Dalawang Kuwento ng Disiplina kung Paanong Napaglabanan ang Diabetes
Posted on Friday, 9 October 2015
Dalawang
Kuwento ng Disiplina
Kung
Paanong Napaglabanan ang Diabetes
Ni Apolinario Villalobos
Sa panahon ngayon, kahit karaniwan na ang
pagkaroon ng mga sakit tulad ng kanser, diabetes, alta presyon, cholesterol,
ulcer, etc., kahit papaano, nakakagulat pa ring malaman na tayo o mga kaibigan
natin ay mayroon ng isa sa mga nabanggit, lalo na kung may namatay. Ang
kadalasan na ginagawa ng mga tao para labanan ang mga sakit ay yong tinatawag
na “reactive” na pamamaraan. Ibig sabihin, kung kaylan dumapo na ang sakit ay
saka pa lamang kikilos ang taong tinamaan kaya halos araw-arawin niya ang
pagpunta sa doctor, at kung maaari lang ay ubusin na sa isang lagukan ang mga
prescribed na gamot. Maliban sa nahihirapang katawan, ay nabubutas din ang
bulsa nila dahil sa mga gastusin. Ang nakakalungkot ay ang mga kasong
napakahuli na ang reaksiyon kaya nawalan na ng pag-asang gumaling ang maysakit.
Sino ang may kasalanan?...masakit mang aminin, kalimitan ay ang mga maysakit
mismo dahil sa kapabayaan.
Subalit mayroon pa rin namang maituturing
na masuwerte dahil kahit malala na ang sakit ay napaglabanan pa rin nila.
Marami ang nagsasabi na ang pinakanakakatakot na sakit ay diabetes dahil
dumadaloy ito sa dugo at lahat ng bahagi ng katawan ng tao ay tinutumbok nito.
Hindi maaaring isabay ang paggamot sa diabetes sa iba pang sakit kung sabay
silang umatake. Nakakatuwang malaman na may mga kuwento tungkol sa
pakikipaglaban sa diabetes na ginagawa ng iba dahil sa layunin nilang mabuhay
pa ng matagal, kaya lahat na lang ng paraan ay ginagawa nila.
Ang unang kuwento ay tungkol sa dati kong
landlady sa Baclaran, si ate Lydia. Masasabing maganda ang landlady ko na noong
kabataan niya ay lumalabas pa sa mga pelikula ni Fernando Poe Jr. Makalipas ang
maraming taon, nagkita uli kami at mangiyak-ngiyak sa pagkuwento na muntik na
siyang maputulan ng dalawang binti dahil sa diabetes. Nagnaknak na daw ang
harapang bahagi ng kanyang dalawang binti at dahil sa nakasusulasok na amoy,
isa-isang nag-alisan ang mga boarders niya. Halos maubos ang naipon niyang pera
sa pagpapagamot, subalit wala ring nangyari. Dahil sa hiya, hindi na siya
lumalabas ng bahay na palaging nakasara.
Isang araw daw ay dumating ang dati niyang
labandera at nang makita ang kalagayan niya ay agad nagsabi na subukan daw niya
ang saluyot. Mula noon, tuwing almusal, tanghalian at hapunan ay halos saluyot
na lang ang kanyang kinain. Makalipas ang isang buwan, napansin niyang
unti-unting natutuyo ang malalaking sugat. Pagkalipas pa ng limang buwan,
gumaling ang mga sugat. Nang bumalik siya sa doktor, nalaman niyang bumaba na
ang indicator ng diabetes niya, pero tuloy pa rin ang kain niya ng maraming
saluyot. Noong magkita kami, halos ayaw kong maniwala sa kuwento niya dahil
makinis naman ang kanyang mga binti.. Kinakantiyawan ako ng landlady ko noon
dahil sa request kong palaging ulam na pinakbet, adobong kangkong, paksiw na
saluyot at okra, at tortang talong. Nang magkaroon siya ng diabetes, naalala
daw niya ako.
Ang ikalawang kuwento naman ay tungkol kay
Ellen, naglalako ng mga dinaing na isda sa lugar namin. Noong nakaraang taon,
halata ang pagkahulog ng katawan niya dahil sa sobrang kapayatan at pamumutla.
Inamin niyang may diabetes siya. Kaylan lang ay nakita ko uli siya, subalit
hindi na payat at maputla…bumata pa nga. Ayon sa kanya, halos mawalan na daw
siya ng pag-asa dahil sa sakit niya, at nadagdagan pa ng pagtetebe o hirap sa
pagdumi ng kung ilang araw. Wala naman daw siyang perang pangkonsulta palagi,
at kahit anong gamot ang inumin niya ay wala rin daw epekto. May narinig siyang
mga kuwento tungkol sa ashitaba at okra na nakakagaling daw ng diabetes.
Wala naman daw mawawala sa kanya kung
susubukan niya. Makalipas lang daw ang ilang araw, bumalik sa normal ang
kanyang pagdumi. At, makalipas naman ang mahigit isang buwan ay nagkakulay na
rin siya, hindi na maputla. Kaya mula noon ay itinuloy lang niya ang araw-araw
na pagkain ng ashitaba at okra. Sa umaga, apat na dahon ng ashitaba ang
nginangata niya habang nagtatrabaho at pinipilit niyang siya ay pawisan, at ang
okra naman ay palagi niyang inuulam. Makalipas ang ilang buwan pa, nadagdagan
na rin ang kanyang timbang subalit pinipilit niyang huwag tumaba uli tulad nang
dati. Nang magpakonsulta siya uli, nagulat ang doktor dahil sa kanyang
pagbabago.
Sa dalawang kuwento, malinaw na kung hindi
dahil sa disiplina ay hindi gumaling si ate Lydia at Ellen. Ang iba kasi,
marinig lang ang “okra” at “saluyot” ay nandidiri na dahil madulas daw ang
katas. Kung may disiplina ang isang tao, kahit mapait pa ang isang halamang
gamot o gulay tulad ng ampalaya, dapat ay itanim lang niya sa kaisipan ang
layuning gumaling…yon lang.
Discussion