARTIAL LAW BATAY SA BANTA NG GIYERA AY LUSAW NA ANG PILIPINAS!

ANO PANG IBANG BANTA ANG SINASABI NG MGA KONTRA SA MARTIAL LAW? BANTA SA INFORMATION ARCHIVE NG BANSA? HINDI NA ITO BANTA DAHIL NANGYAYARI NA ANG HACKING KAYA ILANG AHENSIYA NA NGA ANG NABIKTIMA DAHIL LANG SA “PINAGKATUWAAN” NG HACKERS NA GUSTO LANG MAGYABANG NG KANILANG KAKAYAHAN!

MALIBAN SA DROGA, ANG BANTA NA NANGYAYARI NA RIN SA BANSA AY ANG KAGUTUMAN AT PAGKALIGAW NG LANDAS NG MARAMING KABATAAN NA NAGING ADDICT DAHIL MISMO SA KAPABAYAAN DIN NG MGA MAGULANG NA KUNG HINDI SUGAROL AY LULONG SA ALAK, AT LALO SA SA DROGA DAHIL SILA MISMO AY ADDICT DIN!

SA MGA KALAGAYANG YAN DAPAT BUKSAN NG MGA PILIPINO ANG KANILANG MGA MATA. PERO ANG IBA YATA AY NAKULAPULAN NA NG MAKAPAL NA MUTA KAYA HINDI MAKAKITA!

ANG MGA NAGPAKABAYANI SA REHIMENG MARCOS

AT MGA PANGGULONG SULSOL NGAYON

Ni Apolinario Villalobos

Alam ng mga namatay, pinahirapan at nawala noong panahon ng Martial Law ang kahihinatnan nila sa pagsagupa kay Marcos. Hindi naman sila mga attack dogs na basta na lang mangangagat dahil inutusan ng amo nila. Ang mga nakipaglaban kay Marcos noon ay may matatag na adhikain na ang katumbas ay kamatayan nila kaya noon pa man ay tanggap na nila ang magiging kahihinatnan nila. Kung hindi nila tanggap dapat ay tumiwalag na sila sa grupo nila nang maramdaman mainit na sila sa pamahalaan, pero hindi….bagkus ay nagpatuloy sila kahit pa siguro tutol ang mga magulang nila. Nangyari nga ang pinangangambahang kamatayan at pagkawala nila. Nang mawala si Marcos sa Pilipinas walang ginawang aksiyon ang mga pumalit na presidente upang mapanagot ang mga sangkot na ang iba ay nagpalit lang ng kulay kaya may puwestong matataas pa sa gobyerno tulad ni Fidel Ramos at Juan Ponce Enrile….bukod sa mga heneral.

Masuwerte ang mga buhay at pinakawalan mula sa kulungan. Ang paglaya naman ng mga naiwang political detainees ay pinaglalaban hanggang ngayon…AT, ANG ISYUNG YAN DAPAT NA PAGTUUNAN NG PANSIN NG MGA NAGSISISIGAW SA MGA KALYE AT HARAP NG US EMBASSY, HINDI ANG ISYU SA PAGKALIBING NI MARCOS SA ISANG SEMENTERYO.

HINDI RIN DAPAT NA ISINISIGAW PA NILA ANG ISYU NG MGA NAMATAY NA O DI KAYA AY NAWALA. ANG DAPAT NILANG GAWIN TUNGKOL SA MGA KASAMA NILANG YAN AY MAG-RESEARCH KUNG SINO SILA – PANGALAN AT PROBINSIYANG PINANGGALINGAN AT ESKWELAHANG PINASUKAN. IBIGAY ANG LISTAHAN SA KAALYADO NILA SA KONGRESO AT SENADO AT HIKAYATIN ANG MGA ITO NA GUMAWA NG PANUKALA NA MAG-DEKLARA SA MGA NAMATAY AT NAWALA BILANG, “MGA BAYANI SA PANAHON NG MARTIAL LAW”. SA PAMAMAGITAN NIYAN, MAITATALA ANG MGA PANGALAN NILA SA LAHAT NG MGA AKLAT SA BANSA TUNGKOL SA MARTIAL LAW. PWEDE DING MAGLAGAY NG MARKER NA MAY MGA PANGALAN SA MGA ESKWELAHAN AT PROBINSIYANG PINANGGALINGAN NILA.

Siguradong may pera ang mga organisasyong maka-kaliwa o pulahan na panggastos sa suggestion ko. Huwag nilang ibulsa ang mga “donasyon”. Kung hindi nila magagawa, ang kalalabasan nila ay talagang malinaw na “TAGA-PANGGULO” lamang kahit sino pa ang presidente….ang tawag diyan ay “SULSULERO”. Kung ihambing sila sa kulisap, para silang kuto o kuyumad sa ulo o hanep sa balat na nagsasanhi ng kati kaya nakakainis!

ANG “PURPOSE IN LIFE”, SI MARCOS,

ANG MARTIAL LAW, AT SI DUTERTE

Ni Apolinario Villalobos

Sa mga nakiki-uso, siguradong alam nila ang sinasabing best seller na librong may pamagat na “Purpose in Life”. Tulad ng sinabi ko sa isang blog na hindi ko man nabasa ang librong yan, alam kong ang mga nilalaman ay tungkol sa mga papel natin dito sa mundo, dahil pinapahiwatig na ng titulo. Simple lang naman ang ibig kong sabihin….ang layunin ng Diyos kay Ferdinand Marcos ay maging diktador ito at magkaroon ng Martial Law sa Pilipinas upang gumising tayong mga Pilipino, subalit dahil sa SOBRANG katigasan ng ulo natin ay hindi pa rin tayo natuto. Nagkaroon ng NAPAKARAMING PAGKAKATAON upang tayo ay magbago pero halal pa rin tayo nang halal ng mga tiwali sa puwesto na kung hindi kurakot ay pabaya sa trabaho…kasama na diyan ang lahat ng mga presidente na pumalit kay Marcos kaya namana ni presidente Duterte ang sanlaksang problema nang siya ay maupo. Ganitong-ganito ang style na ginawa ng Diyos ng mga Israelitas noong panahon ng Bibliya, kung kaylan, basta gusto niyang parusahan ang mga ito ay gumagamit Siya ng mga pagano upang sila ay lusubin, pagpapatayin, at alipinin.

Ang “purpose in life” ni Duterte na ibinigay ng Diyos sa ganang akin, ay upang gisingin uli ang mga Pilipino, subalit dahil sagad sa buto ang katigasan ng Pilipino, sa halip na makipagtulungan, pati ang mga tauhan ng simbahang Katoliko ay nagpapagamit sa mga gustong magpabagsak sa kanya. Ang isang halimbawa ng dapat sana ay nagbukas ng kanilang mga mata ay ang pag-amin ni de Lima na nakipagkangkangan siya sa dati niyang driver na si Dayan. Hindi lang sampal ang inabot ng mga pari, madre, estudyante at iba pang supporter ni de Lima, kundi boldyak at tadyak  pa!

