November 2015

0

Ang Moralidad at mga Moralista sa Bansang Pilipinas

Posted on Monday, 30 November 2015

Ang Moralidad at Mga Moralista
Sa Bansang Pilipinas
Ni Apolinario Villalobos

Ang moralidad ay isang prinsipyo na may kinalaman sa pagiging tama o mali ng isang gawain batay sa itinakda ng batas o simbahan, kaya hindi ito dapat limitado sa gawaing may kinalaman lamang sa sex. Ang pagnanakaw, pagpatay dahil sa masamang dahilan, pagsisinungaling, panlalamang ng kapwa, paninira ng kapwa, at iba pang maling gawain ay maituturing na mga imoral. Ang  kabaligtaran naman ng mga nabanggit ay may kinalaman sa kabutihan at itinuturing na moral. Sa ganang ito, hindi lang ang mga taong may mahigit sa isang asawa kung siya ay Kristiyano, halimbawa, ang maituturing na imoral dahil sinusuway niya ang itinuturo ng simbahan, kundi pati na rin ang mga taong nanlalalamang ng kapwa at lalo na ang mga opisyal na nagnanakaw sa kaban ng bayan na naging sanhi ng kahirapan ng maraming mamamayan. Ang huling nabanggit na imoralidad ay ang pinakamasidhi dahil hindi lang isa, dalawa, o tatlong tao ang napaglalangan at naapi, subalit milyon-milyon!

Walang namumukod-tanging tao na walang bahid ng imoralidad, lalo na sa panahon ngayon. Patunay dito ang nagpuputukang mga isyu tungkol sa imoralidad mismo ng mga namumuno sa mga simbahan, lalo na ang paglipana ng mga korap na opisyal sa mga pamahalaan ng anumang bansa.

May mga taong marami ang kerida o kabit at hindi nila itinuturing na “asawa” kundi “parausan” lamang ng kanilang kalibugan….YAN ANG IMORAL! At lalong imoral na gawain ang pag-abandona sa mga ito dahil hindi man lang nila binibigyan ng sustento, at hindi kinikilala ang bunga ng kanilang kalibugan.

Bakit binabatikos ng mga “moralista” ang isang taong may tatlong asawa, ganoong umamin naman sa ginawa niya at hindi naman tumatalikod sa responsibilidad, subalit ayaw naman nilang pamukhaan ang mga opisyal ng bayan na hayagang nagsisinungaling, nagpapabaya sa gawain, lalo na ang mga nagnanakaw sa kaban ng bayan, at  may gana pang ipagmalaki ang yamang galing sa masama? Dahil ba kapartido nila?

Huwag nang magmaang-maangang banal ang mga taong nagdadalawang mukha o nagdodoble-kara dahil lang sa ambisyong may kinalaman sa pulitika. Alam naman nilang masama ang tinutumbok ng tinatahak nilang daan tuwid man ito o liku-liko.  Ang isang taong nagmamalinis ay hindi dapat pumasok sa larangan ng pulitika na animo ay isang maputik na kwadra ng mga hayop. Wala silang karapatang bumatikos sa mga kalaban na tingin nila ay may masamang ugali dahil ang mga kasama nila sa partido mismo, kung hindi man kasingsama ng binabatikos nila ay lalong higit pang masama.

Ang hirap sa mga nagmamaang-maangang taong pumasok sa pulitika na tutulong daw sa bayan ay tumitingin pa sa malayo upang makakita lang ng taong imoral daw, samantalang pinaliligiran na sila ng mga taong hindi lang simpleng imoral subalit sagad sa buto ang pagka-imoral! Nagkakabanggaan pa nga sila ng mga balikat dahil natataranta na kung ano ang gagawin dala ng nerbiyos at baka matalo!




0

Naisahan ni Duterte ang mga Detractors niya sa Pag-amin ng mga Ginawa niya...hindi siya plastic tulad ng Iba!

Naisahan ni Duterte ang Mga Detractors niya sa Pag-amin
ng mga ginawa niya…hindi siya plastic tulad ng Iba!
Ni Apolinario Villalobos

Sa pinakahuling sinabi ni Duterte, walang kagatul-gatol na inamin  niyang nagkaroon siya ng iba pang asawa at dinispatsa niya ang mga masasama. Ano pa ngayon ang uukilkilin sa pagkatao niya dahil ang mga bagay na ito ang mga pinag-iinitan ng mga mapagkaunwari niyang detractors na kalaban sa pulitika?

Sino ngayon ang asal-demonyo, si Duterte ba na ang mga babaeng naging bahagi ng kanyang buhay ay hindi niya itinuring na “kabit” kundi napamahal din sa kanya kaya hindi niya pinabayaan sa pamamagitan ng kaya niyang sustento kahit maliit lang…o ang ibang mga opisyal ng gobyernong nakaupo ngayon na maipakita lang na kunwari ay “macho” ay kung sinu-sino ang pinapalabas sa media na “kabit” nila… o lalo na yong mga walang konsiyensiyang pagkatapos buntisin ang nagsmasahe sa kanila sa massage parlor o nai-table sa beer house ay basta iiwanan, o di kaya ay makapagsustento lang ng malaki sa kerida ay nangungurakot sa kaban ng bayan?

Sino ngayon ang asal-demonyo, si Duterte ba na umaming nagdispatsa ng mga salot sa lipunan na maski ilang ulit nang ikinulong ay nakakalabas pa rin dahil sa piyansa ng mga big time financiers nila, kaya nakakapangholdap pa rin at nakakapagbenta ng droga na ikinasasama ng mga kabataan (take note: hindi sapat na “umamin” kaya guilty na siya, dahil legally ay wala pang napatunayang may dinispatsa siya, at malamang ay “good riddance” pa para sa mga kaanak ng mga dinispatsa na nakabistong sila ay masama talaga kaya hindi na nagreklamo pa)…o ang mga magnanakaw na mga opisyal na hindi na nakaisip na dahil sa ginagawa nila ay marami ang nagugutom at naghihirap, sa pamamagitan ng mga ghost projects at paggamit ng mga ghost NGO o di kaya ay pakikipagsabwatan sa mga ito?

Sino ngayon ang asal-demonyo, si Duterte ba na upang ma-monitor ang nangyayari sa lunsod na kanyang pinamumunuan (Davao City) ay nagmaneho din ng taxi sa gabi upang personal na makita ang tunay na sitwasyon…o, ang mga walanghiyang opisyal ng gobyerno na bahagi na ng pagkatao nila ang pagsisinungaling at pagmamagaling, ganoong kaya lang naman nasa katungkulan ay dahil sa dinadala nilang apelyido…o yong ni hindi nakaranas na maipit ng trapik sa EDSA…o nakatikim ng NFA rice?

Iba ang sitwasyon ng Davao kung ihambing sa ibang bayan o lunsod. Pinagtataguan ito ng mga taong tumatakas sa batas dahil may ginawang kasalanan sa kung saan mang lalawigan, bayan, o lunsod na nakapaligid ditong pinanggalingan nila. Pinamumugaran din ito ng mga NPA, lalo na sa Agdao isang slum area na nasa tabing- dagat, na kung tawagin noon ay “Nicaragdao”. Ang mga nakatira sa Davao ay nabibilang sa iba’t ibang kulturang Pilipino,  tulad ng Maranao, Maguindanao, Tausug, Badjao, mga tribu ng Lumad, at mga dayo galing sa Visayas at Luzon – lahat sila ay dapat pakisamahan at asikasuhin ng patas. Hindi din nalalayo ang sitwasyon ng Davao sa iba pang lugar na may mga drug pusher. Ngayon, hindi man 100% na tahimik o crime-free ay masasabing kontrolado na nang umupo si Duterte bilang mayor. Ang dating magulong Agdao ngayon ay tahimik na…panatag na ang kalooban ng mga naglalakad sa lunsod kahit hatinggabi…walang manlolokong taxi driver.

Walang mawawala kay Duterte kung ipilit ng administrasyon na i-disqualify siya na halata naman kahit pa sabihin ng Malakanyang na hindi sila nakikialam sa desisyon ng COMELEC. Hindi na tanga ang taong-bayan upang hindi masakyan ang mga sinasabi ng grupo ni Pnoy. Ayaw lang ng taong bayan na magkaroon uli ng mga marahas na pagkontra dahil wala din namang magandang mangyayari, tulad ng nakakahiyang resulta ng “EDSA People Power”, na bandang huli ay halos isumpa ng mga taong nagising sa katotohanan. Hindi bulag ang taong-bayan upang hindi makita ang mga nilangaw na selebrayson ng people power kuno na ito, dahil ang mga dumalo ay mga kamag-anak ng mga Aquino at mga crony nila na lumipat lang mula sa kampo ni Ferdinand Marcos noon, kaya hanggang Ayala lang sila tuwing mag-celebrate.

Natataranta ngayon lahat ng nasa oposisyon dahil biglang sumirit ang popularidad ni Duterte at naungusan niya ng milya-milya si Poe, isang araw lang pagkatapos niyang magdeklarang tatakbo sa pagka-pangulo. Malas na lang ng mga huling nag-over the bakod dahil mismong si Duterte ang umayaw sa kanila. Natataranta sila dahil inamin ni Duterte na walang problema kung si Bongbong Marcos ang ka-tandem niya, na alam ng lahat, na ang hatak ay “solid north”, at malaki-laki ring bahagi ng Visayas at Mindanao. Hindi maikakaila na marami pa ring namamayagpag na Marcos loyalist groups.

Baka sabihin ng mga detractor ni Duterte na hindi siya maka-Diyos. Tamaan na ng kidlat ang magsabi niyan, lalo na ang mga nakaupo ngayon sa puwesto! Sila ang hindi maka-Diyos na dapat ay tusukin ng kidlat dahil nasilaw sa perang ninakaw nila sa kaban ng bayan at hindi na nagsawa sa mga oportunidad na halos wala na yatang katapusan sa pagdaloy at tinatamasa nila habang sila ay nasa kapangyarihan!


Bilang huling hirit, baka naman sabihin ng mga desperadong mapanira na hindi macho si Duterte o di kaya ay anak ito ng pari o di kaya ay anak sa pagkakasala ng isang artista, o ng isang na-rape na madre o di kaya ay kapatid sa labas ni Ferdinand Marcos sa labandera nila, para lang may mabanggit. Ang pinakamagandang gawin sana ng mga nagmamagaling pero kuwestiyonable din naman ang pagkatao ay magpaka-disente na lang sa pangangampanya…huwag ipaling ang mga sinasabi sa mga personal na bagay. Sa halip, sana ang gawin ng mga nangangampanya ay magpaliwanag tungkol sa mga plano nilang gagawin kung sakaling manalo, tulad ng sinasabi palagi ni Duterte kung ano ang gagawin niya sa mga drug lords, mga nagnanakaw sa kaban ng bayan, etc! Huwag silang magpakita ng mala-demonyong ugali at pagkagahaman sa puwestong inaasam ngayon pa lang, kahit hindi pa tapos ang 2015!

