Leksiyon Mula sa Taga-kumpas ng Orkestra

Ni Apolinario Villalobos

Nakakaayang pakinggan ang tugtog ng isang orkestra, na kahit maraming manunugtog ay maganda ang pagkabuo ng musika. At lalong nakakalibang kung tingnan ang taga-kumpas o maestro na animo ay humihiwa ng hangin sa pamamagitan ng kanyang baton. Ang maestro ay nakatalikod sa mga manonood, na kahit likod lang niya ang nakikita ay natutuwa at kuntento na dahil sa magandang resulta ng kanyang pagkumpas. Kaya sa kanyang pagharap upang yumuko, siya ay masigabong pinapalakpakan.

Ganito ang dapat gawin ng isang namumuno, lalo na ng gobyerno- nakaharap siya sa mga responsibilidad at mga taong kanyang pinamumunuan. Hindi niya kailangang nakaharap sa mga taong bayan, dahil ang inaasahan sa kanya ay ang mga magagandang resulta ng kanyang pamumuno. At lalong hindi siya maya’t mayang nakaharap sa media upang magpa-cute, o magtakip ng mga kapalpakan ng kanyang pamumuno na nakikita ng taong bayan.

Kailangang humarap ang namumuno sa kanyang mga tauhan upang malaman kung sino sa mga ito ang wala sa ayos upang kahit mataras mang ituring ay dapat niya itong mapaalis upang hindi mahawa ang iba at magpapasama sa kabuuhang pagpupunyagi.

Hayagang sinasabi ni Binay na maraming kapalpakan ang kasalukuyang administrasyon na kanyang kinaaniban bilang isang kalihim. Ang kanyang pasaring ay tumutukoy sa mga kahinaan ng pangulo bilang pinuno, na para bang nagpapahiwatig na mas magaling siya, kaya dapat siyang iboto sa 2016. Dahil narinig ni Aquino ang pasaring, noong simula ay gumanti siya, kaya sinabi niya na kung hindi masaya si Binay bilang bahagi ng kasalukuyang administrasyon, ay maaari naman itong magresayn. Hindi tinablan si Binay. Bandang huli, hinayaan na lamang ng presidente, ang harap-harapang pangmemenos, na kulang na lang ay may kasamang pagdura.

Dahil sa nangyaring binanggit, ang dapat sanang magandang pagpupunyagi ng administrasyon bilang isang buong grupo ay hindi naging buo – may isang humihiwalay. Kung ihahalintulad sa isang orkestra, kahit nasenyasan ng maestro ang isang manunugtog na wala sa tono, tuloy pa rin ito sa  pagtugtog kaya naging disintunado ang musika sa kabuuhan, sa halip na maging kaaya-ayang pakinggan. Ang mga nakikinig ay nagtakip na ng tenga, dahil sa hindi magandang napapakinggan nila. Kaya dapat asahan na ni Aquino na sa kanyang pagharap sa mga tao upang yumuko sa pagtatapos ng kanyang “performance”, baka siya ay mabato pa ng mga kamatis na bulok at bugok na itlog, sa halip na palakpakan.