August 2016

ANG PANGARAP NA NATIONAL ID SYSTEM

AY HANGGANG PANGARAP LANG

Ni Apolinario Villalobos

Ang technology system sa Pilipinas na isang third- world country ay walang binatbat, walang silbi. Ang mga servers ay mahina kaya ang mga gumagamit ng mga cellphone at computers upang makapag-internet ay nagdurusa. Ang iba’t ibang ahensiya ng gobyerno ay hindi inter-connected sa pamamagitan ng communications technology. Marami pa ring ahensiya ang kulang sa telepono at computer units. Kadalasan din, ang mga computer ng mga ahensiya ay off-line.  Ano ang mangyayari kung hindi ma-check ang ID na ito halimbawang natuloy, kung ang computer ay off-line? Magtatawagan? Paano kung ayaw sagutin ang tawag na madalas mangyari dahil sa mg empleyadong tamad? Ang pag-issue naman ng Voter’s ID at SSS ID ay inaabot ng siyam-siyam. Dahil sa mga nabanggit, ang pangarap na pagkakaroon ng National ID System ang Pilipinas ay hanggang pangarap lang. …kaya itigil na yang pangarap at mag-isip na lang ng makatotohanang proyekto.

Delikado ring magkaroon ng National ID System ang Pilipinas dahil sa pagkamalikhain ng mga tiwaling Pilipino na may utak-kriminal. Siguradong magagamit lang ang mga impormasyong mailalagak sa archive ng mga ahensiya. Naglipana ang mga utak-kriminal na mga Pilipino na lahat na yatang bagay ay nagagawan ng paraan upang mapagkitaan. Nariyan ang hacking ng ATM card; ang pyramid system na negosyo; ang budul-budol; ang raket sa text na kunwari ay nanalo ng malaking halaga ang nakatanggap ng message. Bukod pa diyan ang pag-angkas sa motorsiklo na kung tawagin ay “riding-in-tandem” na dapat sana ay napakalaking tulong sa mga mahihirap na commuters at mga umiiwas sa trapik, pero ginamit upang mangholdap at pumatay….at, dito lang nangyayari yan, dahil sa mga bansang tulad ng Thailand at India, hindi nagagamit sa masamang gawain ang sistemang angkasan sa motorsiklo.

Ang nawawalang mga pangalan sa listahan ng mga botante ay isa ring napakalaking problema na ginagamit sa dayaan tuwing panahon ng eleksiyon. Sinasabi ng COMELEC na hindi raw corruptible ang sistema nila, pero nalaman ko na isang maliit lang na detalya sa information tungkol sa isang botante ang mawala ay dahilan na upang ang pangalan niya ay mawala rin sa listahan. Tao ang may control ng sistema na pwedeng bayaran o utusan. Dahil diyan hindi rin sigurado kung ang mga impormasyon ay mapapangalagaan kapag ipinasok ng empleyado ng ahensiya sa computer, dahil hindi rin sigurado kung ang empleyado ay hindi masisilaw sa pera o masisindak ng boss niya.

Sa National Bureau of Investigation (NBI), napakawalang resourcefulness din ang mga tong gumagamit ng computer dahil kapag nagkaroon ang isang clearance applicant, halimbawa, ng “kapangalan” ay ginagamit na itong dahilan upang pahirapan ang applicant na pahiwatig ng “padulas”. Ibig sabihin, hindi efficient ang archiving system ng ahensiyang ito. Paano na ang iba pang ahensiya dahil ilang beses na ring napatunayan ang kahinaan nila?

Kamakailan lang ay may nahuling mga Indonesian na gumamit ng Philippine passport para sa lipad nila papuntang Middle East. Hinuli sila at inimbestigahan, pagkalipas ng ilang araw ay pinakawalan….yon lang! Ano ang ginawa sa nag-isyu ng authentic na passports na siyempre ay taga-Department of Foreign Affairs? Pinatunayan ng insidente na may mga tiwali pa ring natitira sa ahensiyang iyan na hindi natakot sa babala ni Duterte.

Batay sa mga nabanggit, malinaw na bukod sa mahina at mala-pagong na technology system sa Pilipinas, ang isa pang isyu tungkol sa National ID System ay ang umiiral na corruption kaya hirap na hirap ang bansa sa pag-usad tungo sa makabagong kaunlaran.

ANG NAPABAYAANG “BILAO/TUMPOK/KARITON” SEKTOR

NG EKONOMIYA NG PILIPINAS

Ni Apolinario Villalobos

Bulag ang gobyerno sa katotohanang napakalaking bahagi ng populasyon ng Pilipinas, o sa Manila na lang ang umaasa sa maliit na pagkikitaang nakatumpok sa bangket at bilao, at ang puhunan ay galing sa mga Bombay. Napakaraming Pilipino ang umaasa sa ganitong uri ng pangkabuhayan dahil hindi nila kayang umupa ng puwesto sa commercial building, mall, at mga palengke. Sa halip na tumunganga sa kawalan, maraming pamilya – magulang at mga anak ang namumulot ng mapapakinabangan pang gulay na tinatapon ng mga biyahero o wholesaler sa Divisoria. Ang iba ay nagpupuwesto sa mga bangketa sa iba pang bahagi ng Maynila upang magbenta ng kape, kendi, biscuit, chicherya, at iba pa na ang tubo ay barya-barya.

Sa halip na mag-isip ng paraan ang gobyerno kung paanong makontrol ang mga taong ito upang hindi sila makasagabal sa trapiko at mga pedestrians, ang ginagawa ay basta na lang kinukumpiska ang mga gamit sa pagbenta at mga kalakal kaya ang mga inutang na puhunan ng mga tinaboy na mga vendor ay nawalang parang bula!

Dapat tanggapin ang katotohanang ang Pilipinas ay hindi pa kahanay ng Singapore at iba pang mga mauunlad na bansa sa ibang panig ng mundo. Dahil diyan dapat asahan na hindi lahat ng mga mangangalakal o nagbebenta ay may puwesto sa malls at palengke at zero ang sidewalk o ambulant (kariton) vending.

Hindi rin mawawala kahit kaylan ang “bazaar o tiyangge business mentality” nating mga Pilipino dahil bahagi na ito ng ating kultura noon pa man. Kahit maglipana pa ang mga malls sa iba’t ibang panig ng bansa, magkakaroon pa rin ng mga negosyanteng tingi-tingi ang kita dahil ang kaya lang ay maliit na puhunan. Ito ang dahilan kung bakit hindi 100% na mga vendors ay maipapasok  sa mga modernong palengkeng pilit isinusulong ng Manila sa tulong ng mga private investors. Magkakaroon pa rin ng mga vendors na ang gamit ay mga bilao at kariton sa labas ng mga modernong pasilidad na ang iba ay aircon pa, sa di-kalayuan mula sa kanila.

Sa pagpa-moderno ng mga palengke, dapat maglaan din sana ng bahagi para sa mga nagbibilao upang hindi na sila kumalat pa sa mga sidewalk. Kapag ginawa ito, hindi na magrerekalamo ang mga maliliit na nagtitinda kahit magbayad sila ng legal na arawang upa, kaysa naman magbigay ng tong sa mg protector na taga-City Hall o pulis. Ang isa pang paraan ay maglaan ng mga lugar para sa permanenteng “night market” para sa maliliit na negosyante. Sa ibang lugar ay umiiral na ito tulad ng Divisoria at Baclaran kung saan, ang mga negosyante ay nagliligpit pagdating ng alas siyete ng umaga.

Dapat maging makatotohanan ang mga panukalang pang-ekonomiya ng gobyerno upang pati ang maliliit ay makinabang din. Hindi lang dapat magturo kung paanong magnegosyo na ginagawa ng iba’t ibang ahensiya dahil aanhin ang kaalaman kung wala namang puhunan?

SI NELLY…NAGKA-AIDS, PERO NAKAPAGPATAPOS

NG ISANG KAPATID SA KOLEHIYO

Ni Apolinario Villalobos

Matagal ko nang kaibigan si Nelly, halos sampung taon na. Nabulyawan ko siya noong una ko siyang makita sa Avenida. Mag-aalas-siyete pa lang noon ng umaga nang sundan niya ako habang naglalakad sa Avenida, upang humingi ng pangkape, kapalit ang short time “check-in”. Sabi ko sa kanya, “ang ganda mo, pwede ka namang magtrabaho sa karinderya man lang, bakit ka nagpuputa sa Avenida….ang aga-aga, eh, iniistorbo mo ako…”. Dahil napahiya, yumuko na lang at umupo sa bakanteng silya sa tabi ng babaeng nagtitinda ng sigarilyo at kendi. Tiningnan din ako ng masama ng tindera. Papunta ako noon sa Fabella Center. Subalit nang makarating ako sa Recto ay nakonsiyensiya ako sa ginawa ko kaya bumalik ako sa puwesto ng tindera upang kausapin si Nelly.

