Napansin ko lang...
Posted on Friday, 18 December 2015
Napansin
ko lang….
ni Apolinario Villalobos
Bago ako nag-facebook at nagbukas ng iba
pang websites, sa email ako umasa sa pagbabahagi ng mga isinulat ko. Napansin
ko kasing may nagpapadala sa akin ng mga salawikain, tula/poem, at mga kuwento sa
email, kaya naisip ko na baka kumalat din ang mga isinulat ko sa tulong nila. May
mga messages pang idinidikit ang mga nagpapadala na: “great essay for our
spiritual growth”, “nice essay, please share with friends”, “great message in
poetry to help the distressed”, etc. Napansin kong ang mga ipinapadala nila ay
isinulat ng mga foreigner. Okey lang yong quotes galing sa Bibliya. Nagkaroon ako ng ideya na sumubok magpadala sa
mga ka-email ng mga ginawa ko – maraming beses…sa awa ng Diyos ay may pumansin
at ako ay natuwa – dahil marami sila, more than one…. apat sila!
May isang kaibigan na nag-suggest na gumawa
ako ng poem tungkol sa pakikipagkapwa pero ang ilagay kong pangalan bilang
author ay ka-email niyang manunulat din pero Amerikano, na pumayag naman
pagkatapos marinig ang layunin namin. Bago ko ikinalat, pinadala ko muna sa
Amerikano ang poem para sa approval niya. At tulad ng inaasahan, medyo marami
ang pumansin at malugod pang nagkomento, ibig sabihin ay binigyan nila ng
pansin ang poem dahil siguro foreigner ang sumulat. Mula noon hindi na ako nagpadala ng mga
ginawa ko via email.
Napansin ko rin na habang lumalawak at
nagiging prangka ang ibinabahagi ko, unti-unti ring nababawasan ang mga
kaibigan ko. Noong mga araw na limitado sa kalikasan, buhay ng tao, at
pagtulong sa kapwa na may kasamang spiritual message ang poems, tula, at
sanaysay na ibinabahagi ko sa facebook, may” ilang” pumupuri at nagla-like man
lang. Yong iba ngang inaasahan kong mga “kaibigan” na makakapansin ay ni hindi
nagpaparamdam kung nababasa nila, ganoong may facebook naman sila at
naka-public naman ako. Kung sabagay karapatan nilang hindi mag-like o
mag-comment kung ayaw nila sa mga isinulat ko lalo pa siguro at natumbok sila
ng message kaya guilty at nagalit sa akin. Subalit ang matinding kaplastikan ay
kung sabihin nila sa akin kung mag-usap kami sa cellphone o magkita na, “ang
galing mo”…para tuloy gusto ko silang sagutin ng, “neknek mo!” Ilan lang naman
sila na ganito ang ugaling nabisto ko.
Nang
isama ko sa mga isinusulat ko ang korapsyon sa pulitika at edukasyon, at
pagbatikos sa mga pekeng Kristiyano, ang iilan na nga lang na nagla-like ay
nawala pa…subali’t sa awa ng Diyos ay napalitan naman ng iilan pa rin, na sa
tingin ko ay may mas malawak na pang-unawa. May kapwa ko blogger na tumulong sa
akin sa pagbukas ng ibang sites upang malagyan ng mga ibinabahagi ko pagkatapos
niyang marinig ang kuwento ko, sayang din naman daw kasi kung sa facebook lang ako
maglalagay.
Ang ikinababahala ko lang ay baka
lumalaganap na itong sakit sa ugali na gusto kong tawaging “crab mentality
syndrome” na laganap din sa mga opisina at umaatake sa mga empleyadong umaasa
lang sa paninira ng co-employees at paninipsip sa boss upang umasenso. Isa rin
siguro itong sakit na gusto kong tawaging “not me syndrome” na umaatake sa mga
mapagkunwaring natumbok na ng pangungunsiyensiya ay deny to death pa rin.
Subalit nauunawaan ko pa rin na ang
facebook ay para lang dapat sa mga “photos”. Sa pangalan ng site na “facebook”
ay dapat nga lang talaga na para ito sa mga “retrato ng mukha”, pero
pinalusutan ng mga gustong mag-share ng quotes kaya ini-frame nila ang mga ito.
At, ito ang inaasahan ng ilang mga “viewers”, hindi “readers”. Napansin ko lang
naman…kaya titigil na ako at baka may atakehin na sa puso dahil sa sobrang
inis!
Discussion