Ngayon, sa issue naman ng pagpapalibing sa isang bangkay sa sementeryo na pinaglibingan din daw ng aso ni Cory ay nag-iingay sila! Anong kasagraduhan ang sinasabi nila tungkol sa sementeryong yan na pinaglibingan ng isang hayop na sinasabi na lang na naging “sundalo” din daw upang makalusot ang mga hangal na sipsip na nagsulsol kay Cory na doon ilibing ang aso niya? At, anong “libingan ng mga bayani” ang sinasabi nila ganoong malinaw sa talaan ng Kongreso na ang talagang “Libingan ng Mga Bayani” ay nasa Quezon City!

AYON KAY SENADOR GORDON ANG TUNAY NA PANGALAN NG SEMENTERYONG MAY NAKAKABIT NA “BAYANI” AY “REPUBLIC MEMORIAL CEMETERY”. Kaya ang malinaw ngayon ay gusto lang talagang mambulabog ng mga nagra-rally sa mga proyekto ng bagong administrasyon. Ang masama pa, nandamay pa ang mga leftist na organizers ng mga estudyanteng walang kaalam-alam tungkol sa isyu ng Martial Law…kaya para lang siguro maka-experience ng pagsisigaw sa kalye ay sumama na rin. Ang hindi nila naliwanagan ay ang katotohanang PATAY na ang taong kinakalaban nila, subalit ang mga PWEDE pang kasuhan na buhay ay NANDIYAN PA!...subalit hindi ginagawa ng mga grupong nagmamaang-maangan na makabayan kuno.

Sa isang banda, ang “purpose in life” ng mga nagra-rally na mga grupong hilong- talilong na yata sa mga isyu ay upang mahantad sa buong sambayanang Pilipino na sila pala ay talagang walang silbi at magaling lang sa panggugulo. Kaya ituloy lang nila ang panggugulo nila na lalo lang nagdidiin sa kanila!...mabuti nga upang lalong magalit ang taong bayan sa kanila.

Galit din ako kay Marcos pero nagbago ang pananaw ko makalipas ang napakaraming taon na desperasyon dahil sa kawalang aksiyon ng mga pumalit sa kanya. Kaya naisip ko, ano pa ang silbi kung mag-iingay man ako upang ilabas ang himutok ko, dahil mismo ngang pamilyang Aquino ay tanggap na ang lahat ng pangyayari sa kanilang buhay kaya hindi na sila kumibo nang animo ay pagapang na bumalik sa Pilipinas ang pamilya Marcos.  At, isa pa, kahit papaano ay may ginawang kitang-kita ang mga Marcos tulad ng Cultural Center Complex, pagpaayos at pagpalaki ng PGH, ang matibay na LRT, mga dalubhasaang ospital tulad ng Kidney Institute, Philippine Heart Center, atbp. Kung sasabihin ng mga pulitiko na may kapalit ang mga ginawa nila ng limpak-limpak na salaping nakurakot kuno…ang tanong ko sa kanila, sinong presidente ang hindi man lang INDIRECT RESPONSIBLE sa pangungurakot ng mga opisyal sa ilalim ng administrasyon nila?...hindi pwedeng maghugas ng kamay maski si Cory at anak niyang si Pnoy dahil sa tinatawag na COMMAND RESPONSIBILITY. Sa ngayon, ni hindi nga mamintina ang mga pasilidad ng gobyerno, lalo na ang hinayupak na MRT!

Ang pagtuwid ng kasaysayan ng Pilipinas na binaluktot ni Marcos ay pwedeng ituwid at hindi kailangan ang  mga rally para diyan. Isang batas lang ay pwede na at mga taong mapapagkatiwalaang magpapatupad….silang  mga nakatalaga sa mga ahensiya na may kinalaman sa isyung ito. Dapat tumigil na ang mga nagpapapansing mga grupo para lang masabing sila ay makabayan KUNO!...nice try, anyway!

MAY GALIT DIN AKO KAY MARCOS PERO HINDI HANGAL

PARA MAKI-INGAY SA MGA LABAN SA LIBING NIYA

Ni Apolinario Villalobos

Muntik na akong mapahamak dahil sa lintek na Martial Law….

Nang ideklara ang Martial Law ay nasa fourth year college na ako. Tahimik ang bayan namin subalit biglang may dumating na mga “MISG” at tumira sa bahay ng Guillermo family na malapit sa eskwelahan namin. Isang araw makalipas ideklara ang Martial Law ay pinatawag ng namayapang mayor Jose Escribano ang lahat ng mga estudyanteng nasa kolehiyo sa plaza upang mapaliwanagan niya tungkol sa ginawa ni Marcos. Ang mga estudyante ay hindi kuntento sa mga paliwanag. Nang magtanong si Escribano kung sino ang gustong magsalita, mistulang itinulak ako ng mga classmate at ilang teacher ko sa stage kaya napilitan akong harapin ang mayor.

Habang nagsasalita ako laban sa Martial Law ay narinig ko ang sinabi ng close-in bodyguard ni Escribano sa kanya na, “ti ano mayor, ako na bahala sa iya?” (so, mayor, will you let me do something to him?)…na ang tinutukoy ay ako. Subalit narinig ko rin ang sagot ni Escribano na, “indi, kay kilala ko ang pamilya sina” (no, because I know his family) Vice-mayor kasi ang tiyuhin ko at ang bahay namin ay nasa tapat lang ng plaza kung saan ay may pinagawang “resort” si Escribano at doon na siya nag-opisina. Ganoon pa man, ilang sandali lang ay may mga putok nang sunud-sunod na nagmula sa di-kalayuang highway. Nag-black out ako, pero naramdaman kong parang may humila sa akin mula sa stage at nang nagkaroon ako ng hinahon ay nakita kong nagtatakbuhan ang mga estudyante. Nawala ang kapares ng sapatos na hiniram ko lang sa kuya ko. At ang lalong masakit, ay ako pa ang sinisi ng ilang teachers ko kaya daw nagkagulo at nag-alala silang baka biglang isara ang eskwelahan namin. Sa inis ko, ang dalawa sa kanila ay hinarap ko at sinumbatan din dahil kung hindi dahil sa kanila ay hindi ako napaakyat sa stage. Mula noon kasi, ay palagi nang may nakikitang “MISG” sa gate ng eskwelahan namin at halatang sinusundan ako sa gabi hanggang makauwi ako sa bahay pagkatapos kong ihatid ang isang kaibigan.