Hindi ko siya inabutan dahil ang sabi ng tindera ay umalis daw kasama ang nakakabatang kapatid na ihahatid sa eskwela. Kinabukasan ay binalikan ko siya sa lugar kung saan ko siya nakita subalit nang makita niya ako ay umiwas at tumawid sa kabilang panig ng Avenida. Pinakiusapan ko na lang ang tindera na tawagin si Nelly na ginawa naman, kaya bilang pasalamat ay bumili ako ng maraming “snow bear” menthol candy.

Hindi nagmi-make up si Nelly kaya lutang na lutang ang likas na makinis at ganda niyang morena. Sa tabi mismo ng tindera ay una kaming nag-usap at nagtanong sila kung reporter ako na itinanggi ko naman. Maya-maya pa ay dumating ang kapatid na naka-uniporme na inihahatid niya sa eskwela. Nang umalis si Nelly ay tinanong ko ang tindera kung ano ang alam niya sa pagkatao nito. Sabi niya ay marami dahil kilala niya ang nanay nitong kamamatay lang. Matagal nang abandonado daw sina Nelly ng tatay nila, kaya bilang panganay ay ito ang tumatayong magulang ng mga kapatid niya. Nalaman ko ring 27 years old si Nelly. Ang sumunod na nakababata sa kanya ay 17 at ang bunso na hinahatid niya sa eskwela ay 10 years old. Nakatira silang magkakapatid sa isang maliit na kuwarto ng lumang gusali sa di-kalayuang kalye ng Raon. Ang kapatid na sumunod sa kanya ay nagtitinda ng banana cue at malamig na inumin malapit lang sa tinitirhan nila, at ang suweldo ay 75pesos sa halos kalahating araw na trabaho. Pagdating ng alas-tres, umuuwi na ito para maghanda sa pagpasok sa eskuwela.

Inabot ng halos isang linggo bago ko nakumbinsi si Nelly na isama ako sa tinitirhan nila. Ang sabi ko ay igo-grocery ko muna sila kaya natuwa at pabirong nagsabi na wala na nga daw silang bigas at kape. Hinahayaan ko siyang rumampa tuwing makatapos naming mag-usap dahil ang sabi ko sa kanya ay interesado lang ako sa buhay niya na gusto kong isulat….subalit hindi natuloy noon. Kilala si Nelly ng kaibigan kong  tin-edyer na taga-Baseco (Tondo) compound na rumarampa rin sa Avenida subalit sinuwerteng maampon ng mag-asawang retirado na taga-Pasay, kaya nag-aaral na ito ngayon at ang kuwento ay  nai-blog ko na rin.

Basta mapadaan ako sa Avenida ay dinidiretso ko na lang sa tinitirhan nina Nelly kung ano mang dala ko ang para sa kanila. Alam ng mga kapatid ni Nelly ang ginagawa niya at wala silang magawa dahil noong nagtrabaho ito sa isang restaurant ng Intsik sa Quiapo ay pinagtangkaan itong reypin ng kanyang amo. Nang pumasok naman sa tindahan ng mga damit ay kulang na kulang ang kita nito para sa pangangailangan nila dahil ang suweldo ay 200pesos lang isang araw, kaya sumama na lang sa kaibigang kalapit-kuwarto nila na rumarampa sa Avenida. Dahil nahihiya pa, ibinugaw muna si Nelly ng kaibigan hanggang matuto na siyang mangalabit.

Ngayon, kung kaylan nakatapos ng BS Tourism ang kanyang kapatid ay saka nalaman ni Nelly na may sakit siyang AIDS. Nagtatrabaho na ang kapatid niya sa isang hotel sa Roxas Boulevard at ito na ang gumagastos sa bunso. Gumagawa ngayon si Nelly ng mga pulseras na crystal beads upang maibenta sa tabi ng Quiapo Church. Regular din siyang nagpapa-check up. Ikinuwento ko sa kanya ang buhay ni Sarah Jane Salazar ang unang biktima ng AIDS sa Pilipinas na naging kaibigan ko rin. Magkaiba nga lang ang “tema” ng kanilang kuwento dahil si Sarah Jane ay talagang pakawala at nagpabaya sa buhay na walang direksiyon samantalang si Nelly ay may layuning makatulong sa kanyang mga kapatid, at may pangarap sa buhay.

36 years old na si Nelly at nagkikita pa rin kami hanggang ngayon. Naisama ko na rin siya sa Tondo upang ipakitang mas marami  ang hirap sa buhay kung ikumpara sa kanilang magkapatid. Ang pinakakaingatan niya ay ang dalawang magasin na kinapapalooban ng mga retrato niyang naka-bikini…naging bold star din kasi siya noong 16 years old pa lang at dahil malaking bulas ay hindi halatang menor-de-edad. Naka-apat na pelikula din siya pero puro second lead lang, at ang bayad daw sa kanya ay 15,000 pesos kada pelikula. Ang malaking bahagi daw ng kita niya ay sa ahente niya napupunta….isang call boy na kabit ng direktor ng mga  pelikula.  Naging addict at patay na ngayon ang call boy na ahente niya. 

Ang tatay nila ay lasenggo at malakas mag-marijuana at ang nanay daw nila ay alaga ng bugbog nito tuwing malasing. Ang pangarap niya ngayon ay makatapos ang bunso nilang kapatid at kung makapagtrabaho ito ay uuwi siya sa Lucena. Pupunta na lang siya sa Maynila upang patuloy na makakapagpagamot sa isang ospital ng gobyerno na malapit sa Bambang. Ang sakit na HIV-AIDS ni Nelly ay nasa stage na maaari pang maagapan basta walang patlang o tuluy-tuloy ang gamutan.

ANG KABATAAN NGAYON

…PAG-ASA PA KAYA NG BAYAN?

Ni Apolinario Villalobos

ANG KABATAAN AY PAG-ASA NG BAYAN

INAASAHAN DING MAG-AALAGA NG MAGULANG

SA KANILANG KATANDAAN…

SUBALIT KUNG NALULUNG SA DROGA

SILANG PAG-ASA NG BAYAN -

NASIRAAN NG BAIT

PUMATAY AT NANGGAHASA…

MAITUTURING PA KAYA SILANG PAG-ASA?

HANGGANG KAYLAN PA TAYO MAGPAPARAYA

SA KUMAKALAT NA SALOT -

NA DULOT NG DROGA?

ANG MAYABANG NA PARI

Ni Apolinario Villalobos

Sa isang bayan ay may isang paring mayabang. Ang tingin sa sarili ay napakatalino dahil galing siya sa mahirap at nagsikap sa buhay kaya nagtagumpay kuno. Sa halip na maging mapagkumbaba bilang pari, hinayaang pumasok sa ulo ang hangin ng kayabangan kaya halos lumutang sa ere ang hangal. Dahil sa sobrang pagkabilib sa sarili, akala niya lahat ng sinasabi at ginagawa niya ay tama. Sa mga ganyang uri ng mga pari galit ang santo papa!

Ang simbahang sinimulang ipaayos ng dalawang pari na nauna sa kanya ay kinukuwento niyang kung hindi dahil sa kanya ay hindi maipapaayos. Nabistong hindi pala niya kabisado ang geographical scope ng hinawakan niyang parukya kaya nagkakandalito kung alin ang may talagang kapilya at alin ang may multi-purpose hall na pinagdadausan ng misa. Dahil diyan, pati ang mga bagay na hindi niya saklaw, ay pilit pinakikialaman, kahit nakakapag-trespassing na siya sa mga karapatan ng mga homeowners’ associations na may-ari ng multi-purpose halls. Akala niya, dahil nagdadaos ng misa sa multi-purpose halls, ang mga ito ay “branch” na ng simbahan niya, kaya gustong kamkamin ang mga gamit na naipundar ng mga nasabing association.

Ang paring ito, sa sobrang kayabangan ay hindi naaagad-agad na matawag kung may mga emergency tulad ng pagbendesyon sa naghihingalo, kesyo pagod o natutulog. Pati ang mga Mother Butler na may sariling grupo at labas dapat sa kanyang hurisdiksiyon ay pinakialaman kaya pinagtatanggal, ganoong hindi naman niya sinusuwelduhan, at ang serbisyo ng mga babaeng tinutukoy ay para sa simbahan at hindi para sa kanya bilang pari. Hindi niya inunawa na ang itatagal niya sa parukya ay anim na taon lang kaya ang mga pang-matagalang bagay tulad ng may kinalaman sa Mother Butler ay labas sa kanyang “kapangyarihan” kaya hindi niya dapat pinakikialaman.

Ang paring ito ay iniwan na ng mga umaalalay sa kanya – mga convent staff, maliban sa secretary at isang kamag-anak. Ayon sa kuwento, hindi daw matiis ng mga dating tauhan ang kayabangan niya kesyo graduate daw siya sa isang high-end university kaya siguro ang tingin niya sa iba ay yagit. Ang nakalimutan ng paring ito ay maraming graduate sa exclusive na mga kolehiyo at high-end universities na nang magtrabaho sa gobyerno o maging opisyal  ay naging korap!