0

Lenny Robredo should Stop Being Tactless by Attacking the Campaign Style of Duterte

Posted on Sunday, 29 November 2015

Lenny Robredo should Stop Being Tackless
By Attacking the Campaign Style of Duterte
By Apolinario Villalobos

Lately, Duterte was practically forced to declare that if Lenny Robredo does not like him, she does not like her also. In the past, Duterte was mum about Robredo as the running mate of Roxas. Many are wondering what made her utter such unsavory remarks about Duterte which is more personal than political. First her ad lines, such as giving her all if voted to the position, gave her an ugly trapo image…and now she is personally attacking Duterte by saying that she does not like his campaign style. She has no business in saying that because they are vying for different national positions. It would be a pity if she did that to show Pnoy and the Liberal Party that she is worth the opportunity given to her despite the fact that she was the last choice. Clearly, she is showing a “sipsip” attitude, another mark of an ugly “trapo”.

She must remember that she is just a “beneficiary” of a grossly unfortunate circumstance – the death of her husband, Jess Robredo who, Filipinos know was not given much importance while still alive by the Aquino administration, as a “proposed cabinet official”, because until the time of his death, he was not confirmed as Secretary of DILG. In other words, I could surmise that had he not met the fatal accident, he would still be on acting capacity, knowing the attitude of the President. And, she would just be an obscure figure in their province. She also benefited from the culture of the Filipinos who “love” the downtrodden…the “inaapi”…the lowly “kasambahay”...and then she as the “widowed” helpless mother of female children whose father was an “inaapi” “acting secretary”.

If ever, she should present a personality that oozes with humility, and as an intelligent mother. She cannot show her worth by being feisty in attacking the person of those running against the candidates of “her” Liberal Party. As the Vice-President has no definite position in the government, she should instead, present her views on many issues that beset the country today, such as poverty, low wage, unemployment, influx of foreign exploiters of natural resources, the Lumads, street children, etc. With those, the voters will know that she is prepared for any position that will be given to her by the elected president, be it Roxas or somebody from the opposition.


If she is intelligent enough as what her followers are trying to project, she should think twice before doing the dirty trapo tricks because, even if she will be voted, especially, as the Filipinos deem that the administration is trying to move heaven and earth to save Aquino for being prosecuted if the opposition wins, the smear on her image will stay – as long as she lives…a taint on her late husband’s name…not hers.

0

Ang Simpleng Karinderya ni Aling Myrna (Sanchez) sa "LTO"- Imus City

Posted on Friday, 27 November 2015

Ang Simpleng Karinderya
Ni Aling Myrna (Sanchez) sa “LTO”- Imus City
Ni Apolinario Villalobos

Hindi kailangang maraming nakadispley na paninda upang magpa-impress ang may-ari ng isang karinderya o sari-sari store. Ang karaniwang pagkakamali ng mga namumuhunan ng maliit ay ang kagustuhan nilang kumita agad ng malaki kaya pilit na pinupuno ang puwesto upang magpa-impress ganoong ang katotohanan ay matumal o mahina ang bentahan. Upang magawa ito ay nangungutang sila.  Okey lang sana kung sari-sari store dahil puwede pang tumagal ng ilang araw o kahit buwan ang mga kalakal nal hindi mabili bago maramdaman ang pagkalugi, subalit agarang kalugian naman ang epekto nito sa karinderya dahil sa hindi naubos na mga ulam sa maghapon.

Hindi makakamit ng isang negosyo ang tagumpay sa dami ng mga naka-display kung ang layunin ay magpa-impress lang. Dapat i-angkop sa kinaroroonan ng ngegosyo ang dami ng kalakal na binebenta. Napatunayan ito ni Aling Myrna, may-ari ng isang maliit na karinderya. Ang puwesto niya ay nasa bukana ng Government Center ng Imus City o mas kilalang “LTO” dahil ang unang nagbukas ng opisina dito ay ang Land Transportation Office. Nasa lugar na ito ang Cavite State University – Imus, Postal Office, Imus City Jail, mga korte, at Law Offices.

Nadiskubre ko ang karinderya isang umagang naghanap ako ng abogado sa lugar na nabanggit. Dahil maaga pa, naghanap ako ng isang tindahan na nagtitinda ng kape. Nakita ko ang maliit na karinderya na nasa isang “sulok”, isang tahimik na puwesto. Nang umagang yon, tatlong ulam ang nakalatag – pritong itlog, bistek/tapa (shredded beef). Maya-maya pa ay may mga dumating na estudyante upang magpabalot ng ulam. Nagulat ako nang malaman kong maliban sa murang halaga ng ulam na Php30 bawat order (ang standard ay Php35 hanggang Php40), at kanin na Php9 bawat order (ang standard ay Php10 hanggang Php12), ay may student discount pa!

Ang mga ulam na paninda ni Aling Myna ay kinikilala na ngayon sa local culinary world na “pagkaing Caviteἧo”. Sa kabila ng mura niyang paninda, hindi siya nalulugi dahil dinadaan niya sa dami ng namimili, isang sistema ng mga negosyanteng Intsik. Marami siyang suki dahil ang kanyang mga paninda ay hindi kapareho ng mga tinitinda ng iba pang karinderya na ang layo sa kanya ay ilang metro lang. Ang ibang mga karinderya ay marami ding katulong, samantalang siya ay wala maliban sa kanyang anak, kaya kontrolado niya ang operasyon, at higit sa lahat ay nakakatipid siya dahil wala siyang sinisuwelduhan. Upang makatipid sa tubig, ang mga platito at pinggan ay binabalot na niya ng plastic na itinatapon pagkatapos na pagkainan. Walang pinag-iba sa pagbalot niya ng ulam at kanin na pang-take out ang sistema. Ang hinuhugasan na lang niyang mabuti ay mga kubyertos at baso. Nakatipid na siya sa oras ay nakatulong pa siya sa pagtitipid ng tubig lalo na ngayong tag-init!

Lalo akong nagulat nang sabihin niyang tumagal siya sa negosyong pagkakarinderya sa loob ng halos pitong taon. Ang nakakatuwa ay ang sinabi niyang may mga dating estudyante na first year college pa lang ay suki na niya haggang magtapos ng kolehiyo sa Cavite State University. Ang iba naman, kahit graduate na, pero napapadaan sa lugar na yon ng Imus ay nagpapabalot ng bistek/tapa o adobo upang mai-take home. Maliban sa mga estudyante ay marami rin siyang suking empleyado ng gobyerno.

Pagtitiyaga ang puhunan ni Aling Myrna sa pagka-karinderya kaya malayo sa isip niya ang style ng ibang negosyanteng gustong kumita agad ng malaki. Malaking bagay din ang nabubukod-tangi niyang mga “ulam-Cavite” kaya binabalik-balikan. Mistulang family bonding din ang paghahanda ng mga itinitinda niyang ulam dahil ang isa niyang anak na lalaki ang nagluluto ng mga ito na dinadala sa puwesto nang maaga upang maibenta sa mga estudyanteng dumadating alas-siyete pa lang ng umaga. Bago magtanghali ay dinadagsa na siya ng mga suki kaya halos hindi sila magkasya sa mga mesa na ang iba ay hinahabungan laban sa init ng araw.


Nakita ko sa mukha ni Aling Myrna na nag-eenjoy siya sa pagtinda ng ulam kaya hindi ko man tinanong kung tatagal siya sa larangang ito ng negosyo, naramdaman ko nang umagang yon na maaaring mangyari…. dahil isa siyang larawan ng tagumpay na ang bigay sa kanya ay kasiyahan kahit hindi limpak-limpak ang kita!

0

Ang Mag-asawang Survivor ng Kahirapan at Sakit...sina Emmy at Tony Sagenes

Posted on Thursday, 26 November 2015

Ang Mag-asawang Survivor ng Kahirapan at Sakit
…sina Emmy at Tony Sagenes
Ni Apolinario Villalobos

Junk shop ang pinagkikitaan ngayon ng mag-asawa. Nagsimula sa kakarampot na puhunan, nagsikap dahil sa harap ng mga problema tulad ng matagal na sakit ni Tony Sagenes sa bagᾁ at sakit naman ni Emmy na cancer nagsimula sa isang bukol sa kanyang dibdib na naging sanhi ng kanilang pagkatanggal. Mga survivor sila ng kahirapan at sakit…na kanilang nalusutan. Masaya sila tuwing umaga sa kanilang paggising upang makipaglaro sa kanilang dalawang apo na sina Abby at Richanne, mga anak ni Meanne ang panganay nila, kay Richard Borras.

Tuwing umaga habang naglilinis ng kanilang paligid ang mag-asawa, ang dalawang apo naman ay nakamasid. Pagkatapos nilang maglinis, mataman na nilang  aasikasuhin ang dalawang apo, ibibilad sa init ng araw at Ibibili nila ng lugaw sa isang malapit na karinderya.

Ang maliit nilang bahay ay nagsimula sa isang kuwadradong yari sa inipong hollow blocks, yero at mga plywood. Ang mga bintana ay walang takip na butas kundi kurtinang bigay ng mga kaibigan. Mahilig magtinda si Emmy kaya ang maliit na tindahan ay nakatulong sa kanila noong dalawa pa lang ang anak nila, sina Meanne at Michelle. Si Tony naman ay namasada ng tricycle at dahil sa loob lang ng subdivision ang pinapasadahan ay maliit ang kita. Nadagdagan ang problema nila nang dumating ang ikatlong anak na si Ian, at lalong nadagdagan pa nang dumating ang bunso na si Nene.

Lahat ay ginawa ng mag-asawa upang kumita. Si Emmy ay tumanggap ng labada mula sa mga kapitbahay, Kung talagang kapos ay nilalakasan nila ang loob sa pag-utang kay “Mommy” na katabi nila pero binabayaran agad dahil ang sabi nila ay hindi sila nakakatulog nang maayos sa pag-alala kung may utang sila. Iniingatan din nila ang reputasyon ng pamilyang Sagenes dahil ang tatay ni Tony ay kauna-unahang Barangay Chairman ng Real Dos, si Ka Pedro.

Bandang huli ay gumawa ng marahas na desisyon si Tony – ang magnegosyo at dahil hindi naman nakatapos ng pag-aaral, ang naisip niya ay mamili ng mga junk mula sa mga kapitbahay. Maliit ang kanyang puhunan subalit kapag may mga abiso siyang natatanggap tungkol sa mga dadalhing malaking bulto ng junk mula sa mga kapitbahay na may planong maglinis ng bahay, nilalakasan niya ang loob sa pag-utang upang magamit na puhunan. Binabayaran naman agad niya upang hindi siya mapatawan ng malaking interes. Ang ginamit niyang imbakan ay likurang bahagi ng kanilang lote – masikip subalit nagagawan niya ng paraan upang magkasya ang mga kalakal hanggang ang mga ito ay pik-apin ng suki niyang buyer.

Ilang taon lang ang lumipas, ang lupain nilang naisangla ay nabawi ni Tony, at kinapapalooban na ngayon ng junk shop. Markado na ang mga hangganan ng lupa kung hahatiin na ito sa apat niyang mga anak. Pinatayuan na nina Meanne at asawang Richard ang kanilang bahagi  ng maliit na computer shop, at ilang linggo na lang, matatapos na rin ang second floor na titirhan nilang mag-anak.
Sa piling nila si Danica, anak ng namayapang bunsong kapatid ni Tony, at pinapaaral nilang mag-asawa. Si Meanne ay secretary ng Barangay nila. Ang sumunod sa kanya, si Michelle ay nagtatrabaho naman sa isang malaking supermarket at siya na rin ang namumuhunan sa maliit na sari-sari store na sinimulan ng kanyang nanay. Ang nag-iisang nilang anak na lalaki, si Ian, ay nagsisilbing “utility man” ng pamily – tumutulong sa lahat ng pangangailangan, habang ang bunsong si Nene ay nag-aaral pa.