Tatlong araw makalipas ang pangyayari sa plaza, may lumapit sa aking kaibigan at nagsabi na may isang “Carmen Plana (Planas ?)” daw na “stranded” sa kumbento ng mga madre. Hindi ko siya kilala at bandang huli ko na lang nalaman na anti-Marcos pala siya. Bago ideklara ang Martial Law ay nag-iikot na pala siya sa General Santos, Koronadal at ang huli sana ay ang bayan namin subalit inabot siya ng pagdeklara nito. Humihingi daw ito ng tulong para “malusutan” ang checkpoint papuntang General Santos at kailangan pa ng sasakyan. May napakiusapan naman akong may-ari ng sasakyan na iminaneho ng kaibigan ko. Ang commander ng 12 Infantry Battalion (12IB) na nakatalaga sa amin ay kilala ko at namumukhaan din ako ng karamihan sa mga sundalo. Ginawan ko kasi sila ng isang kanta na ang title ay, “Ballad of the 12IB” dahil sa pakikisama ko sa kanila.  Nang panahon yon ay working student ako at nagtatrabaho sa DSW. Ang mga sundalo ng 12IB ang escort namin tuwing maghahatid kami ng relief goods sa mga lugar na may mga enkwentro sa pagitan ng “Ilaga” at “Black Shirts”.

Hindi na kami ininspeksyun nang dumaan sa checkpoint kaya hindi nila nakita kung sino ang mga nasa loob ng sasakyan. Nang dumating kami sa General Santos ay idineretso namin si Carmen sa isang address na sinabi niya. Hindi ko na alam kung ano ang nangyari sa kanya pagkatapos namin siyang ihatid sa General Santos.

Nang makatapos ako ng kolehiyo ay napasok ako sa PAL at na-assign sa Tablas station (Romblon) pero hindi naman tumagal doon at na-assign sa Tours and Promotions Office sa Manila. Kainitan noon ng mga protestang madugo laban kay Marcos. Ang hindi alam sa opisina at mga kasama ko sa boarding house sa Baclaran ay sumasama ako sa mga martsa mula US embassy hanggang Mendiola, kung day off ko. Ang nasasamahan kong mga grupo ay panggabi dahil iba naman ang grupong pang-umaga. Magulo ang martsa dahil lahat ng mga poste ng ilaw na madaanan ay niyuyugyog at ang mga plant boxes sa tabi ng mga bangketa ay hinahataw kaya ang mga maninipis ay talagang durog. Sinasabayan ang martsa ng mga sigaw. Nakagawa pa ako ng dalawang “Makabayan songs” na kinakanta ng maliit na grupong dinikitan ko. Subalit nang malaman kong ang nagpapagalaw pala sa mga nagra-rally ay mga komunista, kumalas na ako…hindi na sumama. Lalo pa akong nadismaya nang malaman ko na ang union ng ground employees ng PAL, ang Philippine Airlines Employees Association (PALEA) ay na-infiltrate na rin daw kaya nahahatak sa mga rally na ino-organize ng mga “pulahan”….bandang huli ay nahati ang union kaya nagkaroon ng gulo sa pamamalakad.

Ayaw ko sanang ilabas ang impormasyong ito,  pero gusto ko lang ipabatid na hindi ako ignorante sa mga pangyayaring may kinalaman sa Martial Law, at mabuti na lang dahil ako ay  nahimasmasan agad…kung hindi ay baka na-erase na ako sa magulong mundong ito! Ang mga nagra-rally laban sa pagpapalibing LANG sa isang bangkay, alam kaya ang ginagawa nila?.. o gusto lang nilang makita sa TV at diyaryo ang mga mukha nila!

Ngayon, hindi ako hangal upang harangan ang pagpapalibing sa isang patay na nang kung ilang napakaraming taon...PARA ANO PA?

Ang pinakahangal na balak ay ang paghain ng isang kongresista ng panukala niya sa korte upang makalkal ang pinaglibingan ni Marcos at mailabas ang bangkay niya sa sementeryong nakakainis nang banggitin ang pangalan dahil nasalaula nang paglibingan din ng isang aso! Kahit sa isip lang, ang balak na paghukay ng libing ng patay, ang sa palagay ko ay PINAKA-NAKAKARIMARIM at SUKDULAN sa PAGKAMALA-DEMONYO...DAHIL MALINAW NA HINDI MAKA-KRISTIYANO! WALA PA AKONG NALAMANG BANGKAY NA HINUKAY SA LIBINGAN DAHIL LANG SA PUTANG INANG PRINSIPYO NA DISINTUNADO!

Bukas na Kaisipan at Pagpapatawad sa Kabila ng Naranasang Sakit
By: Melvyn Avanceña Aradanas

Mabuti pa si Celia Laurel at naiintindihan na karapatdapat si Marcos na mailibing sa LNMB.

Sa mga di pa nakakaalam, dadalawa lamang ang dahilan upang ma-disqualify ang isang tao upang mailibing sa nasabing Libingan.

Una, kung ito ay natanggal sa serbisyo sa pamamagitan ng "dishonorably discharged".

Pangalawa, kung ito ay nasentensiyahan with finality sa isang krimeng patungkol sa moral torpitude.

Sa dalawang nasabing disqualification, si Marcos ay hindi dishonorably discharged at lalong hindi nasentensiyahan ng korte "for committing a crime involving moral torpitude".

Kung bubuksan at palalawakin lamang nitong mga di sumasang-ayon sa pagpapalibing kay Marcos sa LNMB ang kani-kanilang isip at pag-intindi, napakaliwanag na naayon sa regulasyon ng Libingan ang nasabing pagpapalibing.

At tama rin naman ang Korte Suprema sa pagpapasyang hindi inabuso ni Pangulong Duterte ang kanyang diskresyon sa pagsangayon sa pagpapalibing.

Maintindihan sana ng marami na wala sa Korte Suprema o alin mang korte, ang jurisdiction upang payagan o hindi ang pagpapalibing kay Marcos o kaninuman sa nasabing LNMB, na ayon sa history nito ay pinalitan ang pangalan nito sa panunungkulan ni dating Pangulong Magsaysay. Pero ito ay maari nating pag-usapan sa susunod mating artikulo.

Sa reklamo naman na umano ay palihim (stealthily/secret ayon sa iba), na pagpapalibing, karapatan ng pamilyang Marcos ang pagpapasya kung kelan ito gagawin at wala silang obligasyon kaninuman upang magpaalam pa.

Ang lagi pa nga nating tanong tuwing ating napagaalaman na merong namatay na kakilala ay, " Kelan ang libing?", "Meron pa bang hinihintay na kamaganak galing abroad?".

Never tayong nagdidikta sa pamilya ng namatay kung kelan nila dapat ilibing.

Hindi rin naman tayo umaasa at naghihintay ng imbitasyon upang makipaglibing.

Bakit ngayon kay Marcos ay nànggagaliiti itong mga tulad nina Leni, Kiko, Riza at iba pa nuong ipalibing na si Marcos gayung matagal nang nailabas ang pasya ng Korte Suprema?