Nakausap ko ang mga kaibigan kong dating nagsisimba sa simbahang Katoliko na hawak ng paring ito pero ngayon ay sa misa sa isang mall na lang dumadalo o di kaya ay sa katedral na hindi kalayuan. Yong iba ay nagtitiyaga sa panonood ng misa sa TV kung Linggo kaya hindi na lumalabas ng bahay. Pinayuhan ko sila na huwag magalit sa pari dahil magkakaroon lang sila ng kasalanan….hayaan nang ang bagong santo papa ang magkondena sa kayabangan nito!...at iwasan din upang hindi mag-kurus ang kanilang landas at baka pandiliman pa sila ng paningin!

ISANG UMAGA SA KUBOL NG KAIBIGAN KONG NAKATIRA SA BANGKETA…

Ni Apolinario Villalobos

Ang kaibigan kong ito ay may dalawang anak na ang panganay ay limang taong gulang na nag-aaral sa  DSW prep/kinder school, at ang nakababata ay limang taong gulang naman. Nakatira sila sa isang sulok ng eskinita malapit lang sa Recto/Divisoria at ang tinitirhan ay isang kubol na ang bubong ay pinagdikit na dalawang malapad na trapal na ibinigay ko noong Pebrero. Ipinako ng kaibigan ko ang isang bahagi ng  trapal sa pader. Dahil malapad, nasakop ang kariton at dalawang bangko na gawa sa binaklas na mga kahong dating may lamang imported na prutas galing Tsina. Sa araw ay all-around ang gamit ng dalawang bangko kung pagdikitin – kainang mesa, desk ng anak kung mag-aral ng leksiyon, at patungan ng mga nalinis na gulay na pambenta.

Sa kariton natutulog ang mga bata, ang mag-asawa naman ay dalawang bangko. Dati ay naglilibot sila upang mamulot ng mga mapapakinabangan sa mga basurahan, subalit nang mag-aral na ang panganay ay pumirme na sila sa sulok na kanilang “tinitirhan” ngayon. Pamumulot ng mga itinapong gulay na lanta at reject ang pinagkikitaan nila kaya alas-tres pa lang ng madaling araw ay nasa tambakan na sila ng mga itinapong gulay dahil agawan ang nangyayari.

Umaga noon, bandang 6:00 AM at kararating lang nila mula sa pamumulot. Habang pinupunasan ni misis ang panganay na anak upang ihanda sa pagpasok sa eskwela, nag-usap naman kami ni mister habang hinihintay naming uminit ang tubig na pang-kape. Ang bunso naman ay mabilis na nakatulog.

Ako:     Mukhang marami kayong maibebenta mamaya.

Siya:     Sana ay mabentang lahat dahil may bibilhing pang-project ang anak ko.

Ako:     Ano ba daw na project?

Siya:     Sabi ng titser niya ay album daw ng mga hayop kaya bibili pa kami sa National Book Store, sa Avenida, ng mga larawang gugupitin na lang mamayang hapon.

Ako:     Marami daw ba ang kailangang mga retrao ng mga hayop?

Siya:     Oo yata, eh….kakausapin ko pa ang anak ko pagdating niya mamayang hapon, pagkasundo ni misis. Pero depende din sa ikakasya ng pera.

Ako:     Sana kung iilan lang, pwede nang gumupit sa mga lumang diyaryo na mabibili sa junk shop…mura pa. Black and white nga lang.

Siya:     Ganoon ba?...naku, eh di punta na lang ako sa junk shop diyan sa kabilang kanto. Sigurado ba?

Ako:     Oo….pili ka lang ng mga lumang diyaryo na may mga larawan ng mga opisyal ng gobyerno at mga pulitiko…..mga hayop naman sila, eh….mga hunyango, buwaya, buwitre, ulupong, at aso.

Sa huling sinabi ko, matagal akong tiningnan ng kaibigan ko at sabay kaming tumawa, pati ang

misis niyang nakikinig pala ay napautot sa katatawa!....sumigla ang umaga namin habang

pinagsaluhan ang tutong na kaning nabili ko sa suki kong karinderya na sinabawan ng mainit na

kape…lalo pang pinasarap ang almusal namin ng inihaw na tuyo.

Ang kaibigan ko ay isa sa anim na nabigyan ng bagong kariton na pinagawa ko sa sa isang

karpintero sa Bambang, dahil kinumpiska ang dati nilang ginagamit nang magkaroon ng

sidewalk operation ang Manila City Hall noong bagong umupo si Duterte bilang presidente.

Naging biktima sila ng pagpapakitang-gilas ng LGU social workers.

DAPAT KILALANIN ANG KAIBAHAN NG “FULL TIME CHAPEL”

SA “MULTI-PURPOSE HALL”

Ni Apolinario Villalobos

Ang kapilya o full time chapel ay isang maliit na simbahan, at ang Multi-purpose Hall ay isang gusali kung saan ay idinadaos ang iba’t ibang activities ng isang komunidad tulad ng purok, barangay o subdivision. Kasama sa idinadaos sa Multi-purpose Hall ay misa,  pagtitipon ng mga religious groups o sekta, birthday party, wedding reception, lamay para sa patay, graduation at malakihang miting at kung hindi maiwasan ay evacuation center. Professional ang turing sa mga activities na nabanggit, lalo pa at ang mga nagpapadaos ay nagbabayad ng upa maliban kung ito ay gagamiting evacuation center sa panahon ng kalamidad. Pwedeng lagyan ng altar ang Multi-purpose Hall subalit may pantakip o tabing upang hindi mahantad kung may iba pang pagtitipong idinadaos.

Ang full time chapel naman ay para lang sana sa misa subalit ginagamit din para sa lamay ng patay, miting, lalo na bilang evacuation center at walang bayad ang paggamit basta sasagutin ng nagpapadaos ang gastos sa kuryente.

Kung pinagpipilitan ng komunidad ang tawag na “Multi-purpose Hall” sa building nila, sa halip na “chapel”, ito ay dapat respetuhin lalo pa kung ito ay nakasaad sa “By-Laws”. Dahil diyan, hindi dapat ito pakialaman ng parish church dahil lang sa idinadaos na misa isang beses sa loob ng isang linggo. Ang mga bagay na naipon ng komunidad para sa “Multi-purpose Hall” ay hindi dapat pakialaman ng parish church dahil ang mga ito ay donasyon ng mga miyembro ng komunidad upang komportable sila kung dumalo, halimbawa, sa misa. Ang mga donasyon ay inaasahan ng nagbigay na nasa pangangalaga ng komunidad na may-ari ng Multi-purpose Hall, at hindi parish church. Hindi rin pwedeng sabihin ng parish church na ang iba sa mga gamit ay nabili mula sa kabuuhang kita, este, “love offering” kuno tuwing may misa, dahil ang bahagi o “share” ng parish church ay nakamkam, eheste, nakuha na nito,  batay sa pinag-usapang hatian ng pera. Kung ano man ang gagawin ng komunidad sa share nila ay walang pakialam ang parish church dahil hindi rin ito nakikialam sa kung ano ang gagawin ng pari sa kita nila. Maliban pa yan sa laman ng sobre na binibigay ng mga dumadalo sa misa, pagpasok nila….at para lang talaga sa pari.

Hind dapat idahilan ang misa upang makamkam ng parish church ang mga pag-aari ng komunidad na nakalagak sa Multi-purpose Hall sa ngalan ng Diyos o Hesus (na naman!). Kung ipagpipilitan yan ng pari ay para niyang ibinabalik ang mga pangyayari noong panahon ng mga Kastila kung kaylan ay naglipana ang mga prayle na mangangamkam ng mga lupain at pera ng mga Indio (mga ninuno natin)!

Dapat mag-ingat ang mga homeowners’ association o barangay na ang Multi-purpose Hall na pinagdadausan ng misa tungkol sa bagay na ito. Hindi sila dapat magbigay ng listahan ng mga gamit na nasa kanilang pangangalaga para sa Multi-purpose Hall na hinihingi ng galamay ng parish church. Kapag nahawakan na kasi ng parish church ang inventory o listahan ng mga gamit, magagamit itong pruweba o patunay ng pagmamay-ari. Kung magkaroon ng hindi pagkakaunawaan dahil lang sa bagay na ito, at nagbanta ang pari na ititigil ang misa sa komunidad dahil sa hindi pagpayag ng mga miyembro sa kagustuhan niya (pari), ang unsolicited suggestion ko ay tanggapin ang banta na itigil ang misa. Pwede namang magkaroon ng kaugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng iba pang religious undertaking tulad ng Rosaryo at Novena. At, pwede namang dumalo ng misa sa kung saang malapit na meron nito. Kung araw ng Linggo, meron ring TV broadcast ng misa kaya hindi na kailangan pang lumabas ng bahay, kaya walang silang problema. Ang mahalaga ay nabunutan ng tinik ang komunidad!