Kung hindi nagtiyaga si Tony nang siya sumailalim sa mahabang gamutan upang gumaling sa sakit niya sa bagᾁ malamang ay isa na siyang “teseko” (taong ang katawan ay halos buto at balat dahil sa sakit na TB), o di kaya ay namamahinga na siya ngayon. Si Emmy naman na Batangueἧa ay malakas ang loob at matapang sa kabila ng mga panibagong dinaramdam na maya’t mayang kirot dahil sa paghina ng kanyang mga buto, na ang ibang bahagi ay tinubuan pa ng mga bukol.

At lalong, kung hindi malakas ang loob nila sa pagharap sa mga pagsubok sa buhay nila, malamang ay nakanganga sila ngayon. Subalit dahil ayaw nilang umasa sa mga tulong, literal na nagdildil sila ng asin upang makaraos sa kahirapan noong nagsimula pa lamang sila bilang mag-asawa. Kung ang Eat Bulaga ay may magandang pormula upang magtagumpay ang “Aldub”, ang mag-asawang Emmy at Tony naman ay mayroong sariling paraan upang makaraos mula sa kahirapan – tiyaga at pagsisikap at hindi umasa sa utang upang gawing pangmatagalang puhunan.


0

Malaking Sakripisyo ang Maging Chairman o Maging Iba Pang Opisyal ng Maliit na Barangay Tulad ng Real Dos (Bacoor City)

Malaking Sakripisyo ang Maging Chairman O Maging  Iba Pang Opisyal
ng Maliit na Barangay Tulad ng Real Dos (Bacoor City)
ni Apolinario Villalobos

Hindi nakakapagpayaman ang maging opisyal ng isang maliit na Barangay, na ang pinaka-kunsuwelo ay kasiyahan namang nararamdaman dahil sa tulong na naibibigay sa mga ka-barangay.

Matapat na sinabi sa akin ni Barangay Chairman BJ Aganus (Real Dos, Bacoor City) na sa wala pang dose mil niyang suweldo, ang kabuuang sampung libo lamang ang kinukubra niya. Ang butal ay “iniiwan” niya sa pondo ng Barangay upang magamit na pandagdag sa mga gastusin tulad ng para sa kuryente at iba pa na wala sa regular payroll na binadyetan, subalit kailangan upang mapaganda ang operasyon nila. Ganoon din ang ginagawa ng mga Kagawad ng Barangay na kusang nag-aambagan din sa kabila ng kaliitan ng kanilang allowance. Hindi nila alintana ang sakripisyong nabanggit dahil nababawasan naman ng suportang binibigay ng kani-kanilang pamilya sa pamamagitan ng lubus-lubusang pag-unawa.

Ang nanay ni Kapitan BJ na si Aling Sofie ay umaming sa kabila ng katungkulan ng kanyang anak,  silang mag-asawa ay tumutulong pa rin dito. Isang umagang napadaan ako sa bahay nina Kapitan BJ ay natiyempuhan ko si Aling Sofie na nagpaunlak sa request kong samahan ako sa kagagawa pa lang, pero kulang pa rin sa gamit, na Multi-Purpose Hall ng Real Dos. Bilang isang ina, natutuwa siya na nagkaroon ng bunga ang katututok ng kanyang anak sa City Hall, upang magkaroon ng Multi-purpose Hall ang Barangay, kaya kahit sabihin pang damay siya sa sakripisyo ng anak ay okey na rin sa kanya. Natiyempuhan din namin ang “volunteer” na si Aling Amparing na siyang naglilinis ng kapaligiran ng Multi-Purpose Hall, kasama na ang basketball court na nasa harap nito. Wala siya ni pisong kabayaran, subalit dahil nakita niya ang kabuluhan ng maliit na gusali ay hindi siya nagpatumpik-tumpik sa pagkusa ng tulong sa abot ng kanyang makakaya na paglilinis tuwing umaga.

Nadagdagan din ang mga street lights sa Barangay Real Dos dahil na rin sa “pangungulit” ni Kapitan BJ sa city government, kahit pa ang naging resulta ay dagdag-bayarin sa kuryente na maituturing na malaking kabawasan sa budget ng barangay. Subalit naalala ko noong nabanggit niya na mas mabuti daw na nakikita ng mga taong nagagastos sa maayos ang pera ng barangay, kaysa naman daw nakatabi lang. Ibig sabihin, hindi baleng sagad ang gastos basta napapakinabangan naman agad ng mga tao ang pinagkagastusan.


Ipinapakita ng Barangay Real Dos ang kahalagahan nito bilang matatag na pundasyon ng lunsod ng Bacoor sa pamamagitan ng maayos na pamamalakad. At, pinapakita ring lalo ng mga opisyal ng nasabing barangay na hindi totoong lahat ng nagsisilbi sa bayan o sa madaling salita ay mga opisyal ng gobyerno ay korap…dahil sila mismo ay abunado at naghihirap. At, alam ko ring marami pang Real Dos sa iba’t ibang panig ng Pilipinas na sumasagisag sa tunay na kahulugan ng “tamang paninilbihan sa bayan”.

0

See With Our Heart, Feel with Kindness

Posted on Wednesday, 25 November 2015

See with Our Heart,
Feel with Kindness
By Apolinario Villalobos

Our eyes perceive the world
That’s all that they can do;
But there’s more beneath
The surface of everything
That only the heart can see –
If strengthened with fidelity.

Touching the lives of others
Some do with false charity
They, who think, food is enough
They, who think, money is fine
But given devoid of kindness
All effort becomes worthless.

Look around with our heart
Touch others with kindness
Those are what we should do
To realize our purposes in life –
Live and share, love sincerely
And thank the Lord as we pray!



0

Ang Mga Taong Hindi Marunong Mangalaga ng Tulong at Mga Walang Pinag-aralan Subali't Maayos ang Buhay

Posted on Tuesday, 24 November 2015

Ang Mga Taong Hindi Marunong Mangalaga ng Tulong
At Mga Walang Pinag-aralan Subalit Maayos ang Buhay
Ni Apolinario Villalobos

Dapat lang na hindi ibalik sa taong tumulong sa iba ang itinulong niya sa mga ito. Ibig sabihin ang tulong ay hindi dapat ituring na “utang” ng taong tinulungan. Ang dapat gawin ng isang tinulungan ay ipasa sa iba ang tulong na napakinabangan niya. Subalit iba ang usapan kapag ang tinulungan ay hindi marunong mangalaga ng itinulong sa kanya tulad ng mga sumusunod na kuwento:

#1…..Tungkol ito sa isa kong kaibigang seafarer, mayroon siyang malaking bahay na hinuhulugan at may dalawang anak na nag-aaral. Noon ay hindi hamak na malaki ang kita niya kung ihambing sa kinikita ng hindi sumasakay sa barko. Ang masama lang ay mayabang siya at galante tuwing magbakasyon at mahilig bumili ng mga bagay na naide-display niya upang masabing marami siyang pera. Kalimitan, makalipas ang dalawang buwang bakasyon, isa-isa na ring nawawala ang mga gamit dahil kung hindi naisanla ay naibenta…at sa akin tumatakbo upang umutang. Palagi ko siyang pinapayuhan, at oo naman siya ng oo. Ngayong nagkaedad, halos wala nang kumpanyang tumanggap sa kanya, kaya  nataranta dahil ang bahay pala ay hindi regular na nababayaran sa SSS kaya malaki ang naipong arrears. Ang anak na babae ay isang teen-aged mom dahil nabuntis high school pa lang, at ang panganay na lalaking anak ay puro tattoo ang katawan at laman ng kalye. Ang asawa naman na suki ng mga parlor ay halos walang expression ang mukha dahil kung ilang beses nang inineksiyunan ng  gamot na pampatanggal ng kulubot, kaya sa biglang tingin ay mukhang tanga. Ilang beses siyang lumapit sa akin upang umutang, subalit nagmatigas ako. Nang magalit, pinaalala ko sa kanya ang mga utang niyang niyang hindi ko nasingil dahil idinaan na lang niya sa “kalimot”.

#2…..Isa pa ring kaibigan ang inabutan ko ng tulong na pandagdag sa puhunan niya sa pagba-buy and sell ng mga prutas. Nang lumakas ang negosyo, biglang umarangkada sa pagbukas naman ng isang karinderya dahil naiinggit yata sa mga kaibigang may ganitong negosyo. Minalas sa mga taong tinanggap niya upang tumulong dahil puro kupit ang inabot niya. Wala pang anim na buwan, bumagsak na ang karinderya ay may utang pa siya sa inupahang puwesto. Pinahiram ko pa ng ilang beses subalit hindi pa rin natuto dahil nagbukas uli ng karinderya na talaga namang hindi niya nakokontrol ang pagpatakbo. Lumipas ang isang taon bago kami nagkita uli….balik siya sa wala. Nang subukan niyang “humiram” uli sa akin, tumanggi na akong tumulong. Tulad ng inaasahan ko, nagtampo at nagalit kaya iniwasan na ako.

Iba naman ang kuwento ng mga taong nakatira sa bangketa na ang ikinabubuhay ay pamumulot ng mapapakinabangang basura. Yong isang pamilya na naabutan ng pera, bumili agad ng mga scrap na kahoy, tatlong gulong na pang-kariton, mga pako at nanghiram lang ng martilyo, at tulung-tulong silang mag-asawa sa paggawa ng kariton, kaya ngayon ay lalong marami silang nahahakot na papel, lata at bote, kung ihambing noon na sako o malaking plastic bag lang ang gamit.

Yong isang pamilyang dating isang kariton lang ang gamit sa pamumulot ng basura, nagkaroon ng isa pa nang maabutan ng tulong, kaya tag-isa na silang mag-asawa ng itinutulak na kariton, at dahil lumaki ang kita, nakaya na nilang mangupahan ng isang maliit na kuwarto…hindi na sila nakikigamit ng kubeta ng restaurant ng Intsik, at hindi na rin natutulog sa bangketa. Nakakaipon na rin sila ng iba’t ibang gamit sa bahay na napupulot sa mga basurahan dahil naikakarga nila ang mga ito sa kariton nila upang maiuwi.

Yong mag-asawang matanda na sigarilyo at mga kendi lang ang dating tinitinda sa bangketa, nang abutan ng tulong, nagkaroon ng maliit na mesa, dalawang thermos para sa kape, mga biscuit, at tinapay na idinagdag sa mga itinitinda. Mayroon na rin silang picnic umbrella, pananggalang nila sa init ng araw at ulan. Nang dinagdagan ang puhunan nila, nagtinda na rin ng piniritong isda at kanin na tantiyado nilang mauubos sa maghapon, nalilibre pa ang tanghalian at hapunan nila.