Nakisali pa ang marami sa pagprotesta na lingid sa kaalaman ng marami na ang dahilan ng masidhing galit ng mga rally organizers ay nabigla sila samantalang di pa nila naisasaayos ang pangangalap ng mga tao at di pa natatapos ang placards at tarpauline para sa binabalak nilang kilos protesta.

Kung sana ang bawat isa sa atin ay maging màpagmatyag, himayin ang mga issue at sikapin at isipin ang kapakanan ng mas nakakarami bago pa man makilahok sa anumang mga pagkilos, mas higit na magiging maayos, tahimik at progresibo itong ating bayan.

Nawa'y magsilbing paalala sa bawat isa ang mga salita ni Rev. Martin Luther King, Jr. na " we must learn to live together as brothers or perish together as fools".

Mabuti pa talaga si Celia.

ANG MGA DAPAT GAWIN NG MGA ANTI-MARCOS GROUPS

SA HALIP NA MAGPAPANSIN SA PAMAMAGITAN NG MGA RALLY

Ni Apolinario Villalobos

KUNG MAGKAKAISA ANG LAHAT NG MGA NAGSASABING NAKADANAS NG PAGMAMALUPIT NOONG PANAHON NG MARTIAL LAW, SA HALIP NA MAG-IINGAY UPANG MAKATAWAG LANG NG PANSIN, AY PWEDE SILANG MAGSAMPA NG KASO SA MGA BUHAY PANG HENERAL LALO NA KAY FIDEL RAMOS, JUAN PONCE ENRILE, AT ANAK NI VER. SINA RAMOS AT ENRILE AY MAY MALALAKING PANANAGUTAN DIN DAHIL NANG LUMIPAT SILA SA KAMPO NI CORY AQUINO AY NAKAGAWA NA SILA NG MGA BAGAY NA AYON SA MGA BIKTIMA NG MARTIAL LAW AY NAGPAHIRAP SA KANILA.

BAGO LUMIPAT KAY AQUINO ANG DALAWA AY NAKAPAGPAKULONG NA SILA NG MGA DAAN-DAANG KALABAN SA PULITIKA, AT MAAARING SANGKOT DIN SA PAGKAWALA NG MGA SINASABING “DESAPARECIDOS”. INAMIN NI ENRILE NA ISA SIYA SA MGA BUMALANGKAS NG MARTIAL LAW. ANG ANAK NI GENERAL VER NA SANGKOT DIN AY BUHAY PA. KUNG MAGRI-RESEARCH ANG MGA ANTI-MARCOS GROUPS AY MARAMI SILANG MAILILISTANG MGA PERSONALIDAD NA SANGKOT UPANG MAKASUHAN.

DAHIL DIYAN AY HUWAG MAGBULAG-BULAGAN SI LAGMAN LALO NA SI TRILLANES, AT IBA PA NA MAINGAY SA PAGBATIKOS KAY MARCOS SA KATOTOHANANG SANGKOT DIN SINA RAMOS AT ENRILE, AT IBA PANG MGA HENERAL SA MGA PAHIRAP NOONG PANAHON NG MARTIAL LAW. HUWAG NILANG I-SENTRO LAMANG KAY MARCOS ANG PAG-AALBURUTO NILA, LALO PA AT PATAY NA ITO. HUWAG NILANG SISIHIN ANG MGA ANAK NI MARCOS DAHIL BILANG MGA ANAK AY HINDI SILA PWEDENG MAGBINGI-BINGIHAN SA MGA MASASAKIT NA SALITA LABAN SA KANILANG TATAY KAYA NAPIPILITAN NA RIN SILANG SUMAGOT.

KUNG PAPANSININ, ANG MGA TAGA-MAYNILA LANG NAMAN ANG MAIINGAY SA PAGBATIKOS SA PATAY NANG SI MARCOS. ANG MGA NASA IBANG PANIG NG BANSA AY TAHIMIK DAHIL GUSTO NILANG MAG-MOVE ON NA LALO PA AT MARAMING PROBLEMA ANG KINAKAHARAP ANG KASALUKUYANG ADMINISTRASYON NA MINANA NITO MULA SA MGA NAGPABAYANG MGA PRESIDENTE MULA KAY CORY AQUINO HANGGANG SA ANAK NIYANG SI PNOY AQUINO. DAHIL KUNG NOON PA LANG PANAHON NI CORY HANGGANG SA MGA SUMUNOD PANG MGA ADMINISTRASYON AY TUMULUY-TULOY LANG ANG PAGKAKASO LABAN SA MGA TAUHAN NI MARCOS NA BUHAY PA, PATI SA PAGBAWI SA SINASABING NAKAW NA YAMAN, SANA NGAYON KUNG MAY NATIRANG PROBLEMA AY KAUNTI NA LANG. AT, MALAMANG AY NAHARANGAN ANG PAG-UWI NG PAMILYANG MARCOS PATI ANG BANGKAY NG PADRE DE FAMILIA NILA.

SA ISANG BANDA AY KADUDA-DUDA ANG BIGLANG PAG-IINGAY NG MGA GRUPONG ITO NA HALATANG GUSTONG BULABUGIN LANG ANG MGA GINAGAWA NI DURTERTE….GUSTO NILANG MAKADAGDAG NG PROBLEMA.  NAGKAROON SILA NG BUTAS NA MASISILIP….AT SINO KAYA ANG PROMOTOR????!!!

INUPUAN NG MGA PRESIDENTE

ANG MGA ISYU LABAN KAY MARCOS

Ni Apolinario Villalobos

Nang palitan ni Cory Aquino si Ferdinand Marcos bilang presidente, ang nahirang na mamuno sa Philippine Commission on Good Government (PCGG) ay si Jovito R. Salonga. Pero sa librong isinulat niya na, “Presidential Plunder (The Quest for Marcos Ill-gotten Wealth)”, nakasaad doon

ang orihinal na pakay ng PCGG na para sa pangkalahatang pagbago tungo sa kabutihan ng pamahalaan. Nang aminin ni Salonga na hindi niya kaya ang responsibilidad, niliitan ang masasakop ng PCGG sa pagbawi na lamang ng nakaw na yaman. Sa kabila ng desisyong iyan ay hindi pinalitan ang pangalan ng komisyon na dapat sana ay limitado na ang tinutukoy sa ill-gotten wealth. Ito ay isang indikasyon na sa panahong yon ay walang direksyon ang administrasyon ni Cory Aquino, lalo pa at nakasaad din sa libro na bandang huli ay nahirapan na si Salonga na makipag-usap sa kanya dahil napaligiran na ito ng mga malalapit na kaibigan at kamag-anak na unti-unting nagsulputan. Ang iba ay dating maka-Marcos na nagpalit lang ng kulay na animo ay mga hunyango. Resulta: hanggang sa bumaba si Cory ay walang nangyari sa magaganda sanang plano ni Salonga.