Yong mga Katolikong talagang dismayado sa ugali ng parish priest nila, humiwalay ng may buong pagpakumbaba at walang anumang kiyaw-kiyaw, sumali sa El Shaddai o alin mang new Christian communities, Protestant Church, Orthodox, Islam, o di kaya ay diretsong sumamba sa Diyos. Huwag siraan ang nilisang simbahan…alalahanin ang kasabihang, “buntot mo, hila mo”. At, hindi kabawasan sa pananampalataya sa Diyos ang pagsuway sa isang tiwaling pari na nakakasira lang sa imahe ng simbahang Katoliko….kaya galit din ang santo papa sa uri ng mga paring na paulit-ulit niyang binabalaan! At, higit sa lahat, dapat huwag pansinin ang mga paring nagiging dahilan ng hindi pagkakaunawaan at pagkakahati-hati ng mga miyembro ng isang komunidad dahil lang sa pinapairal niyang makasriling patakaran!!!

Happy National Heroes’ Day!

PILIPINAS

(sorry…I forgot the composer)

ANG BAYAN KONG PILIPINAS

LUPAIN NG GINTO’T BULAKLAK

PAG-IBIG ANG SA KANYANG PALAD

NAG-ALAY NG GANDA’T DILAG

AT SA KANYANG YUMI AT GANDA

GAHAMAN AY NAHALINA

BAYAN KO NILOKO KA

NASADLAK SA DUSA!

IBON MANG MAY LAYANG LUMIPAD

KULUNGIN MO AT UMIIYAK

BAYAN PA KAYANG SAKDAL DILAG

ANG DI MAGNASANG MAKAALPAS

PILIPINAS KONG MINUMUTYA

PUGAD NG LUHA KO’T DALITA

AKING ADHIKA MAKITA KANG….

LUMAYA SA DROGA!

ON DEFENDING IDOLIZED POLITICIANS

AND BLOGGING

By Apolinario Villalobos

The problem with the “defenders” or “supporters” of politicians is that they tend to be overzealous in what they do and say to the point of even killing or get killed by those who belong to the “contra-partidos”. Most often, during election campaign, we hear of political leaders being ambushed on the way to rally sites or shot right inside their home. When they die, the politicians that they support shoulder the wake and burial expense….that’s all. Some politicians do not even know most of these “leaders” from Adam or Eve, except those who belong to their inner circle, as they are just names on their payroll. The tight handshake and smile that the politicians give to the “lesser leaders” do not necessarily mean closeness. After the election, winning politicians forget the names even of those who belong to their “inner circle”, as new set of butt-lickers march into their offices.

In blogging, there should likewise, be restraint in the showing of emotion. Bloggers should stick to the issue and not the character of fellow bloggers. Commentors to the blogs are considered as bloggers themselves, hence, they become responsible for the enhancement that they contribute to the blog, be it positive or negative. Again, idolized politicians do not personally know all the bloggers who support them, so there is no reason why the latter should overdo their unsolicited overzealousness. Laying down one’s own ideas to support those of the idolized politician should be enough to show that the supportive bloggers are just around…the bigger their number, the better.

I must admit that I have been guilty of overzealousness in the course of my blogging that made me cuss sometimes. Fortunately, I do not cuss anybody in particular, not even the politicians who I hate, as I do it only to release my pent up emotions being one with a “type A” personality. To show more maturity in this effort, though, I try my best not to cuss…unless provoked. Again, as expressed in my earlier blogs, I am not a saint who is virtually shielded with Godliness, as I consider myself an ordinary creature who has got no patience in just parrying insults to my person. I am not the type of a guy who throws back bread to someone who bombards him with rocks. As we all know, bread is a precious food so I can’t just throw it at an idiot who deserves a rock, instead….which for me should not only be a single rock, but a huge one, too!....bashers deserve a Peter to jolt them back to their sanity!

MABUHAY ANG MGA BLOGGERS!...COMMENTORS, LIKERS, AND FULL-ESSAY WRITERS!

ANG INTER-MODAL TERMINAL

Ni Apolinario Villalobos

Sa pagkakaunawa ko kapag sinabing “mode of transportation” ang ibig sabihin ay “uri ng sasakyan” ….maaaring jeep, bus, trak, tren, traysikad, tricycle, kotse, taksi, o aircon public van. Kaya kapag sinabing “inter-modal”, ito ay may kinalaman sa iba’t ibang uri ng sasakyan na nagpapasahan at nagsasaluhan ng mga pasahero.  At, ang “inter-modal” terminal kung para sa kapakanan ng mga pasahero, dapat ito ay kinapapalooban ng mga paradahan ng mga sasakyan na pagpipilian ng mga pasahero upang sakyan patungo sa kanilang destinasyon pagbaba sa bus o ano pa mang uri ng sasakyan galing sa probinsiya.

Halimbawa, kung ako ay galing sa Cavite, pagdating ko sa inter-modal terminal, dapat ay mayroon akong malilipatang sasakyan papunta sa Ayala, Cubao Baclaran, o Quiapo. Ibig sabihin ay hindi ko na kailangang maglakad ng ilang daang metro upang makarating sa hagdanan ng  overpass o skywalk para tumawid sa kabilang panig ng kalsada, maglakad uli ng ilang daang metro upang makarating sa jeepney stop o bus stop para sumakay na naman papunta sa Ayala, Cubao, Baclaran, o Quiapo. Kung ayaw kong gawin yon ay mapipilitan akong sumakay sa taksing nakapila sa loob ng “inter-modal” terminal, pero para aking hirap sa pera ay malaking epekto sa budget. Paano kung kasagsagan ng ulan?....kapag tanghali na tirik ang araw kaya nakakapaso ang init?

Ang sitwasyong nabanggit ang dapat na isaalang-alang ng mga taong itinalaga ng bagong presidente upang masolusyunan ang trapiko sa Metro Manila, hindi ang paghukay ng mga kalsada upang gumawa ng subway na magiging underground river lang tuwing panahon ng baha o di kaya ay maglagay ng mga “hanging stations” para sa cable cars na magdudulot lang ng kapahamakan sa mga pasahero dahil sa inaasahang mababang uri ng maintenance na nararanasan na tulad ng sa MRT at airport terminals!

Ang dapat planuhin ng mga taong itinalaga ni presidente Duterte ay mga infra-structure na angkop sa kalagayan ng Pilipinas at kultura ng Pilipino….HUWAG MANGGAYA SA IBANG BANSA.

ANG INTER-MODAL TERMINAL

Ni Apolinario Villalobos

Sa pagkakaunawa ko kapag sinabing “mode of transportation” ang ibig sabihin ay “uri ng sasakyan” ….maaaring jeep, bus, trak, tren, traysikad, tricycle, kotse, taksi, o aircon public van. Kaya kapag sinabing “inter-modal”, ito ay may kinalaman sa iba’t ibang uri ng sasakyan na nagpapasahan at nagsasaluhan ng mga pasahero.  At, ang “inter-modal” terminal kung para sa kapakanan ng mga pasahero, dapat ito ay kinapapalooban ng mga paradahan ng mga sasakyan na pagpipilian ng mga pasahero upang sakyan patungo sa kanilang destinasyon pagbaba sa bus o ano pa mang uri ng sasakyan galing sa probinsiya.

Halimbawa, kung ako ay galing sa Cavite, pagdating ko sa inter-modal terminal, dapat ay mayroon akong malilipatang sasakyan papunta sa Ayala, Cubao Baclaran, o Quiapo. Ibig sabihin ay hindi ko na kailangang maglakad ng ilang daang metro upang makarating sa hagdanan ng  overpass o skywalk para tumawid sa kabilang panig ng kalsada, maglakad uli ng ilang daang metro upang makarating sa jeepney stop o bus stop para sumakay na naman papunta sa Ayala, Cubao, Baclaran, o Quiapo. Kung ayaw kong gawin yon ay mapipilitan akong sumakay sa taksing nakapila sa loob ng “inter-modal” terminal, pero para aking hirap sa pera ay malaking epekto sa budget. Paano kung kasagsagan ng ulan?....kapag tanghali na tirik ang araw kaya nakakapaso ang init?

Ang sitwasyong nabanggit ang dapat na isaalang-alang ng mga taong itinalaga ng bagong presidente upang masolusyunan ang trapiko sa Metro Manila, hindi ang paghukay ng mga kalsada upang gumawa ng subway na magiging underground river lang tuwing panahon ng baha o di kaya ay maglagay ng mga “hanging stations” para sa cable cars na magdudulot lang ng kapahamakan sa mga pasahero dahil sa inaasahang mababang uri ng maintenance na nararanasan na tulad ng sa MRT at airport terminals!

Ang dapat planuhin ng mga taong itinalaga ni presidente Duterte ay mga infra-structure na angkop sa kalagayan ng Pilipinas at kultura ng Pilipino….HUWAG MANGGAYA SA IBANG BANSA.

BAKIT HINDI MUNA PAGBIGYAN SI DUTERTE

DAHIL WALA PA NAMAN SIYANG 3 BUWAN SA PUWESTO?