Yong mga namumulot lang dati ng mga reject na gulay sa Divisoria, may mga kariton na rin at ang tinitinda ay mga gulay na binibili nila ng maramihan sa mga papauwi nang mga mangangalakal kaya mura nilang nakukuha…nabawasan na ang hirap nila dahil hindi na sila mangangalkal pa at maglilinis ng mga reject na gulay.


Kung minsan mahirap unawain ang tao. Kung sino kasi ang may kakayahang pinansiyal ay sila pa yong nagmimistulang kawawa bandang huli dahil sa pinili nilang pagpapabaya sa sarili ganoong may pinag-aralan naman sila na magsisilbi sanang gabay sa paggawa nila ng mga desisyon. At, kung sino pa yong sa tingin ng iba ay walang pag-asa sa buhay dahil mga yagit sa bangketa kung ituring – walang pinag-aralan at ni walang ekstrang damit, ay sila pang nakakaraos dahil sa pagsisikap upang mabuhay ng maayos! Ibig sabihin, hindi kailangang maging titulado ang isang tao upang makagawa ng malinaw na desisyon sa buhay!

0

"Maliit na bagay...": bagong kasabihan ng Presidente ng Pilipinas (tungkol sa mga isyu ng 'tanim-bala at "Maguindanao Massacre")

Posted on Monday, 23 November 2015

“Maliit na bagay…”: bagong kasabihan ng Presidente ng Pilipinas
(tungkol sa mga isyu ng “tanim-bala” at “Maguindanao Massacre”)
Ni Apolinario Villalobos

Ayon sa matalinong presidente ng Pilipinas, maliit na bagay lang daw ang isyu tungkol sa tanim-bala sa airport at pinalaki lang ng media. Para sa kanya, maliit palang bagay ang mga sumusunod na ilan lang sa mga nangyari dahil sa eskandalong ito:

-          Ang mawalan ng trabaho sa ibang bansa ang isang pasaherong hindi nagbigay ng suhol kaya pinigilang sumakay sa kanyang flight.

-          Ang halos ikamatay ng isang matandang pasahero ang ginawang pagbintang na nagbibitbit siya ng bala.

-          Ang kahihiyang idinulot ng pagposas agad sa isang may katandaan nang pasaherong babae dahil lang sa iisang balang nakita daw sa kanyang bagahe.

-          Ang mapagtawanan ang Pilipinas ng buong mundo dahil pati ang inosenteng bala ay ginawang kasangkapan sa pangingikil, kaya ang kahihiyang ito ay ginawan pa ng isang TV show sa Japan.

-          Ang maalipusta ng mga banyaga na ang tingin sa Pilipino ay hindi mapapagkatiwalaan.

-          Ang masira ang imahe ng bansa pagdating sa turismo dahil pati mga banyagang turista ay hindi pinatawad ng mga nangingikil sa airport.

-          Ang maungkat uli ang literal na mabahong amoy sa mga airport dahil sa mga sirang gripo, baradong inuduro at tadtad ng mantsang mga lavatory o lababo, kaya hindi na nawala ang black eye ng tourism industry ng bansa na hindi na nga nakakasabay kahit lang sa mga kapit-bansa na kasapi sa ASEAN.

Pinsan ng pangulo ang nakaupong General Manager ng MIAA, na tahasang nagsasabing wala siyang pakialam sa pangkabuuhang operasyon ng airport sa kabila ng ipinakita na sa kanyang responsibilidad na nakapaloob sa isang kauutusan. Bakit hindi na lang siya mag-resign upang mapalitan ng talagang may kaalaman sa pagpapatakbo ng airport? Kung may pagmamahal siya sa pinsan niyang matalinong president, dapat umalis na siya upang mabawasan naman ang bigat na nakapatong sa balikat nito – mga problemang siya rin ang may gawa.

Ang Maguindanao Massacre na ilang araw lang ang nakaraan ay umabot na sa ika-anim na taon ay malamang “maliit na bagay” lang din para sa matalinong pangulo. Nakalimutan yata niyang isa ito sa mga pinangako niyang matutuldukan noong siya ay nangangampanya pa lang. Nakakatawa pa sila sa Malakanyang dahil ngayong araw na ito lang, November 24, nagbigay ng “reminder” sa Department of Justice na “bilisan” kuno ang pagpausad sa gulong ng hustisya para sa mga namatayan!

Maliit din sigurong bagay ang pag-appoint niya ng mga kakilala, kaeskwela, at kung ano pang kakakahan sa mga sensitibong puwesto sa iba’t ibang ahensiya. Mabuti na lang at kahit paano ay nabistong ang palagi niyang sinusumbat na cronyism kay Gloria Arroyo ay ginagawa din pala niya – mas matindi pa! Bumaba man siya sa puwesto, hindi siya makakalimutan ng mga Pilipino dahil sa pagduduro niya ng isang daliri kay Gloria, samantalang ang tatlo pa ay nakaturo naman sa kanya!

Para sa isang taong hindi nakadanas ng kahirapan, lahat ng bagay sa mundo ay maliit dahil malamang, iniisip niyang lahat ito may katumbas na pera!...o hindi kaya dahil lang sa talagang ugali niyang walang pakialam sa kanyang kapwa?



0

Ang Pangangasiwa ng Manila International Airport (MIA)

Ang Pangangasiwa ng Manila International Airport (MIA)
Ni Apolinario Villalobos

Hindi pala alam ni G. Honrado na saklaw ng kanyang responsibilidad bilang General Manager, ang buong Manila International Airport. Ibig sabihin, hindi pala niya alam na Manila International Airport Authority (MIAA) ang nag-iisyu ng mga temporary pass sa buong airport para sa lahat ng mga taong may kaugnayan sa operasyon nito. Hindi pala niya alam na para maisyuhan ng temporary pass ay kailangang i-surrender ang company ID, o di kaya ay dapat magsumite lahat ng mga ahensiya ng listahan ng mga empleyado nila upang maisyuhan ng pangmatagalang temporary pass. Hindi pala niya alam na ang  malalaki hanggang sa kaliit-liitan gamit ng MIA, ay may tatak na “MIAA Property” at may control number. Nakalimutan rin siguro niya ang malaking “insidente” na nangyari noong panahon ni Gloria Arroyo tungkol sa pagsugod nito sa MIA nang walang pasubali o abiso upang makita talaga ang mga kapalpakan sa mga parking areas, kaya nang mabisto nga ay “sinabon” niya on the spot ang pinsan nitong in-assign din na tulad niya bilang General Manager.

Ang Manila International Airport ay parang shopping mall. Ito ay may pinaka-hepe na dapat mangasiwa sa lahat ng mga nagtatrabaho sa loob, kasama na ang security, mga concessionaires, contracted agencies at mga namimili o namamasyal lang. Ibig sabihin ang pinaka-hepe nito ay may responsibilidad na sumasaklaw sa buong operasyon ng mall. Ganoon din sa MIA na dapat lahat ng bahagi nito ay pinangangasiwaan sa kabuuhan ng General Manager – mula sa runways, tarmac, terminals at parking lots. Siya ang nasa itaas at sa ilalim niya ay iba’t ibang ahensiya ng gobyerno at mga concessionaires na nagkakanya-kanya ng pagkontrol ayon sa saklaw nilang operasyon na nakasaad sa mga Operating Manual nila, na nakabatay naman sa Operating Manual ng MIAA. Sa pinakagitna ng kani-kanilang operasyon ay ang Manila International Airport Authority.

Dapat ang susunod na itatalaga bilang General Manager ng MIA ay taong may “managerial skill” (kaya nga tinawag na General Manager) at may malawak na kaalaman sa airline operation. Saklaw ng airline operation ang iba’t ibang kaalaman tungkol sa mga bagay na may kinalaman sa “aviation security” kaya hindi kailangang manggaling ang taong itatalaga mula sa anumang military branch ng Pilipinas. Bilang isang industriya, ang international aviation ay may mga pinatutupad na mga patakaran upang masigurong ligtas ang mga pasahero ng iba’t ibang airlines. Napapag-aralan ang mga patakaran sa pagpapatupad ng security sa airport, at palagi ring ina-update batay sa pangangailangan ng panahon, na tulad ngayon ay hantad sa terorismo. Dahil dito, hindi kailangang may actual exposure sa military operation, na napakalayo sa isang civilian airline operation, ang General Manager.  Dapat ay ituring na malaking leksiyon dito ang nakaupo ngayong General Manager na nagpipilit na wala siyang pakialam sa ibang operasyon ng MiA.


Ang malaking problema nga lang ay kung umiral uli ang napakakorap na pag-iisip ng uupong Presidente na magtatalaga na naman ng pinsan, o kapatid, o bayaw, o tiyuhin, o dating driver, o dating messenger, o dating masahista, bilang General Manager. May napapagbatayan na kasi…kung sa Ingles – may “precedent”….may mga una nang ginawa kaya gagayahin na lang!

0

Understanding the Filipino Beyond his Penchant for Music and Beauty

Posted on Sunday, 22 November 2015

Understanding the Filipino
Beyond his Penchant for Music and Beauty
By Apolinario Villalobos

According to Osang, the Filipina winner of The Netherland’s first X Factor, Filipinos will no longer be allowed to join singing contests in that country. It could just be a joke of Osang as Filipinos are also known for cracking jokes to spice up interviews. In the field of music, Filipinos are practically known the world over. Many may not be so lucky to garner the title, but still, they can give anxiety to other contestants. A youtube I viewed last year, showed an American telling his viewers, “if you want to hear real singers, go to the Philippines…”. It seems that the Filipino when brought into this world, instead of a pitiful cry, he instead, let out a melodious scream.

But the Filipino is more than the musical notes…more than the instruments that he can play. The Filipino in whose veins flow various culture, is first and foremost, God-fearing. Be he a Christian or an Islam adherent, the Filipino’s life revolves around the Most Benevolent. Aside from Roman Catholics that comprise the majority of the population, the Orthodox Catholics, Western-based Christian sects, indigenous Aglipayan and Iglesia ni Kristo, as well as, the typical Filipino Islamic faith, have successfully amalgamated to form a very strong spiritual foundation on which the Filipino proudly stands.

Many international beauty titlists are married to Filipinos. Among the most notable is Ms. Armi Kuusela, an early Miss Universe titlist and married to the scion of the prominent Hilario family. When the beauty pageants started many years ago, the Filipina contestant aside from the representative of Thailand are always anticipated to land at least, on the top ten. During the latter years, the Filipina representative persisted, showing her best in the face of stiff rivalry posed by the Latin American beauties. And, just like in international singing competitions, the Philippine representative in several beauty contests that have mushroomed lately always leaves an impressive mark.

The Filipino has always been known as “pliant like a bamboo”, a survivor in the right sense of the word. The more than four centuries of Hispanic subjugation followed by those of the short-lived American and Japanese, did not break the Filipino spirit. Although, there was fierce resistance, the Filipino easily swayed with the onslaught of the colonial misfortunes, and fed on the cultural nutrients that they brought. With their passing, the Filipino twanged back to his upright posture – with unblemished and fully intact pride!