Noong panahon pa rin ni Cory ay halos wala ring nangyari sa mga reklamo laban sa mga opisyal at taga-military na nagmalupit sa mga estudyante at iba pang mga anti-Marcos na mga Pilipino…na ang iba ay hindi malaman kung patay na o buhay pa dahil basta na lang naglaho. Ang mga grupong sumuporta kay Aquino sa pagpatalsik kay Marcos ay animo “natulog” dahil walang narinig mula sa kanila, kahit hanggang sa panahong bumalik sa Pilipinas ang pamilya Marcos, hanggang pati ang bangkay ng dating diktador ay naiuwi sa Ilocos. Unti-unting bumalik sa pulitika ang mga Marcos – lahat sila, maliban kay Irene na walang hilig sa pulitika. Sa kabila niyan ay walang ginawang pag-iingay ang mga grupong anti-Marcos dahil ang pinagtutuunan nila ng pansin ay ang walang kamatayang anti-US rallies.

Nang pumalit ang iba pang presidente ay matamlay ang aksyon tungkol sa mga isyu na may kinalaman sa Martial Law lalo na ang pagbawi ng ill-gotten wealth. Nang maging presidente si Pnoy Aquino, lalong walang nangyari. Ang mga rally ng mga anti-Marcos kahit walang kadahi-dahilan ay ginagawa pa rin ng mga maka-kaliwa sa harap ng US embassy, sa halip na magsampa ng mga kaso laban sa mga Marcos. Nang pumutok ang balitang natatalo na ang Pilipinas sa isyu ng ill-gotten wealth….wala pa rin silang ginawa. Nang magalit si Imelda Marcos dahil nakita niyang suot ng isang asawa ng isang government official ang mga alahas niya na dapat sana ay nasa pangangalaga ng Central Bank…wala ring ginawa ang mga leftist groups na ito. Nang magsalita si Imelda Marcos tungkol sa ill-gotten wealth na nagkamali daw ang gobyerno dahil hindi siya kinakausap upang mapag-usapan ang isyu….wala ring ginawa ang mga anti-Marcos.

Subalit sa isyung paglibing ng isang sundalo na naging presidente sa isang sementeryo na nagkaroon lang ng katagang “bayani” ay umalma ang mga grupong makabayan kuno. Napakalinaw naman ang mga dahilang naging sundalo at presidente si Marcos kaya may karapatan itong malibing sa sementeryong tinutukoy, subalit ayaw nilang tanggapin, dahil gusto na naman yata nilang magpa-istaring dahil sa tagal ng panahon ay hindi sila narinig. Kung ayaw nilang idugtong sa pangalan ni Marcos ang katagang “bayani”, pwede naman itong gawin kapag binabanggit ang pangalan niya sa mga libro tungkol sa kasaysayan ng Pilipinas at mga textbooks na ginagamit sa mga eskwela. Bahala na ang National Historical Commission, Department of Education, Culture and Sports, at Commission on Higher Education dito na ibabatay sa batas na kailangan lang ipasa, kaya hindi na dapat pang mambulabog ang mga maka-kaliwa.  

ANG TANONG KO ULI…BAKIT HINDI HINARANG NG MGA MAKABAYAN KUNONG MGA GRUPO PATI NA ANG MGA MADRE AT MGA PARI, ANG PAGBALIK NG MGA MARCOS, LALO NA ANG BANGKAY NG DATING PRESIDENTE, SA PILIPINAS? BAKIT HINDI NILA TANGGAPIN ANG KAPABAYAANG YAN NA NAGING DAHILAN NG ANIMO AY “PAGAPANG” NA PAGBALIK NG PAMILYA AT BANGKAY NG PADRE DE FAMILIA NILA SA PILIPINAS?

TAMA SI DUTERTE SA PAGSABING KUNG MAY PROBLEMA ANG MGA GRUPONG ITO LABAN SA MGA MARCOS AY DAPAT SILANG MAGHAIN NG MGA KASO SA KORTE…SA HALIP NA MANGGULO SA KALYE NA LALONG NAGPAPALALA SA TRAPIK. GAMITIN NILA  DAPAT ANG PINANGANGALANDAKAN NILANG “DUE PROCESS”.

MAGKAKAROON BA NG TRABAHO ANG MGA PILIPINONG MATAGAL NANG NAKATAMBAY KUNG HINDI ILILIBING SI MARCOS SA SEMENTERYONG TINUTUKOY? BABABA BA SA 20PESOS ANG HALAGA NG BIGAS KUNG SA LAOAG ILILIBING SI MARCOS? MAWAWALA BA ANG PROBLEMA SA DROGA KUNG IPAPAKALKAL ANG NGAYO’Y NAKABAON NANG BANGKAY NI MARCOS?

SA DESISYON NG KORTE SUPREMA

TUNGKOL SA LIBING NI MARCOS…SINO ANG MAY SALA?

Ni Apolinario Villalobos

Marami man ang nadismaya, marami din ang natuwa lalo na ang pamilya ng dating diktador na si Ferdinand Marcos sa desisyon ng Korte Suprema na nagpapabor sa pagpapalibing sa kanya sa “Libingan ng mga Bayani”. Subalit kung pag-isipan ng malalim, hindi nagkaroon ng isyu sa pagpapalibing kay Marcos, kung noon pa mang ang nakaupong presidente ay si Cory Aquino at karamihan ng mga mambabatas ay laban kay Marcos. Sana ay  binago na ang batas na sumasaklaw sa sementeryong ito upang masiguro na ang mga labi ni Marcos ay hindi malilibing dito…subalit hindi nila ginawa. Hindi pa man nakakabalik sa Pilipinas ang pamilya Marcos, matunog na ang “wish” ni Marcos na mailibing sa sementeryong nabanggit. Ang nakakatawa pa ay hindi naman pala ang sementeryong nabanggit ang nakalaan para sa mga “bayani”, kundi para lang sana sa mga sundalong itinuturing na mga “bayani” dahil ang mga kampo nila ay hindi kalayuan dito, kaya talagang qualified si Marcos na ilibing dito dahil dati siyang sundalo. Ang isa pang kuwento tungkol sa “Libingan ng mga Bayani” ay dito raw nakalibing ang paboritong aso ni Cory Aquino….kaya kung totoo nga,  anong “sanctity” ang sinasabi nila tungkol sa sementeryong ito? Sa isang banda, ang inalaan daw ni President Elpidio Quirino noon na  “Libingan ng mga Bayani” ay nasa Quezon City! Kung ang batas ay pwede namang baguhin, dapat ay palitan ang pangalan ng sementeryo upang masabing hindi ito libingan ng mga bayani, kaya nandoon man si Marcos ay okey lang. Ano kaya’t palitan ng “Liwasan ng Katahimikan” (Park of Peace)?