Ni Apolinario Villalobos

HINDI KO MAUNAWAAN KUNG BAKIT MAY MGA TAONG GALIT DAY DUTERTE SA KABILA NG GINAGAWA NIYANG PAGLINIS NG SISTEMA NG GOBYERNO AT PAGPIGIL SA PAGLALA NG MGA KRIMEN KASAMA NA ANG MGA DROGA. SA NGALAN NG INUTIL NA “PROSESO” AY PINAPANIGAN NILA ANG MGA KRIMINAL KAYSA MGA BIKTIMA.

MAY COMPUTER NAMAN SIGURO SILA KAYA DAPAT AY SUBUKAN NILANG MAG-BROWSE SA INTERNET TUNGKOL SA COLOMBIA AT DRUG CARTEL SA SOUTH AMERICA. LUGMOK ANG EKONOMIYA NG COLOMBIA DAHIL HINDI NA NAKABAWI MULA SA ILANG DEKADANG EPEKTO NG KRIMEN NA ANG UGAT AY ILEGAL NA DROGA. IDAGDAG PA DIYAN ANG PAGKASIRA NG KINABUKASAN NG MGA KABATAAN NILA AT PAGKAWASAK NG MGA PAMILYA. YAN ANG AYAW NA MANGYARI NI DUTERTE SA PILIPINAS KAYA HANGGA’T KAYA NIYA AY GUSTO NIYANG SAWATAHIN ANG BISYO BAGO PA TULUYANG LUMALA.

HINDI NILA DAPAT PINI-PERSONAL SI DUTERTE DAHIL LANG IDENTIFIED SIYA SA MGA MARCOS. AT, LALONG HINDI NILA ITO DAPAT PANGGIGILAN DAHIL NAGMUMURA.

HINDI DAPAT MAGALIT O UMIWAS SA ISANG BAGAY DAHIL LANG SA ILANG DIPERENSIYA NITO. ANG MANI (PEANUT) HALIMBAWA, NA INIIWASAN NG MGA MAY ALLERGY DITO AY HINDI DAPAT  ITURING NANG MASAMA DAHIL MARAMI PA RIN ITONG PAKINABANG. ANG KABUUHAN NG SIMBAHANG KATOLIKO AY HINDI DAPAT LIBAKIN DAHIL LANG SA IILANG TIWALING PARI. GANOON DIN ANG ISLAM NA HINDI DAPAT PANDIRIHAN DAHIL SA GINAGAWA NG ISIS. SI DUTERTE AY GANYAN….NAGMUMURA AT PRANGKA KUNG MAGSALITA, PERO ANG IBANG BAHAGI NG KANYANG PAGKATAO AY MAY KABUTIHAN NAMAN.

ANG PILIPINAS AY PWEDENG IHALINTULAD SA ISANG NANGANGANAY NA BABAENG NANGANGANAK…. HIRAP NA HIRAP SA PAGPAPALABAS NG SANGGOL – ISANG BAGONG BUHAY. MASAMA ANG DATING SA IBA NG MGA NAPAPATAY NA MGA DRUG PUSHER AT MARAMI RIN ANG NASASAGASAAN KAHIT MGA MATATAAS NA OPISYAL NG GOBYERNO, SUBALIT ANG MGA NARARAMDAMANG “SAKIT” NA YAN AY DAPAT TIISIN KUNG KAILANGAN NATIN NG PAGBABAGO….NG BAGONG BUHAY.

ANG ISANG TAO AY MAGIGING INUTIL KAHIT BUHAY PA, KUNG ANG MGA BAHAGI NG KANYANG KATAWAN AY MAWAWALAN NG SILBI….PILAY ANG MGA KAMAY AT PAA, BULAG ANG MGA MATA, SIRA ANG PANDINIG, ETC. GANYAN ANG GINAGAWA NI DUTERTE SA SINDIKATO NG DROGA SA PILIPINAS….PILIT NIYANG GINAGAWANG INUTIL HANGGANG MAWALAN NG SILBI AT TULUYANG MAWALA SA LIPUNAN BAGO NITO MAWASAK ANG PILIPINAS!

BAKIT HINDI MUNA SIYA PAGBIGYAN DAHIL WALA PA NAMAN SIYANG 3 BUWAN SA PUWESTO? KUNG NATIIS ANG MGA KAPABAYAAN NG MGA NAKARAANG PRESIDENTE, ITONG BAGONG NAGPIPILIT NA MAYROON SIYANG MAGAGAWA AY BAKIT HINDI PAGBIGYAN?

ANG EMERGENCY POWER PARA SA TRAPIK

Ni Apolinario Villalobos

Nakita na ng gobyerno ang pag-imbudo ng mga sasakyan sa EDSA, Roxas Boulevard, Commonwealth Avenue, at iba pang pangunahing kalsada ng Metro Manila na nagpapakitang mas marami ang mga pribadong sasakyan kaysa pang-publiko. Ilang beses nang napuna ang kamurahan ng mga kotse kaya kahit ang mga nagbi-bedspace lang sa boarding house ay nakakaya ang pagbili….ibig sabihin ay kahit wala silang garahe. Ano ang nangyari sa panukalang taasan ang buwis na ipapataw sa mga sasakyan?

Kung tatanggalin ang mga kolorum na pang-publikong sasakyan sa kalsada, mga commuters naman ang kawawa. Ilang beses nang nagkaroon ng “operation” ang LTFRB at LTO upang mahuli ang mga sasakyang kolorum,  na naging sanhi naman ng ng pagka-stranded ng mga commuters. Nangangahulugan ito na ang kailangan ay matinong mass transit system, na kung maaari ay hindi tulad ng maya’t mayang nasisira na MRT. Umamin din ang PNR na wala silang budget para sa mga bagong bagon o tren. Bakit hindi ito aksiyunan agad ng gobyerno?

Napansin ko na pagkalipas ng peak hours ng trapik na hanggang 9:00AM ay halos wala na ring laman ang mga bus, LRT at MRT. Bakit hindi ipatupad ang matagal nang pinapanukalang “staggered working hours” upang hindi nagkakasabayan ang mga commuters sa pagsakay sa mga public transports kung papasok  sa umaga at pag-uwi sa hapon,  mula 6:00 AM hanggang 9:00AM, at sa hapon naman ay 4:00PM hanggang 7:00PM? At, ano rin ang nangyari sa 4 or 5-day/ work week upang makatipid din sa kuryente?

Ang nandiyan nang common terminal ng mga south-bound bus sa dating Coastal Mall sa kanto ng Roxas Boulevard at Coastal Road ay napapabayaan. Ang pinagyayabang noong aircon waiting lounge na may TV sets pa ay hindi pinapagamit. Ang TV set sa  nagagamit na non-aircon lounge ay matagal na ring hindi gumagana. Marumi rin ang paligid ng terminal, maraming basura at maputik. Ito ay nasa ilalim ng pamamahala ng MMDA. Bakit hindi ayusin muna para maipakita sa mga commuters na talagang tapat sa kanilang layunin ang mga ahensiyang may kinalaman sa trapik?

Ang tanong ay kung bakit hindi nakumbinsi ang Senate Committee tungkol sa trapik na pinamumunuan ni Senator Poe ganoong malinaw ang mga pangangailangan. Ang sinasabi ng komite ay wala silang makitang “projects” na paggagamitan ng emergency powers. Baka nagkaroon ng problema sa pagpresenta ng mga layunin ng emergency power….mga taong nagpresenta kaya ang may diperensiya dahil walang kakayanang magkumbinse? Talaga bang competent sila?

Hindi sagot sa trapik ang point-to-point na mga bus sa kalsada na proyekto ng DOTC, dahil bukod sa mahal ang pamasahe ay pandagdag lang sila sa dami ng mga bus sa EDSA. Pang-engganyo daw ito maski sa mga may kotse upang huwag gumamit nito papunta halimbawa sa Makati, dahil igagarahe pagdating sa bahagi ng Maynila kung saan ay merong terminal ng point-to-point bus. Ganyan din ang layunin ng LRT at MRT, subalit ang problema naman ay ang pagka-inutil ng train system na ito dahil palaging sira. At isa pang tanong ay kung gaano kadami ang mga ligtas na paid garage o parking lot sa buong Metro Manila.

Ang banat naman ng mga organisasyon ng mga jeep ay kawalan ng mga opisyal na itinalagang mga loading at unloading areas. Sa ibang bahagi ng Maynila ay palipat-lipat pa ang mga “stops” dahil walang permanenteng marking. Ang hindi matanggap ng mga opisyal ng mga organisasyong ito ay ang talagang kawalan ng disiplina ng mga driver na kasapi nila na nakadagdag sa kawalan rin ng disiplina ng mga bus drivers!

Ang mga pansarili kong agam-agam tungkol sa emergency power ay:

Sabihin na nating hindi corrupt ang presidente dahil napatunayan na, paano ang mga itinalaga niya? Kaya, tama lang ang senado na i-obliga ang mga ahensiya na magsumite ng talagang detalyadong dokumento upang malaman ng mga Pilipino kung tama ang paggamit ng pera ng bayan.

