Mga Kuwento tungkol sa Barangay Health Workers
Posted on Monday, 10 November 2014
Mga
Kuwento Tungkol
sa Barangay
Health Workers
ni Apolinario Villalobos
Hindi dapat balewalain ang nakakaawang
sitwasyon ng mga barangay health centers ngayon. Sa isang banda ay pwedeng
gawin ito ng pamahalaan kung ang layunin nito ay hayaang mamatay ang maraming
Pilipino upang mabawasan ang lomolobong populasyon ng Pilipinas. Ganoon lang
ka-simple.
May magkakalapit na mga barangay ang
naghahati ng serbisyo ng mga health workers na nakatalaga sa kanila sa loob ng
isang linggong pagdo-duty ng mga ito. Ito ang remedyong ginagawa ng mga opisyal
upang kahit papaano ay makapaglingkod pa rin ang mga health workers sa mga tao
kahit lumalabas na overworked na sila. Maganda ang sistema sa punto ng samahan
o bayanihan.
Subalit kung bubusisiin, hindi dapat ganito
ang nangyayari dahil may karampatang budget namang nakalaan para sa mga health
workers na may kanya-kanyang pinangangalagaang barangay. Lumalabas na sa halip
na mapunta sa tamang pinaglalaanan ang budget, napupunta ito sa bulsa ng mga
tiwaling opisyal. Ibig sabihin, tinitipid ang pera na dapat sana ay magamit sa
taong bayan, upang manakaw lang!
May mga health workers na siniswelduhan ng
mga local governments na sa aking pananaw ay hindi dapat. Ang budget para dito
ay dapat galing sa national agency na DOH. Ang partnership ng DOH at local
governments ay dapat limitado sa pagpapatupad ng mga programa. Maliit ang
budget ng mga local governments at sila ay may mahahalaga ring pangangailangan.
Kung ganito din lang ang sistema, dapat tuluyan nang i-decentralize ang health
system at buwagin ang DOH, at italaga ang responsibilidad sa mga local
governments na ang budget ay manggagaling sa buwis na awtomatikong kakaltasin
sa mga binabayad na buwis.
Sa ganitong paraan, mapagtutuunan pa ng mga
local governments ang mga proyekto. Ang mga malalaking ospital ng gobyerno ay
pwedeng gawin “self-governing” batay sa kanilang mga patakaran upang mawala ang
bureaucracy, ang mga red tapes. Iilan lang naman ang mga ospital na ito. Kung
ganito ang mangyayari, wala nang tone-toneladang gamot na bibilhin upang
maistak sa mga bodega na hindi naman naipapamahagi ng maayos kaya inaabot ng
expiration. Wala na ring kalihim na mag-iisip ng mga animo ay panaginip na
proyekto tulad ng “stem cell research”, dahil sa kawalan ng magawa.
Samantala, ang mga kawawang health workers
ay nanlalagkit ang katawan dahil sa pawis, at animo ay basang sisiw naman sa
ilalim ng ulan, sa pagbabahay-bahay nila upang magpatupad ng mga programa.
Dahil sa kagustuhang makapagserbisyo, natitiis nilang mag-abuno ng gastos para
sa pamasahe, magbaon ng kanin, kamatis at tuyo o di kaya ay nilagang talbos ng
kamote na makakain sa lilim ng puno pagdating ng tanghali, di kaya ay sa
karinderya kung meron nito sa paligid upang makahingi man lang ng libreng
sabaw. Yong mga assigned sa mga liblib na lugar, halos hindi makalunok ng laway
dahil sa nerbiyos habang naglalakad o nakasakay sa habal-habal upang makadaong-
palad ang mga taong ni hindi nakakita ng antibiotic o diatab.
Malayo ang DOH ngayon sa DOH noong
kapanahunan ng yumaong Juan Flavier. Ang kalihim ngayon, si Ona, ni hindi pa
yata nakarating sa mga islang barangay upang makakita ng tunay na kalagayan ng
mga taong nangangailangan ng gamot o hindi pa natusok ng hiringelya upang
mabakunahan. Pero, marami din naman siyang napasyalan – malalayong bansa, kung
saan nakakita siya ng mga high tech na laboratories na nagsasaliksik tungkol sa
stem cell!
Discussion