Ang isa pang ginawa sana noon pa man ay hinarangan na ang pag-uwi ng mga Marcos. Ito ang ginagawa ng mga mamamayan ng mga bansang pinanggalingan ng mga pinatalsik na lider lalo na ang mga diktador tulad ni Napoleon Bonaparte. Ang dating Shah ng Iran ay hindi makabalik sa Iran….at marami pang iba. Subalit dahil sa kultura (na naman) ng Pilipino na made-describe na  sobrang sentimental, mapagpatawad, malambot, makatao, at iba pang katangiang kabaligtaran ng karahasan – nakabalik ang mga Marcos. Unti-unti, maliban kay Irene, lahat sila – Imelda, Imee, at Bongbong ay naipuwesto pa sa pulitika. Okey lang sina Imelda at Imee dahil limitado ang boto sa probinsiya nila, pero si Bongbong ay naging senador, isang nasyonal na puwesto, pagpapahiwatag na tanggap na naman ang mga Marcos….sino ngayon ang may sala? Pwede kayang sabihing ang mga batas ng Pilipinas na maraming butas, dahil kahit nga ang mga nasa kulungan na ay pwedeng tumakbo sa pulitika?

Ngayon ay nasa kalye na naman ang mga makabayan kunong grupo, nag-iingay at nang-aabala sa trapik dahil sa isyung ito, pero maraming mga kabataan ngayong hindi alam kung ano ang nangyari dahil ipinanganak sila 20 taon o mahigit pa makalipas ang Martial Law. Hindi man lang itinuro sa mga eskwela ang kasaysayan nito kaya kung makabasa o makarinig ng balita tungkol sa pagpapalibing kay Marcos, nagtatanong sila ng, “ano yun?”. Masasabing nagpabaya ang mga nakatalaga sa Department of Education at iba pang ahensiya tulad ng National Historical Institute, lalo na ang mga mambabatas upang magkaroon ng batas tungkol sa pagtuturo nito sa mga bata. Sa halip na magpalabas ng mga librong updated tungkol sa kasaysayan ng Pilipinas, ang pinagkakaabalahan ng mga ganid na may kinalaman sa sistema ng edukasyon ng Pilipinas ay mga pinagkikitaang  “workbooks” na dating “textbooks”…na hanggang ngayon pa rin ay kinukuwestiyon dahil sa taun-taon na lang pa mga pagkakamali ng pag-imprenta. Hindi pinakinggan ang matagal nang pakiusap na ibalik ang mag libro sa dating pormang “textbook” na mga walang sagot sa mga katanungan sa huling bagahi ng bawat  chapter upang magamit pa ng iba.

Dapat tumigil na sa kanangalngal ang mga makabayan kuno dahil nagsisimula lang sila ng magigigng hidwaan na naman ng mga Pilipino. Kung mamimilosopo ako, pwede kong sabihin na dahil sa gusto nilang mangyari na hindi dapat kalimutan ang nakaraan, dapat galit tayo hanggang ngayon sa mga Kastila, Amerikano, at Hapon dahil inalipin nila tayo. Malamang nagtataas ng kilay ang mga mamamayan ng mga bansang nagpatalsik ng mga lider nilang mapang-api dahil sa isyung ito sa Manila, hindi buong Pilipinas…..at nagtatanong ng isang piraso lang – “bakit nila pinabalik ang pamilya, lalo na ang bangkay”?

Sa isang banda, dapat ang pagtuunan ng pansin ng mga mambabatas ay ang paggawa ng batas tungkol sa pagkaroon ng crematorium sa isang sentrong bayan o siyudad ng bawat probinsiya. Ang problema lang dito, baka magkaroon na naman ng raket sa sistema, dahil kung ang pagpapagawa nga ng mga bahay ng sinalanta ng bagyong Yolanda ay pinagpiyestahan ng mga samut-saring raket at buhay pa ang makikinabang, ang patay pa kaya na susunugin na lang?

Kung Hindi Nagmatigas si Marcos

…Komunista na ang Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

Hindi nawawala ang anumang banta sa kahit anong bansa. Nariyan ang banta sa ekonomiya na maaring sinasabotahe ng malalaki at gahamang kaalyado daw o katuwang at kaibigang bansa. Nariyan ang banta sa seguridad dahil sa pagdami ng mga terorista. Nariyan din ang banta sa kinabukasan ng kabataan at katahimikan dahil sa banta ng kriminalidad at droga. Ang pinakamabigat ay ang banta sa ideyolohiya. Kung hindi isasama ang relihiyon, dalawa lang ang lakas ng ideyolohiyang naglalaban – ang komunismo at demokrasya.

Dahil mula’t sapul ang Pilipinas ay kumiling na sa demokrasya na ipinamulat ng Amerika, ang komunismo na namayagpag noong kapanahunan ni Mao Tse Tung ng Tsina ay itinuring na pinakamalaking banta. Ang HUKBALAHAP (Hukbo ng Bayan Laban sa Hapon) na naging api-apihan ay nagkaroon ng dahilan upang yumakap sa komunismo kaya nagkaroon ng NPA (New People’s Army), na kalaunan ay nagbigay-buhay sa KMU ng mga kabataan at iba pang “pulahang” grupo. Sila ang nagbigay ng sakit ng ulo kay Ferdinand Marcos kaya napilitan naman kuno itong magdeklara ng Martial Law. Dahil sa mga sinasabing iba’t ibang uri ng pagkontrol o pagsupil sa pagkilos ng mga komunista, kasama na diyan ang mga walang habas na pagmamalupit (torture)  noong panahon ng Martial Law na isa sa mga mapagkunwaring instrumento ng demokrasya, NANALO si Marcos, pero hindi ang demokrasya.

Kung ang mga Pilipino mula pa man noon ay nakikipagtulungan sa pamamagitan ng pagpapairal sa  mga dapat gawin ng isang “disenteng Pilipino”, wala sanang dahilan ang mga komunista o si Marcos na “magligtas” daw sa sambayanang Pilipino mula sa kapariwaraan. Ginawang dahilan ang demokrasya upang makapagdeklara ng Martial Law si Marcos. Ginawa ring dahilan ng mga komunista ang kahirapan ng mga PIlipinong tamad at nagpagamit sa mga tiwaling opisyal upang isulong ang ideyolohiyang galing sa Tsina….hanggang ngayon, na talagang hindi pwede dahil sa pagkasaradong Katoliko ng mga Pilipino.

Bago magsisihan o magturuan kung sino ang may sala sa mga nangyayaring kahirapan ngayon, dapat ay pag-isipan kung anong tulong ang nagawa upang maiwasan SANA ang lalo pang pagyabong ng korapsyon. Kung ayaw kay Marcos, dapat noon pa lang ay kumiling na sa mga komunista upang pantay-pantay lahat ng Pilipino….kung ayaw naman ng komunismo, dapat ay hindi pinatalsik si Marcos na sinisisi ngayon dahil sa kanyang diktadurya. Nang bumalik ang mga Marcos at sumabak pa uli sa pulitika, nagbulag-bulagan ang mga Pilipino, at pilit pinagtakpan ang kahangalang ito sa pagharang sa pagpalibing ng bangkay ng diktador sa “Libingan ng mga Bayani”, para lang masabing buhay pa and demokrasya!...DEMOKRASYA NG MGA KORAP?

