May Antas ang Pangangailangan

At may Hangganan ang Pakikibahagi

Ni Apolinario Villalobos

Hindi lahat ng tao ay may kaparehong pangangailangan, subalit mayroon tayong mga kababayan na dahil sa sobrang kasuwapangan, gusto nila, lahat nang binibigay sa iba, ay meron din sila. Ito yong mga tao na may kaya naman sa buhay subalit pilit isinisiksik ang sarili sa mga pilahan  para sa relief goods kung inabot ng bagyo o baha ang kanilang lugar. Ang masama pa, pagkatapos matanggap ang relief bags ay pipintasan pa ang NFA rice, kesyo hindi daw pwedeng kainin ng tao kapag isinaing na, kaya pinakain na lang sa alagang aso. Pati ang iilang pirasong sardinas ay pinipintasan din, kesyo hindi man lang daw sinamahan ng corned beef o pork and beans. Kadalasan ang mga taong ito pa ang nanggugulo sa pilahan.

Kasama sa pakikipag-kapwa natin ang pagpapaubaya, na ibig sabihin, ay dapat na hayaan na lang natin na mapunta sa ibang talagang nangangailangan ang biyayang sana ay may bahagi tayo. Kung nakakakain pa naman tayo ng dalawang beses isang araw, hayaan nating mapunta yong dapat ay pangatlong makakain pa natin, sa mga taong talagang walang makain sa maghapon.

Sa isang banda naman, ang kulturang “dapat meron din ako” ay nagpapahirap din sa  mga Pilipinong nagtatrabaho sa ibang bansa. Okey lang sana kung ang nagpapadala ay magulang para sa mga anak, o anak para sa magulang at mga kapatid. Subalit kung minsan, pati mga pinsan, pamangkin, tiyuhin, tiyahin at iba pang kamag-anak ay gusto ring maambunan ng padala. Kaya napipilitan tuloy ang pinadalhang pamilya na ipamahagi ang pinadalang pera, kahit halos wala nang matira para sa kanila.  Dahil sa ganyang pangyayari, hindi rin makapag-ipon ang nagtatrabaho sa ibang bansa upang may maipambayad sa mga inutang na ginamit sa pag-alis.

Ang leksyon dito ay, hayaan nang mapagsabihang “maramot” upang hindi maabuso ng tamad na mga kamag-anak sa Pilipinas. Saka na lang mag-abot ng tulong kung talagang kailangan na nila, dahil kung hindi gagawin ito, lalabas na kinukunsinte ng nagpapadala ang katamaran ng mga kamag-anak nilang umaasa na lang palagi sa padala.

Dapat maunawaang lahat ng bagay sa mundo ay may hangganan, at kasama na diyan ang pakikibahagi ng tulong na kung hindi man inaabuso ng mga tamad, ay hindi rin pala naa-appreciate ng ibang binibigyan.