As a survivor, the Filipino is resourceful. For instance, the two-day old almost molded boiled rice, he can prepare into a delicious snack called, “winilig-wilig pop rice”, after thoroughly washing the almost spoiled precious staple, dried under the sun and fried in coconut oil with sprinkling of brown sugar. Out of the discarded foods from restaurants, called “pagpag”, he can prepare thoroughly-cooked dishes, of course, after equally, thorough washing…although, the sanitation and health agencies do not allow this, for the record. But rather than die of hunger with a gaping mouth and glassy stare, or allow his guts to be punctured by acidic intestinal fluid, the Filipino can courageously take this last resort! If other nationalities can eat deadly scorpion, drink blood of the cobra, and swallow live wriggling baby octopus, why can’t the Filipino partake of left-over food cooked thoroughly?

The young Filipino could cross a swinging bamboo bridge, or swim across a swirling river to attend his classes, in a school, several hills away from his home. He can walk kilometers of distance under the scorching beating of the sun just to occupy his seat in a crowded classroom, or study his lessons under a tree while his stomach grumbles for having nothing, not even a sip of coffee for breakfast. For the duration of his school year, he can also wear the same white shirt and a pair of khaki pants that he immediately washes as soon as he reaches home. He can mumble a thankful prayer for a half-cup of burnt rice salvaged from the bottom of the pot, drenched with a little water and sprinkled with salt.

Part of the Filipino’s discipline is the caution from his parents to behave and show his best self when there are visitors, as well as, clean the house very well, so as not to displease them. This he does with utmost obedience. And, additionally, to always give the visitors the best part of the chicken when they are invited over for dinner. All these the Filipino does as he is used to sacrificing for others.

The Filipino is a practical human being, as he is willing to accept what is realistically on hand. He does not vie for what is impossible because he is easily pleased. He has an easy smile and with an ever-ready hearty laughter for anything funny, even if it pertains to him, though, with limitation that borders on respect.

The Filipino loves food! There is only the problem with identity because many preparations are tagged with foreign names, especially, Hispanic. Nevertheless, they are concocted with ultimate patience and diligence inherited from his ancestors. This love for food can be observed during fiestas and other special occasions such as Christmas, birthday, baptismal, and wedding parties, or even last dinner for a wake.

Understanding the Filipino beyond his love for music and beauty, will make one appreciate how this guy who belongs to the brown race has survived the waves of corruption that besets his country!


0

Hagdan Tungo sa Pangarap

Hagdan Tungo sa Pangarap
Ni Apolinario Villalobos

Pangarap -
Pangarap na hinahabi
Hinahabi at sana ay mangyari
Mangyari at matupad na mga inaasam
Inaasam at tinatanaw nang may agam-agam
Agam-agam na nagbibigay din ng mga alalahanin
Alalahaning baka hindi mapagtagumpayang mga mithiin
Mga mithiin ito na nagbibigay ng lakas at sa atin ay nagtutulak
Nagtutulak sa ating likuran at lakas na sa harap pa rin ay humahatak!



0

Hurt Feelings and Grief

Posted on Saturday, 21 November 2015

Hurt Feelings and Grief
By Apolinario Villalobos

Several times, I have proven that “mind over matter” really works. I found out that some friends also had the same experience. Pain can be managed – both the emotional and physical. All it needs is mental discipline. Unfortunately, instead of overcoming pain in any way possible, some people even fake illness and grief to be used as alibi in evading responsibilities.

Pampering illness and grief results to self-pity that further results to the deterioration of personality and health. The body has its own way of counteracting the malfunction of any organ, the most noticeable sign being the fever. Instead of feeling miserable, the mind should help the body by controlling the negative emotion. The same mind-driven control should be applied when somebody is grief-stricken.

If a person becomes used to the “mind over matter” routine, emotional maturity sets in which is very important in coming up with sound decisions and having a healthy outlook in life, despite the occurrence of tragedy. Also, if a person gets used to pain, no amount of threat or weight on his shoulder can buckle him down. This is the reason why recruits of the police and military forces had to go through painful trainings to prepare them for any unexpected perilous situation later on, especially, torture to be inflicted by enemies when captured while dispensing of their responsibilities in the field.

Grief is more painful than wound. Uncontrolled grief can drive some people to the verge of committing suicide. Grief can cause depression to set in which affects the emotion. If a person is psychology weak, it will be a downslide all the way for him. Not only will he be angry at himself, family, and other loved ones, but the whole world, as well. It also, takes a very long time for some people to get over grief, especially, due to the death of a loved one. Queen Victoria of England for instance, wore black dress to grieve the death of her husband, until the time of her death. Some need a year or a little more before they can move on. During the mentioned long period of grief, the affected just let their troubled emotion flow through a normal course until it has finally calmed down.

For the unaffected of a tragedy, it is easy to say, “take it easy” to the victim.  How can everything be taken in stride after a typhoon for instance, has leveled down the victim’s house and even killed some members of his family? How can a widowed jobless wife take it easy, with her husband gone due to illness, as there are still kids to be taken care of? Instead of being vocal with such kind of sympathy, it is suggested that financial or material assistance be extended to the grieving party if the mourner can afford it, otherwise, the latter should better keep his mouth shut, as silence can also imply deeply-felt compassion.

Giving comfort to the grieving is a universal obligation. It is during the moment of grief that extended hands are most needed by them. Even just the thought that a friend is around and ready to give comfort, relieves the grief-stricken of some burden. Comforting need not be verbalized, as earlier mentioned, but manifested in many ways such as taking over some responsibilities in the grieving family’s home or the wake’s venue, which the members of the grieving family cannot do for the duration of the wake. This is a traditional practice in the rural areas of the Philippines.

On the other hand, the Chinese hire “professional crying women” to enhance the depressing atmosphere during the wake of their dead and along the way to the resting ground. Pagan people gash their bodies to show their grief. Meanwhile, in the Old Testament days, the Israelites wore sack clothes and poured ash over their head when a member of the family or a leader died, and completing such show of grief were the beating of chest and pulling of hair while crying to the top of their voice.


Today, among the Filipino Roman Catholics, showing a sad face during the wake is no longer widely practiced. Some families even hire a videoke unit, alleging that it’s the last wish of the deceased – to have singing and merriment during his or her wake. Gambling and heavy drinking are also allowed, aside from butchering of pigs and even cows, in the case of the affluent, for the duration of the wake. This is the family’s way of joyously sending off the spirit of the departed on his journey to another world of supposedly infinite life and happiness. And, on the way to the cemetery, merry tunes are played by the marching band or audio player. Well, that’s life…and, death – only in the Philippines!

0

Ang Punong Kahoy ay Parang Ahensiya ng Gobyerno

Posted on Friday, 20 November 2015

Ang Punong Kahoy ay Parang Ahensiya ng Gobyerno
Ni Apolinario Villalobos

Ang ibang opisyal ng gobyerno ay nakakatawa at nakakaawa tuwing magkamot ng ulo habang nagsasabing lahat ay ginawa na nila sa sistema ng ahensiya nila, subalit wala pa rin silang natatamong pagbabago. Ang tinutumbok ko rito ay ang wala pa ring pagbabago sa mga kulungan sa buong Pilipinas, lalo na yong malalaking nasa Muntinlupa at ang Manila City Jail. Pati si de Lima na nagpakita ng katigasan at katapangan ay wala ring nagawa dahil ilang buwan pa lamang makalipas ang mga “raid” na siya pa ang nanguna sa Muntilupa na nagresulta sa paglipat ng mga high-profile na mga preso, at pagpalit ng hepe, ay bumalik uli sa dati ang sitwasyon makaraan  lang ang ilang buwan na parang walang nangyari.

Napalitan nga ang hepe, pero ang tanong ay: pinalitan ba nila ang mga nasa ibaba?. Kung ang sagot ay hindi, eh di, mauulit pa rin talaga ang mga kapalpakan. Ang may diretsahang nakakakontak sa mga nakakulong ay itong mga taong sa isang tingin ay aakalaing mga inosente at walang kapangyarihan. Sino ba ang nakakadaupang-palad ng mga preso 24/7, hindi ba itong mga bantay na maliit ang suweldo? Pero hindi ko pa rin nilalahat, dahil siguradong marami pa ring tapat sa kanilang trabaho kaya nadadamay lang. Kung may nalalaman man sila ay hindi pa rin sila makakapagsalita dahil maaaring natatakot sa mga kasama nilang sangkot sa mga raket.

Lingguhan mang magpalit ng mga hepe kung ang mga tauhang akala ng lahat ay “harmless” o inosente o walang kamuwang-muwang ay nasa puwesto pa rin nila o di kaya ay inilipat lang ng duty pero sa loob pa rin compound, hindi pa rin mawawala ang katiwalaan. Ang suhestiyon ko noon ay drastic change – tanggalin lahat ang mga guwardiya mula sa kasalukuyang puwesto nila at pagpalit-palitin ang area assignment. Halimbawa ang mga nasa Maynila ay ilipat sa penal colony ng Palawan o Davao. Ang mga nasa dalawang nabanggit na probinsiya naman ay ilipat sa Maynila. Sa ganitong paraan ay mawawala ang halos ay “magkumpare” o “fraternal” nang relasyon ng mga preso at bantay nila.

Para nang nakakaloko ang sinasabi palagi ng pamunuan ng mga kulungan na kulang sila ng mga tauhan. Bakit hindi isinasama itong problema sa mga rekomendasyon na ang pinakamagandang pagkakataon sana ay nang mamuno ng raid si de Lima?  Bakit hindi isinasama sa nirerekomendang taunang budget? Samantala, kung hindi maipatutupad ang drastic change na pagpalit-palit ng area assignment ng mga guwardiya, baka pwedeng magtalaga ng mga sundalo  para magbigay ng “task force duty” (TDY). Ang pagtalaga ng mga sundalo bilang guwardiya ay mas makatao kaysa maka-hayop na ginagawa sa Indonesia, kung saan ang ginagamit na guwardiya sa mga kulungan ay buwaya!

Kailangang matanggal ang sinasabi nilang “fraternal” na pakikisama ng mga bantay sa mga nakakulong lalo na ang mga mayayaman. Hindi pwedeng ang ganitong pakisama ay walang katumbas na pera, kaya sino ba naman ang hindi kakagat sa libo-libong nakakaakit na suhol? Ang mga lumang modelo at second-hand na cellphone na nabibili daw lamang ng tatlong daan sa mga bangketa ay nabebenta ng patago sa mga nakakulong sa libong halaga. Dahil diyan, paanong mapuputol ang koneksiyon ng mga nakakulong na drug lords sa mga tauhan nila sa labas ng kulungan? Nakakatawa na tuloy ang sinasabi ng mga namumuno na tuwing nagri-raid sila sa mga kulungan, daan-daang mga cellphone ang kasama sa mga nakukumpeska o nasasamsam na deadly weapons, at “sinisira” daw nila! Bakit sinisira kung totoo man, ganoong dapat ay ipasailalim sila sa forensic examination upang ma-check ang memory na naglalaman ng mga pangalan ng kontak nila sa labas? Bakit pa sabihing gumagamit ng alyas ang mga kontak, hindi ba pwedeng gawaan ng paraan upang mabusisi ang mga impormasyong makukuha?

Hindi kailangan ang sobrang katalinuhan upang makapag-analisa sa totoong nangyayari sa loob ng mga kulungan….bakit hindi magawa ng mga taong itinalaga dahil “matalino” naman yata sila tulad ni Pnoy?