Bilang huling hirit sa pagligtas sa sambayanang Pilipino, hindi pa man nakakaupo si Duterte bilang bagong presidente na may mala-bakal na pamamaraan upang matuligsa ang mga tiwali, may mga nagpapapansin na sa pagsabing haharangin nila ang mga gagawin niya sa NGALAN DAW NG KARAPATANG PANGTAO!...PWEEHHH!

Bataan Nuclear Power Plant -  legacy of Marcos

and Philippines’ biggest “white elephant” ever

By Apolinario Villalobos

In 1973, Marcos decided that the Philippines needed a nuclear power plant. He perceived it as an added sparkle to the grandeur of a nation, of which he was the benevolent leader. He also expected it to exude the same semblance of modernity that other Asian countries projected.

But whether it was really that necessary, was out of the question. Studies by experts showed that only 15% of the population would be directly benefited…only those living on Luzon Island. Three quarters of the population during the time lived in rural areas distributed on the rest of the islands, and who fetched water for cooking and drinking in artesian wells, springs or rivers where clothes were also washed and where carabaos bathed – all located, usually kilometers away from their home.

Studies also showed that one out of ten homes in villages were makeshift hovels with only one bulb in use, if lucky enough to get connected to towns with power lines sagging between bamboo poles. In other words, the nuclear-fed facility was not the immediate need of the Filipinos. The country was a struggling rice producer and with a population whose employed segment lived below the poverty line. In this view, what the country needed was the enhancement of its agriculture industry and related endeavors that would give direct benefits to Filipinos, to lessen poverty.

Another issue was on the safety aspect of having such facility. The location of the plant was less than 100 miles away from four active volcanoes, and it was also proximate to three geological faults. It is a blessing in disguise that the plant is not operating today, in view of the imminent onset of a cataclysmic earthquake for which the Luzon populace has been preparing.

As the immensity of the project at USD1.2B plus the interest was expectedly beyond the financial capacity of the government, Marcos sought the assistance of Export-Import Bank in Washington. The cost of the said project, represented almost one-fifth of the country’s foreign accountability at the time. It was also the most expensive nuclear project in the world!...being more than three times the cost of similar project built by Westinghouse and also financed by Export-Import Bank in Pusan, South Korea. Whether the loaned money was properly used for the project or part of which went somewhere else resulting to such enormous amount, nobody during the time of Marcos, bothered to ask openly.

Nevertheless, Ex-Im Bank provided USD277M in direct loans while USD367M came in loan guarantees, biggest loan package ever approved by the bank “anywhere in the world”, under the chairmanship of William J. Casey who later became CIA Director under the Reagan administration. The deal was made after Casey met with Marcos in Malacaῆan Palace. Among the American presidents, Reagan was the closest to the Philippine president.

Among those who allegedly benefited from the project was Herminio Disini who undertook portions of the project.  The wife of Disini was Imelda’s cousin who had been governess of her children. Disini on the other hand regularly played golf with Marcos. Before the Bataan Nuclear Power Plant project, Disini operated a tobacco filter “company” in a one-room rented office, with the help of a secretary and her younger brother. Later, he hired the son of a high-level official in the Bureau of Internal Revenue to sell filters, and who insinuated clear messages to cigarette makers requiring filters. The scheme worked, as the cigarette makers were avoiding audits from BIR.

To date, the inoperative Bataan Nuclear Power Plant stands out in the flagging economic landscape of the Philippines. The Filipinos meanwhile, continue groaning from the heavy weight of accountability that shall extend down to several generations from now.

Who is Ninoy Aquino?

…some revealing notes about the guy

who gave Marcos a headache

Apolinario Villalobos

For political observers, Benigno Simeon Aquino, Jr. was the impediment that stood in the way of Ferdinand Marcos in the latter’s quest for ultimate power which he eventually got, when he declared Martial Law. When it was declared in September 21, 1972, a Thursday, Aquino was the first “casualty”, with no other than Col. Romeo Gatan, a personal friend from way back when the latter was the head of the Constabulary in Tarlac, serving the warrant of arrest.  Senator Aquino was then, attending a meeting on tariff concerns at Room 1701 of Manila Hilton. The arrest was so timed minutes after the “ambush” of Juan Ponce Enrile, one of the planners of Martial Law which was translated into Presidential Decree 1081. Later, it was revealed that the ambush was “staged” to finally give Marcos the green light to declare Martial Law.

As a flashback, Ninoy Aquino was among the “escorts” of Imelda Romualdez who was three years older than him, when she came to Manila from Tacloban. During the time, Imelda was employed by the P.E. Domingo Music Store along Escolta, singing and playing for potential customers. Later, she was employed by the Central Bank as a clerk. Aquino would fetch her from the music store for strolls in Luneta, or to enjoy the sunset from Manila Bay promenade while sharing sandwiches. In time, however, their intimacy stopped, as according to stories, Aquino said that Imelda was too tall for him. In 1954, Ninoy married Corazon Cojuangco.

Born on November 27, 1932, Ninoy Aquino had no outstanding scholastic accomplishment. He even admitted that during his college days, he would skip classes to participate in political campaigns and worked as a copywriter at the Manila Times. At the outbreak of the Korean War, he volunteered for a field assignment in that country – at the age of eighteen. As a young correspondent, he became close to Marguerite Higgins, a popular journalist of the New York Herald Tribune, and who was known for her anti-Communist views. He earned such special friendship with Higgins when he volunteered to drive for her at times.

Aquino was a typical intrepid and adventurous journalist who took every opportunity that came his way. He was able to interview Chiang Kai-shek who told him that, “the internal problems of Asia can never be solved until the root causes – the Kremlin and Peiping are crushed” (today, becoming true). He covered nationalistic uprisings in Europe that were crushed by prevailing powers. He was also in Vietnam, Malaysia and Indonesia. Out of his observations from these travels, he expressed that:

            To the Asian, the western argument that “if communism wins, Asians stand to lose their

Liberties”, is meaningless. To the Asian now jailed by the French in the numerous prisons of Vietnam for being “too nationalistic”, civil liberties have no meaning. To the Asian jailed on St. John’s Island in Singapore, for possessing intelligence and nationalistic spirit above the average, civil liberties are likewise meaningless. The Filipino is aware of and has enjoyed America’s benevolence; but to the rest of Asia, the American looks like the Frenchman, the Britisher and the Dutchman. To Asians, these people are the symbols of oppressions. And, many Asians would prefer Communism to western oppression.

Aquino had fervent personal quests driven perhaps by the political blood that flowed through his veins. His grandfather had been a general during the revolution against the Spanish colonists and later, against the Americans. His father served as a senator, speaker of the Assembly and a cabinet Minister. On the other hand, Ninoy who was dubbed “perpetual talking machine”, was elected Mayor at the age of twenty-two, the youngest ever. He also became the youngest vice-governor in 1957, and later, youngest governor at the age of twenty-eight. At the age of thirty-two, he became the youngest senator of the Philippines.