MISTULANG NAG-BOOMERANG KAY DE LIMA

ANG SENATE HEARING TUNGKOL SA EXTRA-JUDICIAL KILLING

Ni Apolinario Villalobos

Halata o obvious ang mga layunin ni de Lima sa pagpipilit na magkaroon ng Senate Hearing tungkol sa “extra- judicial” killings. Gusto niyang ipaalam sa bayan ang mga nangyayaring “police brutalities” at hindi karapat-dapat ang kapulisan sa suportang binibigay ni Duterte sa kanila kasama na ang dagdag sa take home pay.

Una, ang “police brutalities” ay alam na ng lahat ng Pilipino at isama pa diyan ang mga kuwento tungkol sa pagkasangkot nila sa illegal drugs kaya nga mayor pa lang si Duterte sa Davao ay alam na niya ang tungkol sa “ninja cops”, kaya ang isyung ito ay hindi na bago.

Pangalawa, ang kapulisan ay kasama sa mga empleyadong “underpaid” at ito ang dahilan kung bakit ang iba sa kanila ay nagda-drive ng aircon van upang mamasahero kung day-off nila. May kilala akong nagtitinda sa palengke kung day-off niya. Ilan lang yan sa ginagawa ng mga matitinong pulis upang kumita ng extra at nang matustusan ang pag-aaral ng mga anak. Ito ang nakita ni Duterte kaya pinursige niya ang pagkakaroon nila ng dagdag sa take home pay kahit sa pamamagitan ng dagdag sa allowance. Ang katotohanang ito ay alam na rin ng lahat, kaya hindi na isyu.

Ang naunang mga “witness” na pinasalita ni de Lima sa hearing ay mistulang nag-validate ng mga pangyayaring matagal nang nangyayari, hindi pa presidente si Duterte. Ang isa namang  halatang nagda-drama ay na-corner pa ni Pacquiao tungkol sa 20thousand pesos na pinang-areglo sa salang “cara y cruz”, pero ang sa shabu ay 10thousand lang…kaya hindi kapani-paniwala! Malaking katanungan din ang pagpalabas niya ng 20thousand na pang-areglo ganoong ang kinikita lang ng napatay niyang asawa ay mula 200-300pesos isang araw.

Nabara si de Lima ni de la Rosa sa pagsabi na dapat noong nalaman nito ang mga katiwalian sa Bilibid prison ay ginamit na niya ang SAF. Kanda-bulol si de Lima sa pagsagot sa pagsabing marami pa raw proseso upang magamit ang SAF sa Bilibid. Subalit, ngayon, bakit nagawa?

Nasasayang ang panahong ginugugol ng mga senador sa hearing na pinipilit ni de Lima dahil mas marami ang dapat pang pag-usapan at mga batas na dapat ipasa upang makatulong sa bagong presidente.

SA UGOY NG DUYAN

Ni Apolinario Villalobos

Tulog na bunso…sa ugoy ng duyan -

Umidlip ka’t huwag pansinin ang paligid

Palakbayin mong matiwasay ang iyong diwa

Nang kahit sa maikling pagkakatao’y panatag ka

At hindi makarinig o makakita ng mga nakakabahala.

Tulog na bunso…sa ugoy ng duyan –

Damhin mo ang biyaya na dulot ng buhay

Buhay na bigay ng Diyos at sa ati’y nagmahal

Hayaan mong sa iyong puso’t diwa ay kumintal

Habang payapa ang paligid at dilim ay di pa dumatal!

kumintal – impressed

dumatal – occured; happened

SOCIAL SECURITY SYSTEM (SSS) IS TRYING ITS BEST,

EXCEPT IN ONE POLICY

By Apolinario Villalobos

The one policy of the SSS that applicants abhor is on the release of membership ID cards. For one thing, it takes a very long time before an applicant receives his or her membership ID card. Another thing is the rule about sending them to the address of the applicant by mail. Now, that’s where the problem lies because due to poverty, many applicants cannot afford a decent boarding house with postal address. Many of them live in slums where hovels are makeshift and unregistered, hence, not numbered for postal reference. Some even live under bridges and beside creeks. So what address does the SSS expect from these impoverished applicants who join long queues to get an SSS membership number that they need, being required by all employers?

SSS should assign a dedicated desk for the release of cards or integrate the function with that of their Help Desk if they have any. If the applicants have been patient in toeing the line to apply for the membership number, they surely has time to go back to pick up the card at the same office where they filed their application. The agency can also post a list of cards ready for pick up, at a designated area within the lobby or the reception area or anywhere the agency wishes, within their premises. The list may also be published in their website, to avoid unnecessary personal query on the part of the members.

DAHIL SA PAHABOL NA DALAWANG TULONG

NABUO ANG ANIM NA KARITON PARA SA MGA KAIBIGAN KONG SCAVENGERS

Ni Apolinario Villalobos

Nang mag-“clearing operation” ang Manila social workers ay maraming natutulog sa bangketa ang hinakot sa mga pansamantala nilang detention sites tulad ng Boys’ Town sa Marikina. Sa kuwento ng isang mag-asawa na may dalawang buwang sanggol, sapilitan ang ginawang paghakot – ang sanggol ay hinablot mula sa ina kaya napilitan itong bumaba mula sa karitong hinihigaan, nabinat at muntik pang mamatay. Kinumpiska ang kanilang kariton pati ang mga gamit, kasama ang sa sanggol. Ang nangyari sa kanila ay nangyari rin sa iba pang nakatira sa kariton.

Ang pinakamurang kariton ay nagkakahalaga ng Php1,700 kaya ang mga taong kinumpiskahan ay hirap sa pagkaroon uli. Sa ganitong kalagayan nang makilala ko ang unang apat na pamilyang nakilala ko, na nadagdagan ng dalawa pa. Pinarating ko ang kanilang problema sa ilang pinagkakatiwalaang kaibigan na nag-ambag ng pampagawa subalit ang nalikom ay para lang sa unang apat na pamilya. Mabuti na lang at may sumalong dalawa pang donor para sa pinahabol na dalawa pa.

Ang dalawang humabol sa pagbalikat ng gastos para sa dalawang kariton ay sina “Mr. F” at “Angel Baby”, ayaw kasi nilang magpabanggit ng tunay nilang pangalan. First time nilang magpaabot ng tulong sa ginagawa ko. Napag-alaman kong may sarili rin pala silang paraan sa pagtulong ng mga nangangailangan. Maraming natulungang ibang tao at kamag-anak si “Mr F”. 

Si “Angel Baby” naman ay madalas din magbigay sa mga kapus-palad na kumakatok sa kanilang gate. Tuwing summer naman o bakasyon sa eskwela, ilang mga batang nakatira sa squatters’ area malapit sa kanila ang tinitipon niya sa garahe nila upang turuan ng mga Marian songs na pang-Flores de Mayo at pinapakain ng meryenda. Marami rin siyang mga nakalaang damit, sapatos at iba pa na hindi nila ginagamit, na maingat niyang itinatabi para sa mga naghahakot ng basura.

Ngayon, ang mga nabigyan ng mga kariton ay tuwang-tuwa dahil hindi na sila nahihirapan tuwing sila ay maglibot upang mamumulot ng mga mapapakinabangan sa mga basurahan. May lagayan na rin sila ng mga bagong naipong gamit, na dala-dala nila saan man sila makarating, subalit tuwing Sabado o Linggo ay bumabalik sila malapit sa lugar kung saan sila hinakot ng mga Social Workers noong mga unang ni Duterte bilang presidente.

LOVE AND SACRIFICE KEEP OUR FAMILY TOGETHER

THROUGH FINANCIAL AND EMOTIONAL CRISIS

By Kevin G. Lopez

We were living a great life as kids, although, we did not get whatever toys we wanted or whatever food we wanted to eat, most of the time. Our father used to work in Saudi Arabia, after a few years of which, he found an opportunity to bring us to the Middle East to live with him... in an apartment, though, not quite big. We lived a life most people would dream of. We weren't rich but the cost of living there was not as expensive compared to that in the Philippines. For instance, a bar of chocolate, say Lindt, cost an equivalent of around Php150+ while in the Philippines, the said candy could cost much more.

Anyway, going back to the track, we lived in Saudi Arabia for about 8 years. It was a good life in the eyes of most but for me, something seemed to be missing. We got financial affluence, like having a Chevrolet Lumina car, as our dad worked in Saudi American Bank as a Senior Executive Assistant of one of the top ranking executives in the company. Basically, we seemed to be having a good life, yet, I felt there was something missing, as mentioned earlier. We lacked communication within our family. We didn't go out a lot for bonding such as what families are doing nowadays. Sadly, at the end of the day, I realized that good life is not only about money...

After my first year in high school, we returned to the Philippines. Our father bought a condominium in Cainta where we lived until the onslaught of typhoon Undoy. We left the town and looked for an apartment in Quezon City where some of our relatives were. Unbeknownst to us, however, our transfer in Quezon City was the start of our financial debacle. We transferred from one apartment to another until we finally settled in one while setting up a business – a salon, or a unisex parlor.