Ang punong kahoy na nagkaugat na ng malalim, putulan man ng mga sanga at tanggalan ng lahat ng dahon, subalit hindi bubunutin ay tutubuan pa rin ng mga bagong  talbos na magiging dahon at sanga, at lalong lalago pa. Patuloy pa rin itong mabubuhay dahil sa tumibay nang ugat na lumalim pa ang pagkabaon. Ganyan din ang mga ahensiya ng gobyerno na hindi natatanggalan ng mga taong nasa “ibaba” na may alam tungkol sa mga katiwalian. Magpalit man ng mga namumunong itatalaga sa mataas na puwesto, na hindi tumatagal dahil political appointees lamang, ay hindi pa rin mawawala ang katiwalian dahil ang mga nasa “ibaba” na “malalim” na ang kaalaman sa masistemang katiwalian ay nasa puwesto pa rin. Ang nangyayari sa mga kulungan ay hindi malayong nangyayari rin sa iba pang mga ahensiya ng gobyerno.

Ang mga ugat na nasa ilalim ng lupa ay nakatago, hindi nakikita subalit malaki ang nagagawa upang mapalago ang isang puno dahil sila ang sumisipsip sa lupa ng mga sustansiyang nagbibigay ng buhay sa punong kahoy.


0

Nagiging OA ang mga Militanteng Grupo...nakakawalang ganang panigan tuloy!

Posted on Thursday, 19 November 2015

Nagiging OA ang mga Militanteng Grupo
…nakakawalang ganang panigan tuloy!
ni Apolinario Villalobos

Malaking bagay ang nagagawa ng mga militante sa pagpapaliwanag ng mga bagay na nangyayari sa ating bansa, sa iba’t ibang larangan lalo na sa ekonomiya at pulitika. Kung baga ay sila ang tagapag-gising ng mga Pilipino dahil sa ingay na ginagawa nila. Subalit ang magpasimula sila ng karahasan o violence tuwing may rally ay hindi maganda.

Ang pinakabagong pangyayaring mababanggit tungkol dito ay ang APEC Summit sa Manila.Sinamahan pa ang mga local na mga militante ng mga kasapakat o kaalyado na galing sa ibang bansa. Hindi nagkulang ang mga local na pamahalaang nakakasaklaw ng mga lugar na kinampuhan ng mga grupong militante sa pagbigay ng kaluwagan. Ang mga ahensiya naman ng gobyerno ay hindi nagkulang sa pagbigay ng paalala, lalo na sa mga schedule ng pagsara ng mga kalsada at babala kung hanggang saan lang dapat ang mga raleyista. Subalit may mga balitang nagpipilit pa rin ang mga militanteng grupo sa pagpapakita ng “tapang” sa pamamagitan ng pagsugod sa hanay ng  mga nakaharang lamang na mga pulis.

 Ayon sa mga field reporter ng radio, ang mga grupo ng mga militante ang unang nangdadarag o nagpo-provoke sa hanay ng mga kapulisan na humaharang sa kanila sa pamamagitan ng pag-agaw ng kanilang mga truncheon o kalasag at pagtutulak sa mga ito. Mabuti na lang at hindi natitinag ang disiplina ng mga kapulisan na nagpakita ng matinding pasensiya sa kabila ng nakakatulig na pagmumura mula sa mga estudyanteng militante.

Narinig ko mismo ang live coverage sa isang pangyayaring pinarinig ng isang AM radio station. Sa background ng coverage ay maririnig ang tilian at sigawan ng mga nagra-rally, na sinisingitan ng komento ng reporter kung paanong itulak ng mga estudyante ang mga pulis na ang iba ay inaagawan pa ng kalasag, subalit nang gumanti ng tulak ang mga pulis, narinig agad ang pagsigaw ng isang estudyanteng: “….hayan mga kababayan, nakikita ninyo ang karahasan ng mga pulis…”. Napamura tuloy ako – pero sa hangal na estudyanteng lider pa man din yata ng grupo. Sila itong nanguna sa pagtulak, pero sila pa ang may ganang magreklamo at magpakita sa taong bayan na sila ay inaapi ng mga pulis!

May nagsabi sa akin na karamihan sa mga militanteng grupo sa Pilipinas ay sinusupurtahan ng mga Komunistang lumalaban sa Demokrasya, kaya kung mapapansin, dominante sa mga kulay na ginagamit nila sa mga streamers at banners ay pula, simbolo ng komunismo at sosyalismo. Isa sa mga pinag-aaralan din daw nila ay kung paanong epektibong makadarag o maka-provoke ng mga anti-riot police na humaharang sa kanilang daraanan tungo sa mga bawal na gustong pagdausan nila ng rally, tulad ng harapan ng mga embassy, Mendiola, at Malakanyang. Maituturing na nagtagumpay sila sa pag-provoke kung papaluin na sila ng mga pulis na makukunan ng retrato. Nang mabisto ang strategy nilang ito, gumamit na lang ng water cannon ang mga anti-riot police.

Sa ganang akin, hindi masama ang mag-rally pero dapat ay sa tamang paraan,  sa pamamagitan ng pagrespeto sa mga itatalagang alituntunin ng mga ahensiya, lalo na ng mga local na pamahalaang masasakop ng aktibidad. Kung ano ang bawal, dapat ay sundin. Kahit saan ay pwedeng gawin ang rally dahil kokoberan naman talaga ito ng mga reporter ng diyaryo, radio at TV. Kahit halimbawa ay laban sa Kongreso na nasa bandang Quezon City ang rally, ito ay maaaring gawin sa Luneta o Liwasang Bonifacio o sa bakuran ng UP, atbp.  Ang ilalabas naman sa TV, diyaryo at ibo-broadcast sa radio na layunin ay aabot pa rin sa lahat ng sulok ng Pilipinas. Dahil dito, hindi kailangang mag-provoke ng mga pulis na naatasan lamang na magmintina ng kaayusan at pumigil sa anumang pinsala na mangyayari, upang masabing nagpakita ang mga ito ng “police brutality”. Trabaho lang ang ginagawa ng mga pulis. Maaaring marami rin sa kanila ang galit sa gobyerno pero hindi lang nila mailabas…yan ang dapat ding isipin ng mga nagra-rally.

Hindi kailangang sumigaw na ang background ay Congress o Malakanyang dahil ang importanteng malaman ng mga Pilipino ay mensahe ng mga nagsasalita sa rally. Bakit kailangan pang may masaktan o dumanak ng dugo? Paanong papanigan ng maraming Pilipino ang mga bistado nang mga komunistang nagra-rally, kung sila mismo ay naninira ng mga gamit ng mga embassy, plant boxes, poste ng ilaw, nang-aagaw ng truncheon ng pulis na nakaharang lamang sa kanila, at nag-iiwan ng basura mula sa sinunog na mga effigy, at mga balot ng pinagkainan nila, pati mga basyo ng mineral water?

Dahil sa hindi magandang gawi ng mga militanteng nagra-rally, ipinapakita nila na kailangan pang maging marahas upang magtagumpay sa pagpaparating ng mga mensahe. May napagtagumpayan ba naman sila? Hindi na ba pwedeng gumamit ng mahinahong paraan? Ang orihinal at tunay na layunin ng rally ay upang magkaroon ng pagkakataon ang mga grupong makapagparating ng kanilang mga hinaing sa mga kinauukulan. Nasira lamang ang layuning ito nang makarating sa bansa ang ideyolohiyang sosyalismo na ang pamamaraan sa pagtamo ng inaasam ay idinadaan sa karahasan.

Kawawa ang mga Pilipinong ang kaisipan  ay hindi na nga “nahinog” sa ideyolohiyang Demokrasya na ibinigay ng mga Amerikano, ay ginulo pa ng “Sosyalismo” na talaga namang hindi angkop sa kultura ng mga ito na nakasalig sa mga relihiyong Kristiyanismo at Islam!

Kalaban din ako ng korapsyon pero malayo sa isip ko ang patayan o pagdanak ng dugo upang matanggal lamang ito sa gobyerno…


1

Mga Likas o Natural na Bagay ang Ginagamit na Anting-anting...HINDI BALA NA MAY LAMANG PULBURA

Mga Likas o Natural na Bagay ang Ginagamit na Anting-anting
…HINDI BALA NA MAY LAMANG PULBURA
Ni Apolinario Villalobos

Kawawa ang mga taong nagpapauto sa mga arbularyo o kung sino man na nagsasabing ang bala, lalo na ang “live” o ang may lamang pulbura ay isang anting-anting. Ang ganitong pang-uuto ay sinimulan ng mga taong nagnanakaw ng bala mula sa kung saan mang imbakan at binibenta sa mga taong tanga na naniwala naman. Sinabi ko na sa isang blog ko noon tungkol sa isyu ng tanim-bala, na kung ituring man na anting-anting ang bala, dapat ay yong walang lamang pulbura dahil ang ginagamit lang ay ang “metal” na nilalagyan ng pulbura na kung hindi yaring tanso ay tingga. Puwede ngang baguhin ang porma tulad halimbawa ng pagpepe o pag-flatten ng basyong bala upang maipormang pendant, o di kaya ay lagyan ng dalawang “kamay” upang magmukhang krus at magamit na palawit sa kuwentas….ganoon lang. Hindi kailangang bumili sa mga nagtitinda ng mga ninakaw na bala, sa halagang Php1,500.00 ang isang piraso! Ayaw ko na lang isulat kung bakit nagkakaubusan ng bala sa mga imbakan nito. Ang isang ordinaryong mamamayan ay hindi naman nakakabili ng paisa-isang bala.

Batay sa mga nasagap kong impormasyon galing mismo sa mga nagtatago ng balang may pulbura, “panlaban” daw ito sa mga taong may masamang balak sa kanila, kaya swak sana sa mga OFW na ayaw mabugbog o magahasa ng mga malupit o manyak na employer. Ang masama, pati mga matatanda ay napagpaniwala din ng mga unggoy na nangraraket! Sabihin ba naman ng mga hangal na ito na hahaba ang buhay ng taong may itinatagong bala, kaya ang mga uugud-ugod na gusto pa yatang mabuhay nang mahigit 100 taon, ay hindi rin magkandaugaga sa pagbili, sa halip na gamitin ang perang galing sa pension, na pambili ng gamot sa rayuma man lang!

Matagal nang ginagamit ang tanso o copper at tingga o lead, na panlaban sa masamang ispiritu, lalo na sa kapre, pero  hindi sa kapwa-tao. Bumibigat daw ang taong mayroon nito kaya hindi basta naitatakas ng kapre, kaya pati sanggol ay palaging may katabing bala na nakabalot sa pulang tela dahil ang kulay pula ay kalaban din ng masamang espiritu. At tungkol pa rin sa kulay pula…yong ayaw masaniban ng masamang espiritu, maliban sa balang nakabalot sa pulang tela ay nagsusuot din ng pulang bra o kamison at panty kung babae at ang lalaki naman ay palaging may pulang panyo. Sa ilalim ng unan nila ay mayroon ding pulang panyo. Sa panahon ng pagreregla ng babae, lalo silang ligtas!  Pinaniniwalaan na ito bago pa dumating ang mga Kastila. 

