Huwag Pintasan ang Panlabas na Kaanyuan ng Kapwa
Posted on Wednesday, 9 November 2016
HUWAG PINTASAN ANG PANLABAS NA KAANYUAN NG
KAPWA
Ni Apolinario Villalobos
May ugali ang ilan sa atin na hindi man
sinasadya ay nagmamaliit ng kapwa. Ang biglaang pag-isip ng negatibong bagay
tungkol sa kanila, na sa palasak na katawagan ay “pintas” ay hindi rin masisisi
kung minsan. Hindi talaga maiiwasan ang ganitong tendency, lalo pa’t ang utak
ng tao ay naka-program sa mga inaasahang “kagandahan” sa paligid. Sa ganang
ito, lahat ng hindi naaayon sa inaasahan ay siyempre, “pangit”. Ang masaklap
lang, may mga taong nahihirapan sa pagpigil sa sarili upang hindi maging vocal
o maingay sa pagpintas, sa halip na
sarilinin kung ano man ang nasa isip nila, kaya nagiging padalus-dalos o
tactless sila.
Marami ang napapahiya dahil sa ugali nilang
mabilis na paghusga sa kapwa. Madalas nilang makalimutan ang kasabihan sa
Ingles na, “do not judge the book by its cover”. Ang mga inaakala ng iba
halimbawa, na “poor” dahil sa suot na butas-butas na damit na binili pa sa
ukayan, ay may kaya pala sa buhay. Mayroon ding nag-aakalang sanggano ang ibang
tao dahil sa ginagamit nilang mga salitang-kalye at anyo na hindi gwapo at may
bigote pa, lalo na kung nagmumura ito. Magugulat na lang ang mapanghusga kung malaman
nilang matulungin pala ang akala nila ay sanggano at mukhang kontrabida sa
pelikula, yon pala ay galit lang ito sa mga manloloko na dahilan ng pagmumura
niya.
Nang pinsalain ng bagyong Yolanda ang
Visayas, lalo na ang Leyte, ang unang nagpadala ng tulong ay ang mga Aeta na
taga-Pinatubo sa Tarlac. Nag-ambagan sila ng mga inani nilang gulay at prutas
upang maipadala sa Leyte. Nakita sa TV ang mga naipong laman ng kamoteng
baging, kamoteng kahoy, niyog, ilang sakong bigas at iba’t-ibang gulay na sana
ay pangkain nila dahil sila ay kinakapos din, subalit hindi nila ipinagkait sa
mga biktima ng Yolanda. Tumatanaw lang daw sila ng utang na loob dahil noong
sila ang nangailangan nang sumabog ang Mt. Pinatubo ay nakatanggap din sila ng
halos walang patid na biyaya. Maliit man sila, kaya ang pisikal na anyo, para
sa iba ay hindi kaiga-igaya, dambuhala naman ang kanilang puso at nakasisilaw
ang busilak nilang kalooban. At dahil sila ay kinakapos din, marami ang
nag-akalang hindi nila kayang tumulong sa mga nangangailangan. Ipinakisuyo sa
Foundation ng TV station ang pagdala ng kanilang donations sa Leyte.
Minsan namang umakyat ako sa LRT station sa
Baclaran para sa biyaheng papunta sa Carriedo (Sta. Cruz) ay may isang senior
citizen akong nakasabay na may kipkip na brown bag at nang makapuwesto ng upo
sa hintayan ng tren para sa mga senior ay binuksan ang supot at inilabas ang
monay na may kagat na at nilantakan. Nagbulungan ang katabing dalawang babae na
senior din na puno ng alahas ang mga katawan, habang nagtatawanang nakatingin
sa kanya…halatang nangungutya. Maya-maya ay may lumapit na isang lalaki at
kinamayan ang matandang lalaki, sabay sabing hinahanap daw siya ng mga kasama
nila. Ang nakatawag-pansin ay nang tawaging “mayor” ang matanda. Natahimik ang
dalawang babae. “Tumakas” pala ang mayor sa mga kasamang namimili sa Baclaran LRT
Mall at bumili ng tiket ng LRT papuntang Sta. Cruz, pero nagbilin sa secretary
niya kaya na-trace agad ng isa sa mga bodyguard niya. Narinig kong sinabi niya
sa bodyguard na huwag na lang siyang samahan sa Sta. Cruz dahil katuwaan lang
ang pagsakay niya na balikan, at hintayin na lang daw siya sa Jolibee sa loob
ng mall. Naka-cargo shorts at t-shirt ang mayor. Sa hiya ng dalawang babae ay
tumayo sila at medyo lumayo kaya ako nagkaroon ng pagkakataong makaupo sa
puwestong iniwan nila. Nagtinginan kami ng mayor at nakangiting inalok niya ako
ng monay na tinanggihan ko naman. Mayor siya ng isang bayan sa Bicol. Natuwa
siya nang sabihan kong naakyat ko ng ilang beses ang Mt. Mayon.
Nadanasan ko na ding malait dahil sa
panlabas kong kaanyuan. Sa NAIA Terminal 2 ay nagkita kami ng isa kong kaibigan
at habang nag-uusap kami sa Bisayang Cebuano ay nilapitan kami ng kaibigan
niyang sumabad sa Ingles. (Sumakit ang tenga ko at ang ilong ko naman ay halos
dumugo!) Ipinakilala ako sa kanya sa palayaw ko at nang akmang makikipagkamay ako ay hindi niya pinansin ang
iniabot kong kamay, at sa halip ay tiningnan lang ako mula ulo hanggang paa –
naka-maong na kupas ako at simpleng t-shirt
noon, at nakasuot ng sandal. Hindi ko na lang pinansin. Nalaman kong
papunta din ang Inglesero sa Davao. Nang mag-board na ay umupo ako sa
Business/Mabuhay section ng eroplano kung saan niya ako nakita habang umiinom
ng welcome drink, at siya naman ay nakapila papunta sa Economy Section sa
bandang buntot ng eroplano. Nginitian ko siya nang magtama ang aming paningin,
subalit tulad ng dati, parang wala siyang nakita. Kung minsan ay mahirap talaga
kung wala kang kamukhang matinee idol, o kahit retiradong bidang actor, huwag
lang kontrabida. Ang general impression kasi, basta gwapo, mabait…kung hindi,
barumbado!
Ang mga nailahad ko ay magsilbi sanang
leksiyon upang sa pagtahak natin sa landas ng buhay dapat ay maging maingat
tayo sa pakikiharap sa mga taong ating masalubong…huwag natin silang husgahan
dahil lang sa panlabas nilang kaanyuan na hindi natin type! Mag-ingat ang
nangungutya ng hindi kaiga-igayang mukha… baka sila ay madapa at ma-erase ang
kanilang mukha!
Discussion