Ang Pulitika ay naging Salot na Sumisira ng Lipunan
Posted on Thursday, 4 August 2016
ANG PULITIKA AY NAGING SALOT NA SUMISIRA NG
LIPUNAN
Ni Apolinario Villalobos
Sa lipunang may demokrasya at pinapatakbo
ng sistema na pinili ng mga mamamayan ay kailangang magkaroon ng tinatawag na
“fiscalizer” o tagapuna ng mga maling ginagawa ng mga nakaupo sa puwesto.
Maganda sana ang ganitong sistema upang mabalanse ang mga pangyayari sa isang
bansa. Ang karamihan sa mga “fiscalizer” ay mga talunan sa eleksiyon kaya bumabatikos sa
mga ginagawa ng mga nanalo. At, ang iba naman ay mga may adbokasiyang bumatikos
sa mga maling gawain sa iba’t ibang larangan. Maganda sana ang layunin subalit
ang “fiscalizing” ay inabuso nang makulapulan ng maruming pulitika dahil
ginagamit ng mga talunan upang gumanti sa mga nanalo.
Ang demokrasya at eleksiyon ay kinonsepto
ng mga pantas noong unang panahon at may magandang layunin para sa mga
mamamayan. Ginamit ito ng maraming bansa, subalit ngayon, ito ay pinaitim at
pinalapot ng korapsyon. Sa halip na makatulong sa isang bansa, ang pulitika na
sana ay isang demokratikong paraan ay naging salot na ng lipunan. Ginamit na
itong tuntungan at instrumento ng mga may tiwaling iniisip pag-upo nila sa
puwesto, na nakasentro sa pagpapatagal ng kapit sa kapangyarihan at
pagpapayaman sa anumang paraan.
Sa kasamaang palad, pati ang pinakamababang
baytang ng sistemang pulitikal ng isang bansang tulad ng Pilipinas, ay naging
korap na rin, sa diretsahang pagsabi. Ang tinutukoy ko rito ay ang barangay,
munisipyo, at lunsod. Nakakalungkot dahil sa halip na magtulungan ang
magkakapitbahay na gustong mamuno, sila ay nagsisiraan at nagpapatayan pa!…nagbabatuhan
ng putik! Magmumukha akong tanga at ipokrito kung sasabihin kong walang perang
kikitain sa mga puwestong pinaglalabanan. Pinagpupundaran ng pera ang pagtakbo
na dapat ding mabawi sa anumang paraan kapag nanalo….ganoon lang. Ang hirap
lang sa iba ay naging sobra ang pagnanasa. Okey na sana kung “sapat lang” ang
hinahangad, subalit lumalampas sila sa hangganan na itinakda upang hindi umabot
sa pagkagarapal. Tanggap na rin naman na hindi talaga nawawala ang kumisyunan
sa gobyerno….kaya dapat sana ay hinay-hinay lang sila upang hindi masyadong
obvious.
Sa ganang ito, ang ibang nag-aambisyon nang
patago o tahimik lang….yong pangiti-ngiti na animo ay inosente at mabait ay sa
loob pala ang kulo. Tulad ng isang tao na ikinuwento ng isa kong kaibigan. Ito
raw ay aktibo sa simbahan, maka-Diyos wika nga. Subalit nang alukin upang
tumakbo sa isang puwesto ay hindi magkandaugaga at tila nawawala sa sarili sa
pagpapapel “loud speaker” sa pagpakalat ng paninira sa magiging kalaban sa
eleksiyon. Nakalimutan niyang siya ay isang “taong simbahan” kaya inaasahang
“maka-Diyos” ang pagkilos niya at pananalita. Nakakalungkot, dahil sa ambisyong
makapasok sa pulitika ay nawala sa sarili ang taong ikinuwento ng kaibigan ko,
ganoong wala naman daw itong napatunayan bilang lider. Hindi rin daw naisip ng
taong ito na ang ikinakalat niyang paninira ay hindi niya personal na
napatunayan kaya pwede siyang mademanda ng sinisiraan. At, hindi rin niya
naisip na dapat ay pairalin niya ang delikadesa sa pamamagitan ng pag-resign sa
maka-Diyos niyang responsibilidad….subalit hindi niya ginawa. Saan napunta ang
itinuro sa kanya noong maliit pa siya na ang Diyos ay nakakakita ng
lahat…kasama na diyan ang ginagawa niya?
Dapat isipin ng taong ito na kung hindi
naman niya kilala ang taong sinisiraan ay para lang siyang itinutulak tungo sa
kumunoy ng intriga na hindi na niya matatakasan. At, higit sa lahat, paano kung
gantihan rin siya ng mga nagmamalasakit sa taong sinisiraan niya dahil sa
“Golden Rule” na nagsasabing “huwag mong gawin sa iba ang ayaw mong gawin nila
sa iyo”? Baka ang mga huling araw niya sa mundo na dapat sana ay mapayapa dahil
sa tinatawag na “retirement” ay magiging masalimuot!
Mali ang diskarte ng taong ikinuwento ng
kaibigan ko dahil dapat ay ipinilit niya ang pagkamaka-Diyos niya upang
makatulong sa grupong sasamahan niya. Sana ay pinanaig niya ang kanyang
adbokasiya na maka-Diyos (nga ba?) at hindi nataranta dahil sa ambisyong
makapasok sa pulitika. Sana ay pinayuhan niya ang kanyang grupo na iwasan ang
paninira sa mga makakalaban nila. Subalit kung talagang nabulagan siya kaya
ganoon siya kadaling “bumaligtad” ng panuntunan sa buhay, paano pa siyang pagkakatiwalaan
ng mga taong hihingan niya ng boto? Magtitiwala pa ba ang mga botante sa kanya
na sa kabila ng tagal na panahon niyang pagsuot ng kuwentas na may malaking krus
ay biglang nanira ng ibang taong hindi naman niya kilala…dahil lang sa
pulitika?
Kung ayaw magbago ng diskarte ng taong ikinukuwento ng kaibigan
ko dahil nuknukan daw talaga ng kayabangan ang taong ito….bahala na ang Diyos
niya sa kanya! Nakakagimbal din ang desisyon niyang ipagpalit ang Diyos niya sa
pulitika!....ang buhay nga naman!
Discussion