Ang ginagamit na panlaban sa kapwa-taong may masamang balak ay dinasalang langis na umaapaw sa sinidlang maliit na bote kapag nasa harap mo ang taong may masamang balak. Hindi nakokontra ang isang masamang balak ng kapwa- tao sa pamamagitan ng balang nasa bulsa o pitaka, dahil kung totoo man, wala sanang inuuwing OFW na nasa kabaong o buntis dahil na-rape ng employer, o di kaya ay naka-wheel chair, o di kaya ay lalaking Pilipinong ni-rape o binugbog ng Arabo! At, lalong wala sanang namamatay sa pagkabaril o natutusok ng patalim, at nakitang nakahandusay na lamang sa isang tabi. Ang isang nakausap ko, tatlong bala nga daw ang palagi niyang dala, pero sa kasamaang palad pa rin, mahigit limang beses pa rin daw siyang naholdap sa Cubao! Kaya ngayon hinahanting na niya ang co-boarder niyang dating pulis na natanggal sa trabaho dahil sa katiwalian, upang pakainin ng mga balang ibinenta sa kanya! Dalawa daw sila sa boarding house nila ang binentahan ng mga bala ng ungas na dating pulis.

Kung anting-anting ang gusto dahil ang inaasam ay karagdagang “lakas”, ang dapat gamitin ay mga kristal, bato, o mga bahagi ng mga halaman. Balutin mo man ang katawan mo ng mga ito ay walang sisita sa airport o pantalan kaya walang mangingikil na taga-AVESECOM o OTS. Pwede ka lang sigurong pigilan sa pagsakay dahil baka isipin nilang sintu-sinto ka, kaya sa halip na i-detain ka o hingan ng pera, baka ihatid ka pa pauwi sa inyo dahil sa awa nila!

Totoo naman talagang may iba’t –ibang uri ng “lakas” na nanggagaling sa mga bato at kristal dahil sa taglay nilang mga mineral. Ang isang pruweba rito ay ang bato-balani (magnet), quartz, jade, lalo na ang hindi pa gaanong kilalang batong “tourmaline” na napatunayang humihigop ng dumi sa loob ng katawan. Ang mga bahagi naman ng mga halaman ay talagang gamot kaya nakakapagpalakas ng loob kung may dalang maski pinatuyong dahon, ugat o balat man lang. May mga dahon na maski tuyo ay pwedeng amuyin upang mawala ang pagkahilo o pananakit ng tiyan dahil sa kabag, at mga pinatuyong ugat o balat ng kahoy na kapag ikinunaw (dipped) sa kapeng iniinom ay nakakagamot din….yan ang mga anting-anting na dapat ay palaging nasa bulsa at bag!

Ang mga tao namang nauto kaya nakabili ng bala sa halagang Php1,500.00, magmuni-muni na, lalo na yong mga OFW na ang pamilya ay nagkandautang-utang, may maipanlagay lang sila sa recruiter at pambili ng tiket ng eroplano, at ang kabuuhang halaga ay katumbas ng mahigit sa isang taong pagpapa-alipin sa ibang bansa. Huwag magpakatanga dahil lang sa bala. Kaya nagkakaroon ng mga tiwaling kawani sa airport ay dahil sa mga taong matitigas ang ulo. Nakasilip tuloy ang mga kawatan sa airport ng dahilan upang sila ay kikilan. Kung mahuli naman, at marami naman ang umaming may dala nga ng bala, ay saka sila magngunguyngoy at magsisisi! Ang masakit pa ay nadadamay ang mga taong wala talagang kaalam-alam sa “anting-anting” na ito.

Dapat tandaang kung walang tanga, ay walang nagagantso o nalilinlang ng kapwa! Kung totoo mang may nagtatanim ng bala sa mga bagahe, ang tanong ay… SINO ANG MGA NAGSIMULA SA PAGBIGAY NG DAHILAN KAYA NAGING RAKET ITO? HINDI BA MISMONG MGA PASAHERONG TANGA NA AKALA AY LIGTAS SILA KUNG MAY BALANG DALA? DAHIL SA TAKBO NG ABNORMAL NILANG ISIPAN, NAGKAROON NG KIKILAN SA AIRPORT KAYA NADAMAY ANG MGA INOSENTENG PASAHERO. Patunay sa raketang ito ang report na sa kabila ng naka-log na kulang-kulang sa isang libong “nahulihan”, wala pang kalahati ang nakasuhan. Ano ang ang nangyari sa iba?...eh, di “napag-usapan”!!


At, ang pinakamahalagang paalala: malakas na pananampalataya sa Pinakamakapangyarihan ang pinakamagaling na anting-anting ng tao…wala nang iba! Huwag lang magdasal ng malakas habang nagpapa-inspection ng bagahe sa airport….hinay-hinay lang sa pagpapakita ng matiim na pananampalataya upang hindi mapagkamalang “jet-setter” na baliw!

0

Hindi Nakukuha sa Pagpapa-trying Hard ang Pagpaganda ng Babae Para Mapansin ng Lalaki

Posted on Wednesday, 18 November 2015

Hindi Nakukuha sa Pagpapa-trying Hard
ang Pagpaganda ng Babae Para Mapansin ng Lalaki
Ni Apolinario Villalobos

Ang mga babae ay nagpapaganda upang makaakit ng pansin ng lalaki, at dahil dito ay nagkakaroon sila ng paligsahan at inggitan. Hindi lang mukha ang tinitingnan ng lalaki sa babae. Kasama sa hinuhusgahan ay ang kalinisan ng katawan at ugali. May mga babaeng hindi kailangang magsuot ng mamahaling damit at magsuot ng maraming alahas upang siya ay mapansin. Ang isang halimbawa ay si Marian Rivera na kung wala sa shooting ay simple lang ang damit, walang make-up ang malinis na mukha at maayos ang buhok, kaya sa kabuuhan ay malinis at kaaya-aya siyang tingnan.

May mga babaeng binabagayan ng lipstick, kaya huwag nang magpilit na maglagay nito sa bibig dahil naiinggit lang sa kumare, kapitbahay, o sa kasambahay. Yong ibang nagpipilit talaga, lalo pa at pulang-pula ang kulay ng lipstick na ginamit ay nagmumukha tuloy na inumbag kaya namusarga at mukhang duguan ang bibig na na-emphasize ang kapal. Mag-ingat din dahil may mga pekeng lipstick galing China (na naman!). May inilabas sa TV noong mukha ng babaeng naglagay ng pekeng lipstick kaya animo ay kinuyog ng putakte ang kanyang bibig na dumoble ang kapal. Kailangan ding “aprubado” o approved ng asawa o boyfriend ang klase ng lipstick na gagamitin dahil apekatado sila nito…at kung bakit ay hindi ko na dapat pang sagutin.

Ang buhok ay tinuturing na “frame” ng mukha. Ang gupit at ayos ay binabatay sa hugis ng mukha. Ang TV newscaster na si Susan Enriquez ay mahaba ang buhok noon na hindi bumagay sa may pagka-masculine niyang mukha. Mabuti at may nagsabi sa kanyang magpalit ng style, kaya nang ginawang “boy’s cut” ang buhok ay lumabas ang kanyang “handsome beauty” at naging telegenic ang dating niya sa TV – gumanda. Ang babaeng tinatawag sa English na “handsomely pretty” ay hindi nangangahulugang tomboy. Ang katawagang nabanggit ay batay sa hugis ng mukha, kaya maraming babaeng artista sa Holywood na kung ituring ay “handsome women”.

Ang ibang babae ay nagpapaka-trying hard din sa pag-display ng kanilang mga asset. Hindi na ito kailangan dahil kung gusto ng lalaking tumingin ng mga umaalagwang asset ay pupunta lang siya sa beerhouse. Ang short shorts ay may binabagayan din kaya dapat manalamin muna ang magsuot nito at yong mga kaibigan namang tinatanong ay dapat maging honest sa mga “best friend” nila may maitim na kuyukot, kaya dapat ay pagsabihan nilang huwag magsuot nito dahil pagtatawanan lang. Kung magandang hugis lang naman ng binti ang gustong i-display, simpleng shorts at maigsing damit ay pwede na, hindi yong pati ang singit ay halos pasilipin pa. Ang mga ganitong pagta-trying hard ng mga babae ang dahilan upang sila ay bastusin sa kalye. Alalahanin ang kasabihang: walang mababastos kung walang magpapabastos.

Pinagbabawal sa karamihan ng simbahang Katoliko ang  pagsusuot ng “masagwang damit” kung dadalo sa misa. Subalit marami pa ring babeng nagsisimbang may katigasan ang ulo…sila yong mga nagpapayabangan sa pagsuot ng mga damit na may “plunging neckline”, sleeveless t-shirt, manipis na blusa, shorts, damit na may “spaghetti strap”, etc. Subalit sa isang parokya ng Quezon City, may mabait na pari dahil pinapahiram niya ang mga babaeng dumadalo sa misa ng bandana upang magamit na “pantakip” sa mga hindi dapat i-displey sa loob ng simbahan. Sa bukana pa lang ng simbahan ay may mga “manang” nang nag-aabang ng mga babaeng dapat pahiramin ng bandana.

Hindi rin dapat basta nagpapaniwala ang mga babae sa itinuturing nilang mga “best friend” dahil baka ang pinapayo sa kanila ay kabaligtaran ng mga dapat nilang gawin. Ito ang mga talagang naiinggit dahil pagkatapos nilang magbigay ng baligtad na payo, pagtalikod ng pinayuhan nila, sila naman ay namimilipit sa pagtawa….dahil nagtagumpay sa layunin nilang maging katawa-tawa ang pinayuhan nila.


Ang ibinabahagi kong ito ay hindi pag-alipusta sa mga babaeng nagpipilit na takpan o itago ang likas nilang kagandahan sa pamamagitan ng mga artipisyal na bagay tulad ng iba’t ibang klaseng make up at  kung anu-ano pang burluloy sa katawan dahil lang sa inggit. Hindi nila dapat sayangin ang likas na kagadandahang ibinigay ng Diyos. Kung may kaunti mang pagbabagong gagawin sa ibinigay ng Diyos, dapat ay gawin ito hindi upang inggitin ang kapwa babae, sa halip ay upang maging lalo pang maging kabigha-bighani sa paningin ng boyfriend o asawa…upang hindi sila mag-goodbye!

0

Foods are for the Mouth, as Writings are for Mind

Posted on Tuesday, 17 November 2015

Foods are for the Mouth
As writings are for the Mind
By Apolinario Villalobos

The foods can look appetizing by how they are presented, so are the writings that can be made attractive for reading by their title and first few lines. The writings are the poems and essays, and foods are appetizers, main dishes and desserts. While the print media, and today, the internet are the venue to showcase writings, outlets such as dining places and parties, are for the food.

 Every country has its own specialties and distinct recipes or styles in cooking. So are the different nationalities that have their respective and distinct kind of literature, based on their culture. Honesty in presentation, though how seem simple they may be discerned, are on what the foods and writings are judged.

The intriguing simple dishes of a far away Asian country can elicit curiosity and admiration due to their exotic taste, just like the equally intriguing broken-lined poetry of young poets today.

Respect is what foods and writings should be given. They should not be altered based on the whims of others. Those who cannot take the taste of certain foods and intriguing literary style should prepare their own dish or come up with their own poems or essays.

