Si Gerry....nagpipilit mabago ang buhay sa kabila ng kakapusan
Posted on Friday, 22 July 2016
Si
Gerry…nagpipilit mabago ang buhay
sa kabila ng
kakapusan
Ni Apolinario Villalobos
Nakita ko siyang nagkukumpuni ng payong sa
ilalim ng tikatik o ambon na unti-unting namumuong ulan sa Roxas boulevard. Ako
naman ay taranta sa paghabol sa nagbebenta ng trapal na pambigay sa mga vendor
na wala man lang payong. Nang dumaan uli ako ay tinitiklop na niya ang payong
na naayos na at naisipan kong bilhin dalhin kailangan ko rin, at para naman sa
kanya ay upang magkaroon siya ng kita. Kahit halatang hindi pa siya
nag-aalmusal ay tinanggihan niya ang alok ko na ibili siya ng sandwich, kaya
pareho na lang kaming nagkape.
Habang nagkakape kami ay nakita ko kung
paano niyang ipunin ang mga tirang sinulid at iba pang gamit na nakakalat at
ipinasok sa maliit niyang bag. Hindi nawawala ang ngiti sa kanyang mukha habang
nakikipag-usap sa akin kaya napanatag ang loob ko dahil nang una ko siyang
makita ay medyo nabahala ako dahil sa ayos niyang may mahabang buhok na
nakapungos, manipis na bigote at ilang tattoo sa nakalantad na bahagi ng
kanyang katawan.
Siya ang nagsimula ng usapan tungkol kay
Duterte at ang paglaban nito sa droga. Hindi siya nahiyang magtapat na minsan
din siyang gumamit ng droga at kung minsan ay naaakit pa rin subalit
pinipigilan niya ang kanyang sarili. May tatlo siyang anak sa Bulacan na
inuuwian niya tuwing weekend upang hatiran ng pera at makakayang pasalubong.
Dahil mahina ang kita sa Bulacan, sa Maynila niya naisipang maglibot upang
magkumpuni ng mga payong. Ang tinutulugan niya noon ay Luneta subalit nang
ipagbawal na, nakakita siya ng puwesto sa kahabaan ng Roxas boulevard kung saan
siya nagsisiksik upang makaiwas sa mga gumagalang may masamang balak.
Bandang huli ay inamin din niya na kahit
maliit siya ay kaya daw niyang makipagsabayan ng patayan kung kinakailangan
para sa kanyang kaligtasan. Habang nagkukuwento ay hindi ko siya nakitaan ng
kawalan ng pag-asa. Sanayan lang naman daw ang pagharap at pagsuong sa
kahirapan. Ang sinabi niya ay kapareho ng aking pananaw na inamin ko sa kanya
kaya tuwang-tuwa siyang nakipag-high five sa akin. Nagsisikap naman daw siya
upang makakita ng mas maayos na trabaho, lalo pa at naging salesman na rin daw
siya noon. Sa ngayon daw ay dobleng ipon ang ginagawa niya upang makabili din
siya ng mga sariling gamit lalo na mga damit. Ayaw daw niyang nangangamoy kung
sakaling siya ay may aaplayan.
Isinabay ko na siya sa sinakyan kong jeep
papuntang Maynila dahil pupunta din daw siya sa Luneta upang bumili ng trapal
na pambenta. Pandagdag daw ang ibinayad ko sa payong sa pambili niya ng trapal.
Inabutan ko siya ng pera ni “Perla” na laan sa mga taong tulad niya at upang
tanggapin ay sinabi kong “pampasuwerte” ito. Bumaba siya sa bukana ng Luneta
papunta sa rebulto ni Lapu-lapu, ako naman ay nagpatuloy sa biyahe papuntang Divisoria.
Sa ibang araw magkikit pa kami dahil marami pa raw siyang “ibubunyag” tungkol
sa buhay-kalye.
Discussion