Imelda Torres: Ang Babaeng "Barker" o Taga-tawag sa Liwasang Bonifacio (Lawton Plaza)
Posted on Wednesday, 23 December 2015
Imelda
Torres: Ang Babaeng “Barker” o Taga-tawag
sa
Liwasang Bonifacio (Lawton Plaza)
Ni Apolinario Villalobos
Ang “barker” ay taga-tawag ng mga pasahero
at taga-sigaw ng destinasyon ng sasakyang pampubliko tulad ng bus, jeepney o
van. Siya rin ang namamahala sa maayos na pag-upo ng mga pasahero. Kung minsan,
ang tawag sa kanya ay “dispatcher”,
subalit iba sa talagang “dispatcher” sa istasyon ng bus na konektado sa
kumpanya. Kung nakapila ang mga jeep o van na itinatawag ng “barker”, siya rin
ang taga-kolekta ng pamasahe at kapag inabot na niya sa driver ang nalikom na
pera, ay saka pa lang siya aabutan ng bayad sa kanyang serbisyo. Ang bayad
naman sa “barker” ay hindi pare-pareho, depende sa dami ng pumipilang sasakyan
at lugar ng pilahan. Mayroong inaabutan ng Php20.00 at ang pinakamalaki ay
Php30.00.
Ang mga nakapila sa Liwasang Bonifacio ay
mga aircon van na biyaheng Sucat (Paraἧaque) at Alabang (Muntinglupa). Ang pilahang
ito ay hawak ni Imelda Torres, 65 na taong gulang. Taong 1972 pa lamang ay
nagtatawag na siya dito….panahon ng Martial Law sa ilalim ni Ferdinand Marcos.
Nang panahong yon, ang sabi niya, napakaganda ng Manila Metropolitan Theater na
tanaw lamang kung saan kami nakaupo. Ngayon, ang paligid nito ay mapanghi dahil
ginawang ihian at ang mga dingding na natuklapan na ng pintura ay sinalaula ng
mga istambay sa pamamagitan ng pag-spray paint ng pangalan ng gang nila.
Ligtas daw noon ang pamamasyal sa paligid
ng liwasan dahil palaging may umaaligid na mga pulis kahit sa gabi. Kahit
abutin siya ng dis-oras ng gabi sa pagtatawag, hindi siya natatakot sa paglakad
pauwi sa tinitirhan niya sa kalapit lang na Intramuros. Ang kinikita niya ang
ikinabuhay niya sa apat niyang anak noong maliliit pa sila. Ngayon, ang isa ay
nasa Japan na. Ang iba pa niyang mga anak ay may mga sarili nang pamilya.
Pinakamalinis na kita ni Aling Imelda ay
Php200 isang araw. Napapagkasya niya ang halagang ito sa kanyang mga
pangangailangan sa araw-araw. Hindi na siya nagluluto dahil mag-isa lang naman
siya at sa maghapon ay nasa liwasan siya, kung saan ay maraming karinderya na
mura lang ang panindang mga pagkain. Ang tanging luho niya sa katawan ay ang
minsanang manicure at pedicure, at ilang alahas na pilak sa mga daliri at
braso.
Sa gulang niyang 65, wala nang mahihiling
pa si Aling Imelda na kailangang gastusan ng malaking halaga. Masaya siya dahil
ang mga anak at apo niya ay nakakakain sa tamang oras, hindi nga lang maluho
ang mga pagkain. Ang kalaban lang niya ay ang paminsan-minsang dumadapong sakit
tulad ng sipon at lagnat. Ganoon pa man, kahit halos namamalat na siya dahil sa
biglang pagkakaroon ng lagnat o sipon ay hindi pa rin siya tumitigil sa
pagtawag, tulad nang umagang nag-usap kami. Sayang din nga naman ang kikitain
niya kung palalampasin niya.
Mabuti na lang at pumayag siyang kunan ko
ng litrato, pero tinapat ko siya na igagawa ko siya ng kuwento at ilalagay ko
sa internet. Natawa siya nang sabihin kong baka mabasa ng anak niya sa Japan
ang isusulat ko tungkol sa kanya.
Nang iwanan ko siya upang ituloy ang
paglakad papunta sa Avenida (Sta. Cruz), narinig ko uli ang boses niya na
tumatawag ng mga pasahero. Habang naglalakad ako, naalala ko ang nanay namin na
nagtatawag ng mga mamimili upang lumapit sa mga inilatag niyang ukay-ukay
tuwing araw ng tiyangge sa bayan namin, noong maliit pa ako….
Discussion