At first, everybody in the family pitched in running the business, enjoying every bit of our learning how to manage it. Several years after, it was hell. Although, we tried our best in managing the business, we were just so unfortunate for having personnel who were untrustworthy. Betraying our trust, they filched from the daily earnings, to the extent of even offering their services outside the shop and keeping the payment for themselves. It was a painful experience for us. Our personnel were highly valued and trusted by our mother, but which they betrayed. They were even found to have been involved in the taking of illegal drugs, sometimes right within the salon. We were alarmed.  

One of our personnel was set up for a “buy-bust operation”. He was chased by drug operatives. It was made to appear that he was selling illegal drug, although, in reality, he was just a plain user. One time, we found drug paraphernalia in the premises which they promptly threw away. They swore to my mother that they would change their ways. My mother who was kind bit the bait. She warned them, at the same time giving them a second chance. Unfortunately, in a few months, they were back to their old ways.

Several months ago, we sensed that something was being concocted by all our personnel to leave us which they did not long after. Their “mass departure” practically “killed” our business, though our initial reaction was to persist by all means.  Despite our concerted effort, the business flopped, shut down and later sold, whatever was left of it.

We returned to Cainta. My parents were without jobs as they were solely dependent on the salon business. I was fortunate to have been able to be taken in by a BPO company early this year. The pay is good which enabled me to assist my parents occasionally for the needs of our family. Eventually, we started a food business which enhanced the additional income derived by my dad from driving an aunt’s car under Grabcar. 

Not all things went the way we expected them, though. Months afterward, the small food business failed and to top it all, my aunt got a new driver in place of my dad who instead of being downhearted, looked for another car that he could drive. He fortunately found another which he drove under Uber. My mom meanwhile, started another food business with the money which I raised for her. My elder sister, today, is finishing a college course with the help of our relatives. Our eldest sister on the other hand studies at home under Brother Bo's Home School program on account of her having psoriasis, and still with financial assistance from our relatives.  Our parents on their part, are doing their best in generating an income to sustain our daily needs.

As a family, we have plans for the future, part of which is my pursuing a BS Criminology course next year. Such pursuit shall not affect my desire to help my parents financially, to the best I can. Currently, I am working for a Certificate as a Security and Safety Practitioner that could be helpful in satisfying a requirement for my course in the future. In that quest, I tried my best to be on top of my class, where I am now! I am also engaging in small businesses from which I derive funds for other small investments that would give security to me and my family in the future. 

Our family has experienced more difficulties than what I have mentioned above, however, despite all those, we have survived. I admit that we had our share of mistakes and misunderstanding but we have been bound together by our love to each other. As a family, we were not used to having bonding moments that would make us “stick” together....but that was years ago. Today, we successfully went through the emotional trials which made us hold on to each other and the rails of security with steadfast resolve, while strengthening our foundation in this new decade that is suffused with various difficulties.

Today, at t twenty-one,  I may not be directly involved in activities for the sake of our brethren on the street, but what I and my family have been through, made me realize that our life is not different from those who sleep on sidewalks. In retrospect, I realize a lot of lessons from them which make me a better person....one who has a desire to have a better perspective in life and a deeply-felt love for my parents and siblings!

OH, KALIBUGANG MAKAPANGYARIHAN!

Ni Apolinario Villalobos

Oh, kalibugang makapangyarihan

Kung ikaw ay kumati sa katawan ninuman

Lahat ay hahamakin kahit katinuan

Naglalaway pang ikaw ay pagbibigyan!

Ipagpaparaya pati ang karangalan

‘Di baleng mabahiran ng dumi ang pangalan

Gagawin ang lahat kahit nabulagan

Mapagbigyan lang ang kati ng katawan!

Sinumpaang trabaho’y kakalimutan

Dahil sa dileryong naidudulot ng kalibugan

Mawawala  talaga ang  katinuan

Ng taong katawa’y lukob ng kalibugan!

OK lang ang libog na nararamdaman

Ng Tao man o lahat na ng mga kahayupan

Lahat, may karapatan ito’y ipaglaban

Huwag lang lumampas sa hangganan!

(…DEDICATED SA “KANYA” NA NAGMAMALINIS…SANA UMAMIN NA DAHIL WALA NAMANG MASAMA SA GANYANG NARARAMDAMAN NA DULOT PA RIN NG DIYOS KAYA NAPASAMA SA DAMDAMIN NG KATAWANG LUPA.)

THE NEED TO DOWNSIZE OUR LIFESTYLE

AS WE ADVANCE IN AGE

By Cristina Valeriano

At a young age, many of us have been carefree, especially, those who belong to the upper echelon of the society. For the working class, the 15/30 wage is nothing but loose change compared to their family’s affluence. Also, for them, the job is just a reason for socializing and the jobsite, a venue for meeting friends.

But anything can happen, as what a popular adage says, “what goes up must come down”. Seriously now, rich or otherwise, there is a need to prepare ourselves in downsizing our lifestyle as we approach the threshold of our retirement. And for this writer, the situation is where I am now.

Retirement opportunity comes in many ways: one is in a package offered by the employer with the end objective of giving way to younger blood; two, is upon reaching the age of 60 which is an optional; three, is at the age of 65 which is the point of no turning back; and four, is when the company is in financial distress.

Retirees in the Philippines have lifetime securities, such as the pension from either the SSS or GSIS, aside from the “plans” that have been purchased while employed. With the soaring of the cost of living, the big chunk of the retiree population, though, has become helpless with their meager pension which is not even enough to buy two health maintenance drugs and a regular check up.

Downsizing of lifestyle needs a lot sacrifice on the part of the retirees, especially, if retirement came early due to uncontrolled circumstances. Worst is the situation wherein their children refuse to cooperate by maintaining their idle status despite having earned college degrees. Many retirees are found to be still supporting their idle “graduate” children whose alibi in failure to find a job is the distance of the workplace from home or the pittance wage which for them is not worth the sacrifice of waking up early in the morning.

Despite the aforementioned disheartening situations, it is worthy to note that many retirees find solace in their church and community volunteer service in place of the frequent partying with “amigas” or drinking sprees in beerhouses with “kumpares” before. Some venture into home-based business such as making bead jewelries and baking. But to keep them abreast with the happening in the world, many are into cyber-socialization, a laudable effort, for it does not only divert the attention of the retirees from the cafes and expensive restos, but keeps the brain working. However, it is important that leg muscles are stretched occasionally, so that, a weekly trip to the mall with the grandchildren is still very necessary for a grab of sandwich and juice!

GIRLIE RETOS…BENEFACTOR

NG MGA PUSANG KALYE (PUSAKAL) SA LIBERTAD, PASAY CITY

Ni Apolinario Villalobos

Nang mapagawi ako sa Libertad, Pasay City, nadaanan ko sa isang bangketa ang grupo ng mga pusa na kumakain at umiinom. Mga ampon pala sila ni Girlie Retos isang sidewalk vendor. Siya ay taga-Aklan na dumayo sa Maynila mahigit dalawang dekada na ang nakaraan. Sa Maynila na rin niya napagtapos sa pag-aaral ang isa niyang anak. Ang isa pang anak na nagsisikap ay biktima naman ng contractualization kaya patigil-tigil ang pag-aaral.

Taong 1980 pa nagsimulang mag-ampon ng mga pusang iniiwan sa bahagi ng sidewalk kung saan siya nagpupuwesto upang magbenta ng mga kendi, sigarilyo at mumurahing panty. Ang nakakatuwa ay may isa daw siyang “donor” ng pagkain, isang matandang Intsik na babae. Ang mga madalas namang dumaan sa bahaging yon ng bangketa ay todo iwas naman sa mga pusa na mababait dahil pagkatapos kumain at  uminom ay isa-isang nagpapahinga sa tabi o di kaya ay pansamantalang namamasyal. Bumabalik sila kay Girlie tuwing oras na para sa pagkain nila. Nakapermanente namang nakapuwesto ang isang lagayan ng tubig sa isang tabi na pinupuntahan ng mga pusang gustong uminom.

MY OWN CONCEPT OF “SHARING”

By Apolinario Villalobos

FOR THE TNTH TIME, I WOULD LIKE TO REITERATE THAT MY BLOGS ABOUT THE UNFORTUNATES ARE NOT MEANT TO BE USED AS TOOLS TO SOLICIT FUNDS. I SHARE MY PERSONAL ENCOUNTER WITH THESE PEOPLE TO LET SOME VIEWERS KNOW THAT WHAT THEY OCCASIONALLY SEE AS FLASHED ON TV SCREENS ARE TRUE. I MADE THIS CLEAR IN MY EARLIER BLOGS THAT VIEWERS ARE NOT ENCOURAGED TO SEND HELP TO ME AFTER LEARNING MY LESSON FROM RECEIVING HELP WITH STRINGS ATTACHED. THAT IS ALSO THE REASON WHY I HAVE SECOND THOUGHTS ABOUT POSTING THEM ON FACEBOOK. ON THE OTHER HAND, WHAT I ASK ARE PRAYERS FOR ME TO BE ABLE TO GO ON, AND FOR THESE PEOPLE TO GO ON WAKING UP IN THE MORNING BECAUSE THEY ENJOY LIFE DESPITE DEPRIVATIONS.