Invented gadgets, contraptions, and machines can be altered and improved based on their progressing necessity. But dishes should remain as originally concocted and can just be made as basis for new ones by food enthusiasts. In the same manner that the different styles in writing poems and essays should remain as they are written by the author and those who have been inspired should come up with their own style of presenting the idea.

Based on the above, nobody should be timid in coming up with their own cookery, essay or poem. What they come up with, unconsciously reflect their personality, such that, simple people may come up with simple dishes and simply written poems, as well as, short essays. Those with complex character, on the other hand, may come up with equally complicated dishes due to various ingredients, as well as, poems and essays with difficult to discern messages.


What I mean here is: everybody can cook and write which are just two of the many expressions of life…our various reasons for living. Most importantly, while the styles in preparing foods and presenting ideas vary, their respective essence remains the same.

0

Who Takes the Blame for the Emboldened ISIS and Uncontrolled Chinese Expansion towards the West Phil. Sea?

Posted on Monday, 16 November 2015

Who Takes the Blame for the Emboldened ISIS
and Uncontrolled Chinese Expansion towards the West Phil. Sea?
By Apolinario Villalobos

When ISIS broke away from Al Q’aida, no nation ever got worried, thinking perhaps, that it is just another struggling terrorist group trying to get noticed by the world, every time it claimed responsibility for certain bombings. Not even the African nations that are located, a stone’s throw away from the lair of this fledgling terror group. Not even when the fledgling group started to conduct kidnapping of foreign correspondents. But when beheadings that they made were posted on facebook and began to invade surrounding villages, the directly-affected nations began to take notice. When cities after cities, and provinces after provinces were overran and European recruits began to trek to the ISIS camps, more nations became apprehensive. When historic and biblical shrines were flattened to the ground the group, and finally, indiscriminate bombings in Paris were made, the whole world took notice….but, too late.

ISIS terrorists practically walked their way into unsuspecting European nations with the so-called evacuees who escaped unrests in their countries. No high-tech device can ever set a low-profile terrorist or a freshly-trained terrorist with no international record yet, apart from an ordinary displaced businessman say, from Turkey, Syria, or wherever within the beleaguered region. All of them practically look alike with their piercing eyes, beards, high aquiline nose, etc.

Pinching attacks were made by an affected nation or two, and there was even a time when the cry for help of Syria was not heeded. But since the attacks were nothing but just pinches, it was not felt by ISIS that has successfully controlled vital cities of Syria. When the uncontrolled mass emigration of Syrians, both civilian and covert terrorists began to cross borders, the whole world got worried, because even the far Southeast Asian nations were asked by the United Nations to accommodate them.

The United Nations made noise when it realized that ISIS is serious in its threats in eroding the global peace. The condemnation of some Islamic nations that do not recognize ISIS as a legitimate jihadist group cannot repair the damage that has been it. Where’s the United Nations organization while all these transpired?

On the West Philippine Sea meanwhile, when only a single atoll was “developed” by China by constructing a military stronghold on its scant topsoil, the Philippines did not mind as it has her own Kalayaan island with huts and a motley number of settlers, as well as, a dirt-topped runway. The presence of Chinese patrol boats did not alarm the Filipino fishermen as the latter were reportedly, swapping foods with the crew. That was about ten or more years ago.

When the Chinese navy crew-Filipino fishermen relationship began to get sour, reports were considered petty so they were not given much attention. Even until the time that the Chinese Navy started acting harshly by driving Filipino fishermen away from Ayungin Shoal, the Philippine government was still not alarmed. Only when bigger Chinese Navy boats began arriving and discreetly reclaimed the Ayungin shoal, did the Philippine government file a protest in the international tribunal of the United Nations, in charge with the law of the sea. America did not lift a finger, because, accordingly, she is on the other side of the world, far from the disputed body of water. It instead, concentrated on the joint-military exercises with the Filipino military. Or, could it be that it was the time when she was in the process of obtaining loans from China?

Of late, however, America seems to be “noisy” as regard the West Philippine issue. Is she really serious, or just displaying a nauseating travesty? Several months back then, while Filipino fishermen were being drenched by the Chinese Navy with water cannons, the president of America is having a grand time meeting with his Chinese counterpart.

In the meantime, what has the United Nations done, since the very start of the controversy? Nothing! It waited until the issue has grown enormously out of proportion in view of the high-tech military facilities that the Chinese have installed on the artificial island that they have boldly built out of an insignificant atoll. Worst, the double-talking Chinese are heaping blames on the Philippines for the transformation of simple bickering on boundary, into an inveterate magnitude today.


The big question now is on the relevance of the United Nations in the face of all the fiascos from Africa to Asia, not to mention, the somewhat contained turmoil in Europe. How can it be called an arbitrational organization of nations when it cannot even prevent tensions among member- nations, much more, control violent eruption of pockets of unrests around the world? Is the United Nations chartered for the expedient and systematic exploitation of the poor member-nations by the powerful ones? 

0

The Filipino Language and its Conversational and Scholarly Characteristics

The Filipino Language and its Conversational
and Scholarly Characteristics
By Apolinario Villalobos

The Filipino as a language is injected with many influences from the different traders who frequented the archipelago during the pre-colonial days. The Spanish and American colonizers who stayed for a long time, practically, impregnated the Filipino culture with their own, that made the latter richer, especially, the language. The result is what today, are being spoken and used in writing by the Filipinos – the language that underwent several stages of transformations.

The unique Filipino language is originally what the Tagalogs of southern Luzon exclusively spoke as their dialect. Aside from Tagalog, other major dialects in the country are Hiligaynon and Karay-a in the provinces of Panay island, the Cebuano in the island of Cebu and other islands of the region as far down south in Davao, Bikol in the Bicol Peninsula,  Ilocano and Pangasinense in the north. The Moroland in Mindanao has its Maguindanaoan, Iranon, Tausug, and Maranao.

To unite the Filipinos, Manuel L. Quezon declared Tagalog as the “common” language, but to give it a bonding character and to remove the exclusive reference to the Tagalogs, it was called “Pilipino”, and still later, “Filipino” which is what it is called until today.

There are Filipino words that are better written than spoken, and vice versa. As a scholarly language, there are also words that are better read in “tula” (poetry), and heard in songs, as well as, part of a formal dissertation. Still, there are words that have better use in speeches, as well as, in swearing. That is what confronts the current generation of Filipinos. Most find difficulty in comprehending some Filipino words that is why, the sympathizing writer has to enclose the English equivalent in parenthesis right after them. Some words that are immoral are translated into English before they can be spoken, too.

The Filipino language further evolved into what is called “Taglish” (Tagalog/English) and is proved to have manifold benefits. The natives of the Cordillera Region who are more exposed to the English language of the missionaries use it, as well as those of the Visayas , who sound awkward when speaking in straight Tagalog, due to their regional accent.

The fast metamorphosis of the Filipino as a language is a manifestation of its steady growth. An outgrowth that many Filipinos did not notice, however, is the “gay lingo” that has become acceptable among the youth. Even the international Aldub TV series employ the “gay lingo” to the delight of its followers. One word worth mentioning is “bey” which is the corrupted form of “baby” and which means “dear”, “love”, “friend”, “sweetheart”, or just anything that connotes closeness. The “pambansang bey” is dearly tagged to Alden Richard, and it means “national love, heartthrob, heart, sweetheart, etc.”

Bloggers are doing their best in spreading the appreciation for the highly- alive Filipino language by using regional words or gay words, at times. The blogs that come in different forms such as free-versed “tula” and free-style essays are in the forms which are not found in any corrupted textbooks used in school. The viewers are then, incited to freely ask for verifications as to what they stand for or what they mean.


0

Hindi Kailangang Magbasa ng mga Mamahaling Libro Upang Malaman ng Isang Tao ang mga Layunin niya sa Mundo

Posted on Sunday, 15 November 2015

Hindi Kailangang Magbasa ng mga Mamahaling Libro
Upang Malaman ng Isang Tao ang mga Layunin niya sa Mundo
Ni Apolinario Villalobos

Nagtataka ako kung bakit kailangan pang bumili ng mga mamahaling na libro ang isang tao upang mabasa niya sa mga ito kung ano ang mga layunin niya sa mundo. Para lang masabi ng ibang nagbabasa sila ng mga librong isinulat ng mga dayuhan, ipinagyayabang pa ang mga titulo. Ang kayabangang ito ng tao ang isa sa mga hindi matanggal na mantsang nakabahid sa kanyang pagkatao.

Para sa mga naniniwala sa Diyos, ang isang simpleng tanong lang tungkol dito ay, “bakit ginawa ng Diyos ang tao?”. At, sa mga hindi naman naniniwala sa Diyos, “ano ang layunin niya o bakit siya nabubuhay sa mundo?” Sa mga naniniwala sa Diyos, bibliya dapat ang basahin dahil doon ay malinaw na sinasabing kaya ginawa ng Diyos ang tao ay upang may magsamba sa Kanya. Sa mga hindi naman naniniwala sa Diyos, ang pinakamagandang sagot, ay “malay ko, basta ako ay nabubuhay”.

Ang pagsamba ay nadadaan sa maraming paraan, kaya HINDI DAPAT IPILIT NG ISANG TAO NA TAMA SIYA AT ANG IBA AY MALI….DAPAT MAGRESPETUHAN SA GANITONG BAGAY DAHIL IISANG DIYOS LANG NAMAN ANG SINASAMBA – ANG ITINUTURING NA PINAKAMAKAPANGYARIHAN SA LAHAT.

Kaakibat ng paniwala sa Diyos at pagsamba ang dapat ay pagmamahal sa kapwa…na kung hindi gawin ay nagpapawala ng silbi sa pagsamba sa Diyos, dahil lumalabas na ang ginagawang pagsamba ay ka-ipokrituhan lang pala. Ang isa sa mga nakikitang kawalan ng pagmamahal sa kapwa ay ang pagpuna sa kanilang ginagawa upang palabasin ng pumupuna na siya lang ang tama. Dapat manalamin din paminsan-minsan ang mahilig mangpuna ng ibang tao.

Sa mga hindi naniniwala sa Diyos, kailangan nilang makisama sa kapwa man lamang upang mabuhay o maging ligtas. Kung hindi nila ito gagawin, baka isang araw na lang ay makita silang nakahandusay at duguan sa isang sulok. Dapat isipin ng mga taong ito na hindi man sila naniniwala sa bibliya ay mayroon pa ring kasabihang dapat gumabay sa kanilang buhay, ang: “huwag mong gawin sa iba, ang ayaw mong gawin ng iba sa ‘yo” na babala tungkol sa masamang gawin…o ang positibong “gawin mo sa iba ang gusto mong gawin nila sa ‘yo” na may kinalaman sa pagtulong at pagmamahal sa kapwa.

Ang nakatikim ng “masarap” na buhay sa mundo ay lalo pang naghahangad ng matagal na pamumuhay. Mangyayari lamang ito kung kabutihan ang dapat umiral sa mga kilos at pananalita…ibig sabihin, mamuhay ng marangal at may pagmamahal sa kapwa, lalo na sa Diyos! ‘Yan ang mga layunin ng tao…iilang kataga, na hindi kailangang basahin mula sa kung ilang daang pahina ng mga mamahaling libro na isinulat ng mga dayuhan!