The greyish side of Ninoy’s life casts a gloomy shadow over the story on the “Taruc surrender”. He was an adviser of President Ramon Magsaysay, then, and as such he was involved in the preparation of “position papers”. According to Aquino’s version of the “Taruc surrender” story, he sought the approval of Magsaysay to meet with the Huk Supremo, which he successfully did after trekking over mountain trails and through dense forests. Months later, Taruc surrendered.

Unfortunately, Taruc himself, revealed the true story behind his surrender which was caused by fear for his life inside the Communist party due to internal squabble for leadership. This has been corroborated by Ed Lansdale of CIA, who said that the surrender of Taruc was already settled, but when Aquino learned about it, he “rushed into the hills to grab some glory”. Most importantly, Lansdale also insisted that contrary to what Aquino claimed and boasted, he never worked with the CIA.

The CIA story that floated around the life of Aquino came about when in 1954, he was sent to the United States by Magsaysay to observe “training methods in American spy schools”. Although denying that he had a “contract” with the CIA, Aquino was steadfast in his claim of “working” with its people, which the agency vehemently denied, especially, its Manila officials. Aquino, however, voluntarily provided the agency with information, as claimed by the officials. There was also a story on his working with the CIA to overthrow President Sukarno, which was also denied by Joseph Smith, who at the time was the CIA official in Indonesia.

When Marcos tried a tough stance in taking back Sabah from Malaysia, Aquino exposed the plan, part of which was the secret training of “commandos” in Corregidor, but who were not told about their secret mission. Expectedly, when the issue exploded, there was a furor that led to the so-called “Jabidah massacre”.

A story also came out about the “other” plan of Aquino to come home from exile in the US, via Malaysia with the help of Iqbal, moving spirit behind the Bangsamoro autonomy. Unfortunately, this did not materialize, because Ninoy flew straight to Manila where he met the fatal end of his political career – on the tarmac of the Manila International Airport 1, now named after him, to honor his “martyrdom”. Because of that story, observers on the issue of the Bangsamoro Basic Law (BBL), now, Basic Law for the Bangsamoro Autonomous Region (BL-BAR), are one in saying that Pnoy has a reason for insisting the passing of the Law before he comes down in 2016.

Both Ferdinand Marcos and Ninoy Aquino had many things in common: both were charismatic, gifted orators, dashing and popular, and great “prevaricators” as put in by observers, especially, the Americans who knew them well. 

Habang Buhay na Bangungot Ni Pnoy

Ni Apolinario Villalobos

Hindi kayang palambutin ang puso ng mga Pilipino ng animo ay pagpapaawa ni Pnoy sa paulit-ulit na pagbanggit niya ng kamatayan ng kanyang tatay, na sa kanyang tingin ay bayani. Pinalampas niya ang pagkakataong maski papaano ay makaamot ng kaunting pang-unawa mula sa mga Pilipino kung sinalubong niya ang pagdating ng mga bangkay ng apatnapu’t-apat na mga pulis na pinatay… minasaker sa Mamasapano, Maguindanao. Sa halip ay minabuti pa niyang magsalita sa pasinaya ng isang pagawaan ng mga sasakyan, na maaari naman niyang italaga sa Bise-Presidente o sa kalihim ng ahensiyang may kinalaman sa negosyong ito. At, siguradong mauunawaan naman ng nag-imbita sa kanya.

Pero, nakitaan niya ang okasyon ng pasinaya ng isa na namang pagkakataon upang mabuhat ang bangko ng kanyang pamilya. Sa kanyang talumpati, sinabi niya na kahit sa panahon ng Martial Law ay umasenso pa rin ang pagawaan. May parunggit na naman siya sa namayapang si Ferdinand Marcos. Alam din ng lahat, na banggitin lang ang Martial Law ay maaalala rin ang pagkamatay ng tatay niya na si Noynoy… alaalang  namantsahan ng mga kapalpakan niya bilang presidente ngayon. Pati ang alaala ng kanyang nanay na naging presidente ay wala na ring epek sa mga Pilipino dahil wala rin naman itong nagawa upang makaahon ang mga Pilipino sa epekto ng Martial Law.

Nang magsalita si Pnoy sa necrological service ng minasaker na apatnapu’t-apat na pulis ay binanggit na naman niya ang kamatayan ng kanyang tatay, na masakit na sa tenga ang dating. Kaylan kaya siya titigil sa pagbanggit ng kamatayan ng kanyang tatay, na dapat pala ay hindi dinaluhan ng mga hindi kilala ng kanilang pamilya dahil ito naman pala ang kanyang panuntunan?...na ang lamay ng isang namayapa ay hindi dapat daluhan ng hindi kilala nito.

Ang alaala ng mga problema sa kanyang pamamalakad ng gobyerno na lalong idiniin ng kamatayan ng mga pulis sa Mamasapano, Maguindanao ay magsisilbing bangungot na nakadikit sa kanyang diwa, na parang aninong hindi humihiwalay sa katawan. Bangungot din niya ang nakapanhihinayang na mga pagkakataon na kanyang pinalampas dahil pinairal niya ang kanyang pagkamakasarili. Bangungot din ang mga mukha ng kanyang mga kaibigan na dahilan ng kanyang pagbagsak na may matunog na lagapak.

Kung hindi siya naging presidente, maaaring napanatili ang paniwala ng mga Pilipino na “bayani” ang kanyang tatay at “nagsakripisyo” ang kanyang nanay upang maging tulay tungo sa pagbabago mula sa panahon ng Martial Law.  Lahat nang mga iyan ay kanyang nilusaw sa loob ng panahon ng kanyang pagiging presidente na malapit nang magtapos, na ang dulot sa mga Pilipino ay dusa lamang.

Maitatala sa iba’t ibang aklat ng kasaysayan ng Pilipinas na bukod tangi siyang presidente na maraming pinagtakpang anomalya…sa ngalan ng pagkakaibigan. Maitatala rin ang record breaker na nakawan sa kaban ng bayan, pati ang nakakahiyang pagnakaw ng mga donasyon na nakalaan para sa mga biktima ng kalamidad lalo na ng bagyong Yolanda. Maitatala pa rin ang kawalang aksiyon sa mga anomalya dahil maski isang pagsuspinde ng mga sangkot ay walang nangyari. At higit sa lahat, ang sinasabi niyang asenso ngunit nasa papel lamang.

Magsisi man siya at maghinagpis, ay huli na….bangungot na lang ang asahan niya – habang buhay. At tuwing gigising siya sa umaga, malamang na ang unang mamumutawi sa kanyang mga labi ay mga salitang “sana” at “sayang”… kung mayroon pa siyang maski kapirasong konsiyensiya.