IT IS FUNNY HOW SOME PEOPLE CAN BE SKEPTIC INTO ASSUMING THAT WHAT OTHERS ARE DOING ARE IMPOSSIBLE, JUST BECAUSE THEY (SKEPTICS) CANNOT, EVEN IN THEIR WILD IMAGINATION, DO THEM AS SUCH ACTS MEAN A LOT OF SACRIFICE. THEY ALSO REFUSE TO BELIEVE THAT OUT THERE, ARE PEOPLE WHO DIRECTLY PUT INTO THEIR MOUTH MORSELS OF FOOD PICKED UP FROM TRASH. THEY THOUGHT ONLY ANIMALS DO THAT. WHAT ELSE WOULD ONE WANT TO KNOW ABOUT A FAMILY WHO KEEPS MOVING AROUND WITH THEIR PRECIOUS BELONGINGS IN A PUSHCART FOR FEAR THAT THEY WILL BE “APPREHENDED” BY SOCIAL WORKERS, BUT OCCASIONALLY STOPPING BY GARBAGE DUMPS TO PICK UP JUNKS THAT THEY CAN SELL, OR IF LUCKY ENOUGH, EATABLE MORSELS OF FOOD THAT THEY CAN STUFF DIRECTLY INTO THEIR MOUTH?

I KNOW THAT SOME PEOPLE CANNOT TAKE PHOTOS AND ESSAYS THAT FOR THEM ARE HORRENDOUS AND DEPRESSING, AS THEY CONTAIN WHAT THEY ASSUME AS “UNBELIEVABLE” PRIVATIONS. THEY ARE THEN, ADVISED TO SKIP MY BLOGS WHICH ARE ONLY MEANT FOR THOSE WHO ARE REALLY INTERESTED.

SOME PEOPLE ALSO THOUGHT THAT SHARING IS A “TREND”, A “CRAZE”.  JUST BECAUSE OTHERS ARE DOING IT, THEY MUST DO IT, TOO, TO BE “IN”. THEY MUST KNOW THAT SHARING IS A 24/7 ADVOCACY THAT KNOWS NO SEASON AND TIME. IT IS NOT JUST SHARING ON CHRISTMAS DAY JUST BECAUSE IT IS THE “BIRTHDAY” OF JESUS. IT IS NOT ABOUT SHARING JUST BECAUSE SOMEONE ASKED FOR HELP. SINCERITY IS LOST IN SHARING IF ONE WHO DOES IT NEEDS TO BE PRODDED. AND, SHARING IS NOT ABOUT GIVING BECAUSE THERE ARE CAMERAS AROUND!

SOME PEOPLE WANT TO KNOW THE MINUTEST DETAILS OF OTHER PEOPLE’S LIVES BEFORE THEY GIVE HELP AS IF WHAT THEY SEE OUTRIGHT AND ON-THE–SPOT ARE NOT ENOUGH.

 IF I SHARE THE DETAILS OF WHAT I DO TO EARN THE TRUST OF THESE PEOPLE WHO HAVE BEEN EXPLOITED FOR A LONG TIME THAT THEY BECOME SUSPICIOUS EVERY TIME A STRANGER WHO TALKS TO THEM BRINGS OUT A CELLPHONE WITH CAMERA, THE STUFF WOULD NO LONGER BE A SIMPLE BLOG BUT A BOOK.

SOME VIEWERS ALSO, FORGOT THAT I DO THINGS ALONE DRIVEN BY A PERSONAL DESIRE. I AM NOT A PAID JOURNALIST NOR, DO I BELONG TO A FOUNDATION OR AN “NGO”. I SHARE SPONTANEOUSLY WHAT I CAN AFFORD BASED ON WHAT MY POCKETS CONTAIN AT THE TIME OF ENCOUNTER. HOW CAN I ASK THE FATHER OF A FAMILY ON THE SIDEWALK IF HE HAS MONEY, WHEN OBVIOUSLY, THEY HAVE NOT YET EVEN SHARED A CUP OF COFFEE TO WARM THEIR EMPTY STOMACH? SKEPTICS MIGHT ALSO BE INTERESTED TO KNOW THAT UNTIL NOW, THESE PEOPLE WHO LEARNED TO TRUST ME DO NOT KNOW MY NAME.

FOR SEVERAL DECADES THAT I HAVE BEEN SHARING WITH THE UNFORTUNATES, I ALSO HAD THE OPPORTUNITY TO KNOW THE KIND OF PEOPLE WHO AT FIRST GLANCE SEEM TO BE BENEVOLENT- THEY WHO I THOUGHT WERE SINCERE IN EXTENDING ASSISTANCE. IN TIME, THEIR TRUE COLOR BECOMES DISCERNIBLE WHEN THEY BEGIN TO GIVE ME INSTRUCTIONS ON HOW I SHOULD DO MY RANDOM ACTS, EVEN TO THE POINT OF IMPLYING THAT “PERHAPS, SOME OF THE UNFORTUNATES REALLY DO NOT NEED HELP”.  

MY OWN CONCEPT OF PROGRESS

By Apolinario Villalobos

PROGRESS HAS A PRICE THAT COMES IN A PACKAGE….DISCIPLINE AND SACRIFICE OF PERSONAL CONVENIENCE AND COMFORT FOR THE SAKE OF OTHERS.

PROGRESS CANNOT BE ATTAINED IF EACH ONE SHALL DEMAND FOR WHAT HE OR SHE WANTS. IF THAT HAPPENS, A NATION WITH 100 MILLION SOULS WILL EVENTUALLY HAVE 100 NOISY CLAMORS.

THE PEOPLE’S CULTURE HAS A LOT TO DO WITH THE ATTAINMENT OF PROGRESS. IT IS DIFFICULT TO PROPAGATE THE SEED OF PROGRESS IF IT IS PLANTED ON A SOIL DISEASED WITH CORRUPTION AND SELFISHNESS.

DISCOURTESY AND INDIFFERENCE

OF CENTAURI GUARDS, JULIE RENPILLO AND EMILY PERALTA

By Apolinario Villalobos

Courtesy is best defined by actions instead of words…actions that are substantiated by resourcefulness, “extra mile”, and compassion. On the other hand, indifference is the mild opposite of courtesy.

I had experience such indifference or to bluntly put it, discourteous behavior in the hands of two security guards of my former employer, Philippine Airlines, at the PNB Building. Specifically, the guards of Centauri Security Services whom I am referring to are Emily Peralta and Julie Renpillo. It happened in the morning of August 18, 2016 when I was about to pick up something from Chai, a PAL employee just a few minutes before the office opened.

I courteously told the guard, Julie Renpillo (PAL ticket office entrance) that I was expected by Chai as she had something for me, while showing to him my retired PAL employee ID. The guard did not even glance at the ID, and with a cold stare told me that it was not yet “office time”. I reiterated my statement that Chai was waiting for me upstairs and that she cannot come down as she was heavy with a baby (pregnant). Again, the guard told me that it was not yet “office time”. As I know that there was a phone where another guard, Emily Peralta (PAL boutique), was posted, just a few meters from us, I told them to call Chai....THEY REFUSED. For the fourth time, while holding on to my senses, I still calmly requested them to call Chai, BUT STILL THEY REFUSED. It was only when I flared up which is a normal reaction of a person being treated with utmost discourtesy and indifference  that guard Peralta finally called up their colleague at the entrance of the Marketing and Sales office.…..after they have successfully caused my blood pressure to soar!

At the lounge outside the Marketing and Sales office, Chai and the guard, Rolly Zinampan were both apologetic about the incident. I was further calmed down by the Security Commander Roderick Sim who was also profuse with his apologies.

The discourteous PAL guards, Emily Peralta and Julie Renpillo is far different from the very amenable attitude of guards Jeerose Solinap and Jimsey Paz who are assigned at the PAL entrance at the ground floor lobby of PNB building. Both Solinap and Paz as I have observed every time I use the entrance, are very polite to visitors. The same is true with Rolly Zinampan who is assigned at the entrance of the Marketing and Sales Office.

My question here is, what if somebody else was handled the same way, but who may have thought that the guards are organic employees of PAL?...surely, the bad impression would be heaped upon the company. Also, the two discourteous guards Peralta and Renpillo blatantly showed their lack of common sense, especially, the latter who robotically and coldly mumbled the “not yet office time”, despite the explanation that I repeated several times. My purpose for seeing Chai should have caused them to exercise resourcefulness to take an extra mile by calling her for the confirmation of what I told them.

I suggested to the A/S Commander Sim that the two robotic and discourteous guards Peralta and Renpillo be assigned somewhere else, but never in posts that entail direct customer contact as they can definitely besmear the image of the airline with their negative attitude. I just hope something can be done by Centauri Security Services if only to maintain the quality of service of their people that PAL deserves.