Ang Mga Bokasyon o Propesyon Sa Kasalukuyang Panahon ng Pilipinas
Posted on Tuesday, 17 June 2014
Ang
Mga Bokasyon o Propesyon
Sa
kasalukuyang Panahon ng Pilipinas
Ni Apolinario Villalobos
Lahat tayo ay may pangarap sa buhay na
nagsimula noong tayo ay nagkaroon ng muwang o sariling pag-iisip. Kadalasan ang
pangarap natin noong ating kabataan ay naimpluwensiyahan ng sulsol ng mga mahal
natin sa buhay, tulad ng magulang o nakakatandang kapatid. Maaari din na ito ay
nahubog dahil sa nakita natin sa ibang tao na nakagiliwan natin. Habang
lumalaki tayo, pabago-bago din ang mga pangarap dahil lumalawak na rin ang abot
ng ating pananaw.
Subali’t sa panahon ngayon, marami na ang
mga impluwesiyang-labas na nakakatulong sa paggawa ng desisyon kung ano ang
propesyon na gusto talaga o ang bokasyon na tutuparin. Isa na dito ay ang
kakayahan ng magulang sa pagtustos sa pag-aaral ng anak at ang kinakailangang
trabaho sa iba’t ibang larangan, at higit sa lahat, ay kung ano ang kursong
makakasiguro ng malaking sweldo. Kaya sa pagpili, hindi maiwasang madugtungan
ang desisyon ng mga salitang “na lang”.
Sa panahon pa rin ngayon, dahil sa
sitwasyong kawalan ng maayos na trabaho sa Pilipinas, marami ang kumukuha ng
kurso na kailangan ng ibang bansa tulad ng pagiging nurse, na kung minalas
dahil sa illegal recruitment, sa halip na ospital ay home for the aged ang
bagsak, hindi pa legal ang estado ng trabaho.
Ang pangangailangan ng nurse sa ibang bansa ay halimbawa lamang kung
paano nadidiktahan ng pangangailangan ang mga dapat sanang kurso na ituro sa
mga kolehiyo at unibersidad. Subali’t tila bulag ang mga nagpapatakbo ng mga
eskwelahan dahil sa halip na tugunan ang mga pangangailangan sa teknikal na mga
kurso ay mga pang-opisina ang nilalatag upang pagpilian ng mga estudyante. Kaya
ang madalas na mangyari ay ang hindi pagtugma ng tinapos sa mga bakanteng
trabaho.
Ang mga pinakapalasak na mga sosyal na
kurso ay abogasya, accountancy, at management. Kung hindi man makapag-abroad,
ang mga naging abogado ay maaaring pumasok sa pulitika at tumakbo bilang mayor
muna, pagkatapos ay gobernador, pagkatapos ay kongresman, at pagkatapos ay
senador. Kung medyo malakas ang hatak upang tumakbo bilang presidente, pero
kailangang magfund-raising muna…gamit
ang pork barrel. Yong mga abogadong may simpleng pangarap lang naman, pwedeng
magbukas kunwari ng bupete o law office, pero ang gagawin ay mag-notarize lang,
sigurado pa ang kita, maski walang hawakang kaso. Mahirap kasing mag-research
at magsulat ng mga kung ilang pahinang mga dokumento para sa mga hearing.
Ang mga naging accountant o CPA, maaaring
mag-apply pa rin sa anumang ahensiya ng gobyerno dahil ang ganitong propesyon
na pwedeng magmadyik ng mga financial report ang kailangan upang maitago ang
napitik na pondo. Lalo na sa ahensiyang namamahala ng budget ng gobyerno,
kailangang magaling sa pagpalipat-lipat ng pondo upang maitago ang halaga ang
pinitik na pondo, yong magaling magbura ng paper trails.
Ang management course naman, pwede pa rin
sa gobyerno dahil nangangailangan ng magaling na mangasiwa ng mga pinangakong
patung-patong at hindi natupad na mga proyekto, yong mga may budget na ay nasa
papel pa rin. Kailangang maayos ang pag-manage ng mga filing cabinet na
namumutok sa mga patay na mga dokumento at para hindi malito ang mga pamunuan
kung ano yong dapat nang warat-waratin sa pamamagitan ng shredding machine, o
kung ano yong kunwari ay active file na maipapakita sa media kung may maurirat
na reporter na magtanong.
Yon namang gusto ay matikas ang dating, pagpupulis
na lang ang papasukin lalo na yong mga dating drug addict na na-rehabilitate na
daw. Kung sa pwesto na, tiyak, piyesta na sa mga nakumpiskang droga, may
nai-enjoy na, may negosyo. Ganito ang katwiran ng isang nakilala kong pulis na
PO1 pa lang. Bangag pa yata nang mamilosopo sa pagbigay ng katwiran. Alam ko
naman kasi na hindi lahat ng pulis ay baluktot ang pagkatao. Meron ngang
nagtitiyagang umupa ng maliit na kwarto sa mga iskwater na lugar upang
makatipid at mapagkasya ang sweldo. Sila ang mga kahi’t minsan ay hindi gumawa
ng kung anong kamalasaduhan madagdagan lang ang kita. Marami ang ganitong
klaseng matitinong pulis, nadadamay lang dahil sa mga naligaw na bulok sa
kanilang hanay.
Meron akong nakilala na seminarista, gusto
daw niyang magpari na lang dahil konting salita lang, pera na agad. Kinilabutan
ako sa sinabi niya. Subali’t giit niya, ang pagpapari ay katulad lang din naman
ng ibang trabaho. Kaya yong iba nga daw na hindi makatiis sa tawag ng
kamunduhan ay naghuhubad na lang sotana upang mag-asawa. Sa pagmimisa daw kasi
ngayon, may mga sobre nang nakalaan talaga sa pari – kanya lang. Sa tantiya
niya, kung kada Linggo ay magmimisa daw siya sa apat na kapilya o simbahan at
bawa’t isa ay may maipong mga sobre na ang kabuuhang laman ay dalawang libo man
lang, tumataginting na walong libo ang kita niya. Idagdag pa rito ang mga
basbas sa patay at mga pabinyag sa ibang
araw naman– hindi bababa sa 60thousand ang kikitain niya sa isang buwan – para
na rin daw siyang manager ng isang kumpanya. Mag-iipon daw siya bago mag-asawa.
Ang pinakamagaling na propesyon sa tingin
ko ay ang pagiging titser. May kahirapan lang dahil maliit ang sweldo at
kadalasang sakit na makukuha dito ay TB o sakit sa baga, o di kaya ay cancer sa
larynx o lalamunan. Huwag nang banggitin ang ulcer, dahil talagang sa umpisa pa
lang ay garantisado nang magkakaroon nito ang titser. Ganoon din ang sakit sa
bato dahil sa pagpigil sa pag-ihi. Pwede rin ang cancer ng colon dahil sa
pagpigil sa pagdumi kaya madalas ay nagreresulta sa pagtitibi. Ang malaking
problema nga lang ngayon, marami na ang nagtatanong kung sino ang mga titser ng
mga tiwaling mambabatas at opisyal sa gobyerno, dahil pumalpak daw sila sa
pagturo sa mga ito! Mabuti nga lang at sa mga rally, hindi nasisisi ang mga
titser ng mga militante sa pagbatikos nila sa mga tiwaling opisyal at
mambabatas. Ibig sabihin, sa mga propesyon, ito pa rin ang pinakarespetado.
Subali’t para sa ibang makukulit na militante, dapat daw na kanta ng mga
tinutukoy na titser ay: “Saan ako Nagkamali?”.
Discussion