Tsinelas na Parehong Kaliwa at Iba Pa
Posted on Tuesday, 12 August 2014
Tsinelas
na Parehong Kaliwa
At
Iba Pa
Ni Apolinario Villalobos
Ayaw ko sanang ikwento ang mga hindi
pangkarinawang insidente sa buhay ko na itinuturing kong epektibong
pang-laughter therapy, dahil tuwing maalala ko ang mga ito ay hindi ko
maiwasang tumawa, bigay todo pa, kahi’t mag-isa lang ako. Pero dahil gusto ko
ring sumaya ang mga kaibigan ko, ito sini-share ko na lang.
Noong Consultant ako sa National Library of
the Philippines, makailang beses kong natiyempuhan ang baha sa T.M. Kalaw St.
tuwing ako ay pauwi na. Upang hindi ako mahirapan sa paghakbang sa hanggang
tuhod na baha, nagbabaon ako ng matibay na sandal, pampalit sa balat na sapatos
na iniiwan ko sa opisina. Minsang pauwi ako at malapit na sa Taft. Ave. kung
saan ako sasakay ng bus sa pag-uwi ko, may nadaanan akong isang babae na halatang
sa suot na uniporme ay janitress, at may hawak na isang gomang sapatos na
tuklap ang suwelas, mangiyak-ngiyak pa. Tinanong ko kung papasok ba siya o
pauwi na, at sagot naman niya ay papasok pa lang. Sunod kong tanong ay kung may
ekstra siyang dalang sapatos o tsinelas man lang. Ang sagot ay wala daw. Kinuha
ko ang sapatos niya at inihambing ang sukat sa hinubad kong sandal – halos
pareho! Malaki kasi ang babae. Sabi ko gamitin niya ang sandals ko. Noong umpisa
tumanggi siya, pero noong pilitin ko sabay sabi na wala siyang makikitang
gagawa ng sapatos niya dahil baha at hapon na, pumayag na rin. Nakamaong ako
noon kaya okey lang na nakalilis ang pantalon ko hanggang tuhod habang
naglalakad sa baha nang nakapaa. Ang balak ko ay bumili ng tsinelas na suot ng
kung sinong vendor o yong mga nagtutulak ng tumirik na sasakyan.
Habang naglalakad ako, patingin-tingin ako
sa mga paa ng mga vendor na kasalubong ko…puro nakapaa. Maswerte ako at may
nakita akong lumulutang na isang tsinelas – kaliwa, kulay puti. Pinulot ko at
binitbit. Mabait talaga ang Diyos dahil ilang hakbang pa lang, may napulot uli
akong nakalutang na isa pa – subalit kaliwa pa rin, kulay pula nga lang.
Parehong kasya sa akin, yon nga lang parehong kaliwa. Sabi ko sa sarili di bale
na.
Isinuot ko ang tsinelas nang sumakay ako sa
bus. Walang nakapansing ibang pasahero dahil inayos ko na ang pantalon ko na
may kahabaan, maliban sa katabi ko sa upuan na usisera. Pasimple pang kunwari
ay sinabihan akong pareho daw kaliwa ang tsinelas ko. Sabi ko sa kanya, galing
ako sa isang arbularyo at nagpagamot dahil sinasapian ako. Sinabihan ko ang
katabi ko na arbularyo ang nagpasuot sa akin ng mga tsinelas upang ang sumasapi
sa akin ay malito dahil parehong kaliwa ang suot kong tsinelas…at kaya puti ang
isa ay para sa sa busilak kong puso at ang isa ay pula, dahil lumalaban ito sa
masamang ispiritu. Diretso ko siyang tiningnan sa mga mata habang nagsasalita
ako na seryoso, kaya naniwala siya. Akala ko tatahimik na, yon pala nagtanong
pa kung taga-saan ang arbularyo. Sabi ko na lang palipat-lipat ng pwesto para
hindi siya masundan ng mga nakalaban niyang masamang ispiritung sumasapi…marami
na daw kasi sila. Naniwala uli ang usisera hanggang sa bumaba ako sa tapat ng lugar
namin. Habang tumatayo ako mula sa upuan, sabi ko sa kanya, hipan ang upuan ko
upang walang maiwang ispiritu na hindi nakasapi sa akin. Sa paglingon ko sa
kanya habang papunta ako sa pinto ng bus, nakita kong ihip siya ng ihip sa
dating upuan ko, nakatingin naman ang naghihintay at susunod na uupong pasahero.
Sana hindi siya kinabagan sa kaiihip…usisera kasi!
One time naman, sa isang bahay na
pinuntahan namin sa Tondo, nagkaubusan ng pinggan kaya ang ginamit ko ay takip
ng kaldero. Tanghalian noon, at wala pa kasi akong almusal kaya gutom na gutom
na ako. Nahiya ang maybahay na kumare ko, kaya nanghiram ng pinggan sa
kapitbahay para sa akin, pero pinilit kong sa takip ng kaldero pa rin kumain
dahil naumpisahan ko na. Dinugtungan ko na lang ang paliwanag ko sa kumare ko
na susuwertehin taong kakain sa takip ng kaldero kung naubusan ng pinggan dahil, bahagi ito ng
pinanggalingan ng pagkain – ng grasya, at takip pa, hindi tulad ng pinggan na
binabasag sa pintuan ng bahay na nilalabasan ng patay na dadalhin na sa
sementeryo upang ilibing. Ganoon pala, sabi ng kumare ko. Mula noon, tuwing
pupunta ako sa kanila, palaging sinasadya niyang maubusan ng pinggan upang makagamit ng takip
ng kaldero sa pagkain!
Minsan pa rin, nagkaubusan naman ng tinidor
sa isang party, kaya parehong kutsara ang ginamit ko. May nagtanong na bisita
kung bakit parehong kutsara ang gamit ko, sabi ko may kaugalian sa amin na
ipinagbabawal ang pagtusok sa pagkain o pagkahig ng pagkain sa pamamagitan ng
bagay na may tulis – na tinidor nga. Ang sabi ko, dapat nga nagkakamay ako
dahil ayaw kong “saktan” ang pagkaing papasok sa katawan ko, pero dahil may mga
kutsara naman, gumamit na ako ng mga ito na masuwerte rin dahil lumalabas na
parang gumagamit ako ng pala (shovel) sa pagpapasok ng grasya sa bunganga ko.
Bumilib siya kaya nang sunod ko siyang makita,
pinagpipilitan niyang gamitan ng kutsara ang porkchop sa pinggan niya.
Sa buhay natin, mayroong mga pangyayaring
hindi inaasahan, kaya dapat palagi tayong handa upang matanggap ang mga ito sa
pamamagitan ng remedyo. Ito ang unang-una sa listahan ko ng mga panuntunan sa
buhay, upang halimbawang madagukan man ako ng masamang kapalaran, ituturing ko
na lang itong parang rekado na pampasarap sa nilulutong pagkain, o di kaya ay
parang kapeng may kapaitan man ay masarap na ring inumin dahil nakakatanggal ng
umay o nakakasawang lasa ng pagkain.
Discussion